Alle inzendingen over vertraagd

die In de ruimte Hoorbaar is Woorden zoek ik Om aan te geven Wat er in mij Omgaat, nu - Woorden die mijn Gevoel of misschien Juist wel mijn Gevoelloosheid Vertalen in Verstaanbare taal - Toch blijft het Stil om mij En jij die wacht Op wat ik zeggen Ga en er nu Alleen maar op Kan wachten - Mijn door en door Vertraagde…

In de wandelgang vertraagde het stappenplan.. enkele passen.…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Vergeeld, vergeten, diep verscholen in een courant vol polemiek bij een prentje van een molen achter een stapel bladmuziek Daar stierven jaren in jouw schoot alleen geraakt door vallend stof een kiertje fluwelen avondrood dat teder soms jouw rug nog trof Ik blaas de tijden van het lijfje spreid onkuis jouw helften open hoor je fluist’ren…

kies je waarheid uit de rimpels de werkelijkheden uit het verleden waarvan er teveel zijn vertragend gecamoufleerd door restauratie loert altijd het verval verfraaid maar onontkoombaar als de laatste adem…

terug bij de bron komen onze zomernachten opnieuw aan het licht overdag als uitgesteld verlangen naar wat hartstocht zonder duister einde is overnacht over de brug naar daar waar vogels beminnen…

De kermis is nu weg en ook weer niet: Niet alles is in één dag afgebroken Dus staan er nog ruïnes na te spoken Wat elk jaar weer een trieste aanblik biedt Het zicht op zo'n half afgebouwd gevaar Schudt mij nog wel het meeste door elkaar…

Wellicht heeft ook Eugène gefantaseerd -Als puberjongen in de jaren tachtig- Dat hij Vanessa ooit...Godallemachtig... Dat is hierbij alsnog gehonoreerd Dus waarom voelt het niet of hij in deze De held van onze lichting dient te wezen?…

In onze eigen, vertraagde tijd. Tijd die er immer is geweest, en ons altijd bij zal blijven.…

wachten vertraagd verlangen tot Erbarme dich je ratio breekt hart en ogen raken verlangend blijven waar je bent…

Vaak komen E-mails een dag later aan Terwijl het binnen een minuut zou moeten Urgente meldingen of warme groeten Zijn vaak fataal te laat in je bestaan Zo heb je met die mails heel wat te stellen Je zou haast brieven schrijven gaan of bellen…

De kou, het ongemak, ben ik vergeten De trein vertraagd, de weg op veel te eng Een fietspad, dunner dan een navelstreng Ik zeg het je: ik zou het niet meer weten Niets prikkelt de romantisering meer Dan de eerste sneeuwval in het winterweer…

Het is niet te versmaden Dit bloedeigen smachten Het evenwel verbeiden Gezond en o, zo zoet Dat de stilte het bedekt Want dit duurzaam besef Draagt een zacht moment in Vertraagde eindeloosheid…

het leed speelt - zingt - juicht het geluk kwijnt - stikt - zwijgt eindeloos vertraagde tijd tot aan de dood een eeuwigheid gevuld met dansend leed en dood geluk…

Het is ontzettend handig, dat mobiele, in een vertraagde trein of in een file. Maar de gesprekken worden duur betaald. Dus enkel een nietszeggend type mensen zou zich nu nog zo'n apparaatje wensen.…

in mijn zomertuin wordt tijd vertraagd daar heradem ik ik hoor grasjes groeien bloemen vouwen open in hun onnavolgbaar ritme een zonnelach streelt planten en bomen alle kleuren trillen…

deze lente is een winterslaap waaruit ik niet ontwaken kan onvoltooide trage zinnen vallen in stukken uiteen met vertraagde hartslag houden wij de nachtzwaluw en ik een winterslaap het hartritme neemt de tijd…

Het wordt het spoorwegpersoneel te dol, Dus wil het zijn betrokkenheid bewijzen Met mensen die in treinen moeten reizen Die uren zijn vertraagd en overvol. Men dreigt nu zelfs uit innig medelijden Een hele dag geen trein te laten rijden.…

Van versnelde zomerbloem, naar vertraagde lenteknop. Ik luister naar een nietig wonder. Het is schitterend om te zien. Mijn hart springt op.…

Nu word ik dan - met vijftig jaar vertraagd - Daarvoor alsnog voor het gerecht gedaagd.…

zij riep mij niet haar lokroep ebde weg ze nam alleen stormvogels mee in vertraagde slag tot zij het krijsen brak en hoog verheven in duizend talen haar klaaglied zong die dag baarde zij Leviathan…

ik zwaaide mijn handen al zwart van de aarde uit het graf dat ik aan het graven was zij liepen nog in stilte hun rondes tot ook zij de tekenen waarnamen dat ook hun tijd gekomen was vertraagden hun passen in besluiteloosheid om alles te rekken wisten uit ervaring dat bewegen nog leven was…

Het denken duidelijk vertraagd Het voelen is wat afgenomen De stem klinkt vlak, Kent alleen nog monotonen, Het doen blijft achterwege, En als hij al plannen In zijn hoofd had, Om ten minste nog Iets uit te voeren, Dan zijn het niet meer Dan hooguit een aantal Vage contouren…

O Dordrecht aan het Drierivierenpunt Daar vonden vroeger vele Synodalen Dat men de hele Bijbel moest vertalen omdat het Woord aan ieder werd gegund ‘Ietwat vertraagd…’ zo schreef mijn ochtendblad ‘Kwam Jezus zelf naar deze mooie stad’…

niemand ziet wat zich voltrekt in het vroege ochtendlicht een witte vogel schrijft in vertraagde cirkeltaal dat ik met jou waden kan door sterrentuinen en dat onze ogen vensters zijn van licht dat jij me raakt tot in het hart hier in het vroege ochtendlicht…

Door elementen in het nauw gedreven Zijn nu de jagers plotseling het wild Wie weet heeft deze wending hen verstild En overdenken zij hun jachtig leven Maar het vertraagd bewustzijn van diens daad Komt voor zo'n jager menig lijk te laat…

Ik neem een ronding waar het beeld wordt alsmaar scherper terwijl mijn kracht vervaagt ik staar slechts naar een beeld dat als herinnering wordt afgespeeld alweer en weer vertraagd ik volg het kwijlspoor dat verdroogd de tijd bepaalt ik zit al uren zo…

Die klote-trein is weeral eens vertraagd.…

je schoot in beeld mijn kogels hadden nog de oude glans van roodgekoperd jij was het wild waar ik op jaagde vertraagde want je was me veel te lief in aanslag kijk je om met ogen nooit bedrogen jij gaat naar vrijheid ik keer weer spoorslags om…

Voorbij hier en nu heeft waarheid tijd onderzoek en vertraging nodig Zij ontsteekt de lichten haar lichaam is hier haar stem blijft achter De verbeeldingskracht krijgt vleugels zij zingt met hart en ziel In vertraagde tijd danst zij de laatste wals het hier en nu voorbij…