vertraagde regen

Al ‘t fijne dat ik met mij draag,
elke blijk van verlangen, ieder
vleugje van een spoor op weg
naar een toekomst na vandaag,

gezekerd door ’t vrije denken,
de klimgordel in de dagelijkse
wanordelijkheden en plagen,
vlagen verstandverbijsterende

misdragingen der vaste grond.
Met een verleden van bergen
ervaring met de diepste dalen,
verhalen uit de smerige goten,

langs lange afhankelijkheden,
hard bestreden zwarte gaten,
’t verzwaarde hart op handen
gedragen in vertraagde regen.

Zonder enkel gebleken zegen,
tegenslag als warmhouddeken
wegens ‘t gebrek aan degelijk
onderbouwde redenen voor

‘t leven naar de kromme regels
van deze of gene nieuwerwetse,
in hippiekleren ouwehoerende,
goeroe-uithangende lomperik;

zonder allemans compassie,
zonder aangereikt acceptabel
kompas, maar met grote fabels
in de trant van de oneigenlijke

schuld en de ferme bestraffing,
misvormende verwachtingen;
tekort aan empathische cellen.
Te weinig vingers om te tellen,

maar in mijn hoofd schreef ik
altijd mee met de golven van
de zeeën die zich schreeuwend
openbaarden, nader verklaarden

door de klappen op de donders
te laten volgen, strandde alles
op de kust van ‘t kabbelende
gemoed van mijn bewustzijn.

Ondanks uitputting doorjutten
naar deze overgebleven restjes
eigenheid, nabij de bevrijding
van de diepte van de wateren.

Biografie van deze schrijver

erfenis van dubbeltje naar stuiver

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 1 stemmen 16