Alle inzendingen over verwatert

Gif dat langzaam Tot volle omvang kwam, Dat elk woord Tussen hem en mij Doortrok - De tijd is Er langs geregend, Er langs gewaaid, Het gif zichtbaar Verdund, we praten Weer met elkaar, Want alles verwatert, Verwatert…

Een verwatert beeld en een vergeten moment. Niets dat je nog kent.…

Een beeld dat verwatert en het moment dat in vergetelheid geraakt. Zij gaan voorbij als een zucht die wordt geslaakt.…

ik zoek naar woorden die niet komen als te mooie beelden in te zwarte dromen ik moet maar rusten aan de kant waar het woord verwatert waar het woord verzandt…

als een ja verwatert tot een ja-maar, of nog erger tot een ik weet het nog niet of laat maar voor mij is dat al heel lang voorbij! droogt dan de bron van het vertrouwen niet op? rijden we mekaar zo niet in het slop?…

het regent in het park met druppels vrij van vorm ze tekenen een gezicht dat verwatert in een storm bomen verliezen blad meegenomen door de wind grijze haren in de nacht maakt geloven verder blind ergens valt de onrust is het meer dan stil spreekt verleden aandachtig vlucht de laatste ril…

zilveren breedte onder veeltintig grijze atmosfeer wind brengt huivering in de verte daalt de hemel in schuine strepen neer versluiert de sombere toren land en lucht spiegelen in de trage stroom die drast en sombert het land verwatert en regen ruisend meevoert naar de grijze einder…

voordat het regent terwijl donkergrijs naar blauw neigt zodra het later is dan daarnet de kinderhand geen stenen meer raapt het huis zich in eendere straten herhaalt vogels al zwijgend hun koorzang weerleggen een rivier verwatert tot woordenstroom en dat onherroepelijk ook blijvend is het moment waarop, de stip van het tijdstip - inpakken…

in tranen verwatert verdriet vloeit langs je wangen naar niemandsgebied ze schonen gevoel in het rond van parels etsen je huid op weg naar hun doel ze kennen de wegen stranden op lippen in het proeven van zilte neem ik zacht je hand je schokschoudert nog met mijn arm om je heen je huilt voor ons beiden weet je bent nimmer alleen…

ik kijk je weg in golven donder je zout water krachteloos tot slierten wit je trekt het zand onder me uit ziedend wenk je fluistert overgave ik groet de wind het kale zand een vage duinenrij met meeuwen op het strand was een voetstap die door vloed werd afgeschuimd mijn sporen ben ik kwijt je overweldigt me met zee verwatert…

Een mast en eigen baas arbiter op een botter in een gevecht met de zeeboezem Onverwondbaar en hoogbouwend sla jij jouw golven om mijn oren in het vaarwater van mijn hart Eenmaal staande op vaste bodem hoor ik nog steeds de golfslag ruisen maar de herinnering verwatert Ga voor me staan, nog een keer en overspoel me met jouw liefde laat…

Als je uit gemeanderd bent Je stroom stopt Het loopt uit in een brede waaier Een vlak meer De horizon verwatert met het leven. Als Eb en Vloed Jouw Downs en Ups Een lach een traan Je krachtig verzet. Wat was en niet meer terug komt. Dan ontspant je gelaat Alles wat ooit in je samen dromde Komt tot staan en staat.…

zij laat warmte druppelen uit lange artistieke vingers waarmee ze ultieme kunst doet floreren niet zomaar proberen en god zegen de greep maar met schoonheid al aardig op dreef zie hoe ijzige aandacht smelt en agressie verwatert waar stroompjes elkaar meanderend raken nog is er geen vliedende vloed maar het doet goed in…

Alleen met de omlijsting van de avondgloed verwatert mijn beeld in een brede horizon waar alleen het geluk schittert van euforie. Het podiumlicht dat mijn wens hypnotiseert met herinnering die als een metronoom gaat en glinstert joviaal als een eeuwig portret.…

roerloze spiegel van water door ijle dampen onttrokken aan 't zicht wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen Het dons van de mist houdt hen eendrachtig gevangen instinct is wat hen samenbindt: hun nog te voltooien gezangen Gesmoord in het dons stijgen schrille crescendo's in wilde klanken ten hemel Hun gakken verwatert…

Verblind door passie ontroert met een traan mijn illusie schittert bij die flauwe bocht Zij spiegelt mijn ziel, verwatert ogen. (Op de tekst van Roxette - It must have been love)…

zij heeft de magische kracht om recht langs oneffenheden te leiden zonder zijn visuele strakheid te verkleinen waar lijnen elkaar raken in de horizon weet zij in licht de ruimte nog te vinden voor een zitje met schitterend vergezicht daar kaatst in grijzig groen het blauw van hemel terug verwatert zon in een heldere bries en…

machteloos moet zij toezien hoe smetteloos wit verwatert vuil/grauw wordt haar speelgrond modderig haar paden al worden handen haar zacht opgelegd kan zij haar blik niet afwenden haar stervende geliefde het gelaat dat haar zo dierbaar wil zij behouden met handen en voeten hart en buik in eeuwige omstrengeling desnoods samen sterven…

in deze stad waar de tijd bedremmeld de haast omhelst waar wachten en weggaan elkaar rakelings passeren in deze stad waar bouwval en bouwstenen haastig histories kneden waar werkelijkheid gewillig samen loopt met wanen van de dag in deze stad waar 's nachts het spervuur van woorden verwatert waar de verbinding verdwijnt in oplossende…

het klinkt als een klokje luidt hoge tonen sprankelt de lucht met verwachting dwarrelt omlaag in een flard raakt mijn ziel en mijn hart donker genot mensonterende passie kleinerende lust de schaduw van mensen verdonkert het licht van de wijsheid vermindert zijn goedheid verwatert tot smart ik wil terug naar die wijsheid…

altijd speelt er wat is er iets dat mij beheerst het lijken spelen maar ze eindigen veel sneller dan ik dacht het laatste spel doet zeer pijn omdat ik niet meer spelen mag spelen is als een refrein in strakke melodie van regels octaafje lager en de spelers worden klein bassen dreunen tonen kreunen in mineur de spanning weg dit spel verwatert…

instinct is wat hen samenbindt: hun nimmer voltooide gezangen Onder hun parelmoer- kleurige deken klinken geluiden gesmoord in het dons; schrille crescendo's stijgen ten hemel oeroude klanken in een nieuwe wereld Hun koorzang houdt aan tot het glanzende spoor van de maan helemaal is gewist; pas als de dageraad haar vleugels spreidt verwatert…