Alle inzendingen over vingers op glas

ik heb scherven geschoond in stromend zwarte regen maar kwam geen enkele weerkaatsing van stukjes licht tegen wel dropen druppels rood langs blote vingers op glas in de plas waar zij oplichtend stevig kleurden in zwart…

mijn vingers breken glas vernielen machteloos het beeld dat jij eens was scherven kerven diepe wonden jij hebt mij gevonden als een vlinder die ontwaakt je warme adem en je liefde hebben me toen diep geraakt je bracht lente na de winterslaap deed dagen eeuwig duren je hebt een man van mij gemaakt in warme passionele uren ik streelde…

Vader komt binnen beweegt dromerig speels een vinger langs glas het dier volgt met plezier hun dans kan beginnen. De eenvoudige goudvis ontvangt zichtbaar zacht liefde van een stille man sereen gescheiden door de glazen muur alleen.…

ik heb een raam zonder sterren of zonder enige waarde van jou tot mij en woorden, woorden om te vertellen dat wat ik ben niet meer is tussen steen en wolken vond je mijn naam om m’n ziel te overtuigen de vorm van een open zicht en diep zo diep breken vingers de zomer alvorens die in mij kon dringen en leeg zo leeg wieg…

Ze deed het Tot ze een ons woog Het zoog haar leeg Het balanceren Het doorslaan van Haar schalen soms Twijfelen, weifelen Muggen, olifanten Zout, zoet, liefde Haat, leven, dood Ja, nee, vasthouden Loslaten, angst, moed Aanvaarden, versmaden Waarheid, leugen Lichaam, geest, engel Beest, hemel, aarde Oorlog, vrede, ziekte Gezondheid…

Vies is niet het woord Laat staan smerig Maar lekker vind ik het niet Vingerwerk op m’n smartphone Fobisch is het beste woord Wat past voor mij bij die activiteiten Ik kom het wel te boven Ik zal wel moeten Het zal nog erger worden Maar wat is dan mijn probleem Mijn probleem is de traditie Van aankijken, aanraken, ruiken Gewoon…

zag je vingers op het glas jij tastte waar ik was druppels gleden in donkerbruin contrast bleven hangen gingen langzaam af gelukkig zijn ze nooit gebodemd onze liefde breekt niet door het glas…

leven is met twee handen in gevecht aan elke vinger een ring van een vraag verstand begraven tussen duim en wijsvinger harde hand doorploegd met rimpels in de ontzaggelijke slijtage van leven…

Jouw vingers lieten Me B L O E M-B L A A D J E S Zien…

Mijn vinger kan ik er niet achter krijgen, ik krijg er geen vat op, houd mijn vinger aan de pols en hoop dat het zichzelf oplost, als ik mijn vinger maar niet kwijtraak!…

De Noord-Brabantse rayonhoofden testten het bier vòòr zij het geloofden : toen ‘t schuim in het glas twee vingers dik was konden zij ‘t Carnaval beloven !…

het raamkozijn schilfert af en het kan me niet schelen tijdstroebel glas verbergt hoop heb jij dat nooit met je vingers willen knippen in een wens die waarmaakt waarvoor je knippen wou?…

Kwetsbaar dun als een kristallen glas niet laten vallen ik was niet daar om je te vangen breekbaar en broos niet bestand tegen een sfeer vijandig en boos inkeer keer op keer gevoel versus verstand je doel heeft de overhand je gevoel heeft je overmand mijn vingers strijken over het glas indien ik de juiste toon…

het gekerm van versplinterend hout en de doffe dreunen van zelfmoordbeton snijden als glas in mijn ijsbevroren gelaat ze kerven diepe groeven door mijn huid ik staar de vlakte in terwijl verkreukte foto’s door mijn vingers wegsijpelen…

wij leggen aan, trekken landinwaarts laten herinneringen voor anker gaan die horen bij een periode, bij een plaats vandaag is zo'n opgediende dag waarop je anders dan anders eens echt ouder wordt geen drama, ten hoogste de gewoonte dat vroeger stil verder van je vaart wat was heeft zich genesteld genoeglijk met iets van weemoed wellicht…

Ik kijk je aan Zie mijn adem En de druppels Op de kilte Van jouw kast Volg mijn vinger en de woorden Laat je vallen Breek de stilte En het glas Laat je vallen door het glas…

Waar dorstige hunker ’n tekening maakt van lege flessen op de vloer, klemmen trillende vingers het volle glas lopen druppels naar beneden creëert zijn geest in mistige banken het gevoel van geleende warmte…

De storm in mijn glas groeit tot orkaan. Ik ben moe van het vastklampen aan waarden, ze bieden geen houvast. M'n krachteloze vingers klauwen, glijden af op onverschilligheid. Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

het is een hoekje in de kamer waar lippen sluiten ogen drinken uit een vlam op de witte muur het is een bankje aan het water waar vingers strootjes vouwen tot een fluitje dat naar stilte klinkt het is de druppel aan het glas waarin ik spring en spetter met mijn nieuwe laarsjes…

zij brak het glas dat als cocon rond vorm en inhoud zat hij had nooit uitgeblonken leek transparant maar wie goed keek zag andere sculpturen in het geslepen voorkomen waarmee hij zich omgaf zij heeft hem de artistieke vrijheid terug gegeven zijn bloed bleef aan haar vingers kleven…

ik roer mijn vinger door het schuim van de cappuccino dat blijft altijd achter omdat ik snel de koffie drink wat ongeduldig, een onverklaarbare haast zonde denk ik vaak dat witte schuim en lik mijn vingers af met de cacao nasmaak wat een genot eerst slurpen en dan de rand van het kopje aftasten alsof ik een vrouwenlijf betast…

Daar krijgen we nog heel wat mee te stellen, Wat ieder op zijn vingers na kan tellen.…

in een storm verwaait het gebroken glas zijn doel voorbij tussen vingers als was in stromen vurig zand korrels van een ander leven koelt het nieuwe hart dat het oude heeft gegeven het helende begin naar een toekomst van slagen door wijsheid verwelkomt reis naar hoopvolle dagen…

de simpele val van het geheven glas is niet onderstreept onderschat maar het is klaar dat de comedie stokt wanneer ik op maat de dans die ik helaas niet in me heb ten uitvoer breng wordt zielig doordat mijn inspanning oprecht en eerlijk is en belachelijk.…

In de vitrine aan de muur, tussen de vaantjes en medailles staat als eerbetoon zijn lege glas. Jaap is niet meer en missen nu al zijn verhalen, maar één ding staat wel vast, hij moest ook het gelag betalen…

De kamer verrast door mijn aanwezigheid mijn ogen gericht op iets dat dood was, althans voor mij Het glaswerkmanifest nog in haar hand geklampt de conversatie met flessen, glasgeworden tranen Elke keer weer niets en telkens minder Ik vergaderde ook met hen, de glazen conversatie maar ik ben gestorven als gevolg van het leven Ik en m'n grootheidswanen…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

in de stil gebleven lucht bewoog iets niet vanzelf, niet zonder kleine voortgezette trillingen door tijd en de glans van weergaloze weerschijn uit kortstondig licht gevangen, kleurrijk tussen bladeren en een oud gebaar aangeraakt door zachte adem gleed een klein kristal tot aan een ander, tikte tinkelend en daar opende geluid een…

Er is hier een groot verdriet geweest Nee, het is geen verdriet het is een tafel vol lege glazen Waar een avond lang alles doorheen is gestroomd Fragiele blikken snel vergeten woorden Verglijdend vragen hoe het afgelopen uur het leven was - als glas Alles ter wereld als glas Alles vol, dan leeg, vreemd gespiegeld Hoewel alles glas…

Dieuwertje! heugt je nog de avond voor Paas? Eer ik je vragen ging, stapte ik in mijn plaats, Mijn woning, mijn schuren, mijn stal nog eens om, Vast peinzend: tot alles is zij wellekom. Wit van de hagel, maar warm trots de kou, Haalde ik de klink op: jij zat bij de schouw; Ik lichtte mijn mantel; jij wierp op het vier Een mutserd, en 'k dacht…