Alle inzendingen over voetspoor

Voetsporen van jou en mij. Steeds verder het geluk voorbij.. Voetsporen van ons bestaan. Steeds verder bij elkaar vandaan.. Voetsporen van vier naar twee Stil dragend het verleden mee..…

Mijn voetspoor in het zand is de weg die ik bewandel met angst te verliezen zonder het lef te kiezen en het slaan van wonden ik zoek jouw hand slechts een streling is genoeg die angst te overwinnen…

ze had nog zo gestampt winterlaarzen met profiel waarmee ze goed grip had op de weg glimlachend keek ze om zelfverzekerd dat hij haar spoor niet kon missen ging ze naar binnen toen begon het zachtjes te sneeuwen…

Ieder vergeten moment laat een spoor achter woorden die je terugvind zijn zinvol ondertiteld door de tijd geschreven met kleurrijke fantasie-inkt omdat jouw verlatenheid in de nacht zich verspreidde uit een lang en ver verleden blijven jouw voetsporen zichtbaar in de herinnering van jouw dromen.…

Het waren geen krijtstrepen of een rekensom voor verlangen er stonden geen woorden in het zand er was een zilte wandeltocht door eenzaamheid van het verlaten land en voor iedere dode een vlieger een kind dat huilde op het strand zonder moeder en strijkbout met een touwtje in zijn hand.…

plots met handschoenen aan eerste paasdag was ze onverwacht verdwenen geruisloos en blootvoets opgestegen alle nagels voor vertrek dieprood gelakt haar laarsjes komen nu goed van pas voor het meisje dat nog wel even leren moest wat ritsen was de een stijgt sereen en blootvoets op de ander komt ontheemd en rillend aan gaat onbewust in voetsporen…

(in trance zijn zoons hand vasthoudend) Nadat ik gestorven ben moet je zien dat je benoemd wordt tot officieel historicus en na je benoeming niet vergeten het Boek te schrijven dat ik zelf schrijven wilde. Er waren onophoudelijk oorlogen. Nu echter heeft Han het rijk herenigd maar ik, de officieel historicus, heb de daden van onze grandes…

Ooit liepen wij daar Hand in hand Achter ons de voetsporen Van waar wij waren beland Vandaag lopen wij daar Maar niet meer hand in hand Achter ons geen voetsporen De sporen verdwenen van het strand Ik heb daar niet gelopen Niet op het verleden-strand Geen sporen, geen jij en ik, geen liefde Alles door het water weggebrand…

Vergeefs zoekt de dag voetsporen van gisteren maar zij vindt morgen…

knielend in het nu koester ik de stilte mijn adem fluistert ritmisch in het voetspoor bij iedere onverdeelde stap de kunst na de marathon is verschuiven wat gewoon is…

Zo’n verveloze deur met afgesleten klink de drempel uitgehold door eindeloze stappen die kwamen en weer gingen en verdwenen in het voetspoor van de tijd – gaande weg.…

Ik wandel op het strand in de voetsporen van ‘t brandend zand in ‘t water geblust door de hemel gekust zing ik met opgeheven handen van de zegen brengende stranden…

bij wit dageraad wordt er onverhoeds een lijnenspel uitgezet de bandbreedte als spoorzoeker opdat we niet zullen verdwalen voetsporen worden overreden als de fietser zich 'n weg baant over een verborgen spiegel…

Maar vol vertrouwen ga ik door met achter mij elk voetspoor dat geraakt in vergetelheid.…

Alleen de zee weet alleen wat de zee zo hoort te weten misschien is het wel beter zo dat de zee voetsporen in het zand wegspoelt voor altijd alleen de zee praat over een weg wat niet weg is geweest…

Voetstappen kraken op ’t held’re laken van vers gevallen sneeuw verbreken de stilte van de morgen die in kilte uit de nacht ontwaakt met ’n kermende schreeuw De man sjokt voort door niemand gestoord in zijn eenzaam bestaan dat hij zelf doodbedaard onder zwerversleven schaart om in vrijheid over aarde te gaan Dan staat hij stil daar hij…

daar waar bergers verdronken schepen lichten en jutters bergen werk verzetten, het licht van de zon verdrinkt achter de rand van de zee kust het duin een strand voetsporen weggespoeld de maan trekt onbedoeld aan het water…

Het leek vertrouwd alsof het zo hoorde, maar de zee die onze voetsporen vervaagde de omgeving die ons verstoorde.. het was te mooi om waar te zijn, dus ik blijf erover dromen. Alleen daar pak jij mn hand weer vast, alleen daar kunnen we hier samen nog komen..…

Sneeuw valt uit een loodgrijze hemel vlokken knisperen bedekken wat is geweest joelende kinderstemmen overstemmen pijn verbergen een zoet verlangen voetsporen op een maagdelijk tapijt trekken een nieuw begin…

Daar Melkert nu de socialisten leidt En in Wim Kok z'n voetsporen moet treden Raakt zijn partij een aantal fractieleden Straks na de parlementsverkiezing kwijt. Vandaar dat hij zichzelf heeft opgedragen Er al een paar bij voorbaat te verjagen.…

Jouw voetspoor heeft mijn dolen mogen dragen langs stromend koud maar hartverwarmend water met glans van zonlicht. Vogelzacht gesnater van ganzen die de Nijl en Zijl verwarren, maar die vergissing trots en prachtig dragen, omlijst verrukking over zoveel schoons.…

Veertig dagen, veertig nachten eenzaam dwalen door de woestijn op zoek naar een spoor van Jezus die daar nog moet te vinden zijn harde stappen liet Hij voor ons staan vereeuwigd in de zandwoestijn als wij de nacht van het leven ingaan voelen wij hoe zwaar die tocht kan zijn moeizaam wordt het winters ontwaken tot ’t nieuwe licht ons weer…

Erdogan maakt vele mensen bang zijn extreme uitspraken laten me kotsend braken hopelijk blijf hij niet al te lang de ideeën van deze man zijn een gevaarte waarmede hij oorlog en geen vrede provoceert deze machtswellustige tiran!…

nadat we tafel en stoel verschoven de feiten naar fabels verdraaiden de serviezen in de kast veschikten de waarheid naar details verzetten dachten we dat alles wat we aanraakten in iets beters veranderen zou maar onze harten werden grauw en grijs als graniet we verkeken ons op het glanzende goud zoals Midas…

haar handen bevangen door stilte zij wijst geen weg richt zich op aarde waar voetsporen ontstaan, zacht en onzichtbaar haar ogen bevangen door kilte zij ziet transparant verkijkt zich op zijn gelaat nabij haar mond onbevangen blaast schelphuis van verlangen voorzichtig opzij…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

Ze leeft in 't voetspoor van de wind. Ze leeft als regen die zich aan haar bindt. Ze omarmt de kou; zegt tegen sneeuw: ik hou van jou. Ze leeft door zon en bloemenpracht. Ze leeft in lente teer en zacht. Ze leeft het leven der seizoenen. Zo'n kind is om te zoenen.…

in het voetspoor van gisteren kwam ik het tegen, radeloos ontdaan met kille stappen verder gaan lijkt goed geraapte moed versiert mijn hart het klopt in alle staten buiten, boven straten hangt de dikke mist van een gewist verleden moegestreden ligt het nu in al mijn zwarte gaten…

toen ik eeuwen later in zijn voetsporen de weg omhoog vond heb ik een stukje van de top meegenomen als versteend bewijs daarna besefte ik pas werkelijk dat hij mij ooit was voorgegaan Lejo van Kuijeren…

Onbekommerd slenter ik door zachte aarde en ritselend blad Laat voetsporen achter en kijk niet om De wind veegt ze met een nonchalant gebaar weg Verdwenen is mijn leven Ik adem witte wolkjes Blaas plagend door flonkerende nijverheid En strijk met een vinger voorzichtig over de kwetsbaarheid van de herfst een geur…