Alle inzendingen over wapperend

Rustend op een paal met wapperende vleugels maakt hij zichzelf droog. foto uit eigen collectie…

haren wapperen alle windrichtingen op als je maar thuiskomt…

ze wappert fier mijn vlag die al vandaag de toekomst in gedachten had een stevige bries uit onnaspeurlijke richting gelukkig niet met alle winden mee in het schijnbaar zinloos golven van het dundoek vermoed ik de basis van onze taal de nieuwe communicatie van het zijn waarin geluk de belangrijkste letters van ons bestaan zullen…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op d'n krinkeldijk leunend op de straffe wind uw dijen omhelsd met flarden er keren groepen zwanen terug van de grote kreek nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs mijn achterland verpietert sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijn klak gij blijft in mijn winterkloof…

je gezicht in puin is veranderd, in een breekbaar uitzicht op het zilte land, kermend tussen de sabelheften en de meeuw die strandde tegen de wind in, zijn kaalgevreten karkas in de coulissen van de golven smeulend verstijfd de dagen komen steeds dichterbij de dichter, bij het vergelen van je groen stiltes tegen een witte muur, lakens wapperend…

Rode en witte vierkantjes glanzen vrolijk in rijen op de zwaaiende doek van het land aan de Maas dat trotse aanzien vol rechte lijnen en hoeken lijkt enigszins in strijd met de aard van dit gebied waar men ongaarne denkt aan straffe tucht ongedwongen uitkijkt naar wachtend avondrood of het volgende ochtendgloren.…

koolmeesjes hangen als kleine acrobaten aan vetbolletjes met wapperende veertjes komen ze de winter door…

Ik zie je zijden sjaal nog wapperen in de wind om een gezicht dat ik herken maar door jou niet meer gezien wil worden.…

Rustend op een paal met wapperende vleugels maakt hij zichzelf droog. foto uit eigen collectie…

het kind kijkt beteuterd naar zijn wapperende handjes zwaaien, had oma gezegd pappa en mamma verdienen een vakantie…

de laatste happen keileem van de binnenzee zij moest verdwijnen de vlaggen van de botters wapperen halfstok vissers zonder zee…

Nu koos men dapper voor de Lange Wapper. De rest van het wegennet wacht wel weer.…

wapper met je vleugels spreidt ze uit zing nog eens je lieve geluid een fluit, een lokroep je prachtig gezang mereltje vlieg vastberaden weet al je noten zijn van belang…

Wimperbrauw wenkt wapperend, ogen knippen uit en aan het licht. Blikken blozen, dolen en zienderwijze verslecht het zicht. Beeldig troebelt de liefde blind.…

Daar fietst het meisje met een wervelwind in haar hoofd straten tillen haar op terwijl zij steevast lantaarnpalen telt haren wapperen haar na nu zij door de lucht trapt op weg naar het onbekende…

Dribbels, en geschaar, Wapperend shirt, nonchalant gebaar Rake goals, briljante boemelaar Het nieuws is, daar en openbaar George Best, "rest", als geest van de tovenaar…

uitbundige boerenbruiloften: wapperende vaandels mutsen vlammend rood tussen het grauw zogende moeders plassende boeren dansend paar hondje centraal.…

laat ik me overvallen door de schemer die me meeneemt op strooptocht naar daar waar muren oren hebben spiegels vervagen bij één blik gordijnen altijd zullen wapperen in het kaarslicht van de ziel…

Zittend op draden van spinrag ontspant zij haar vleugels en laat haren wapperen in wind zij voelt de kracht van de dag die reeds ontspringt aan de horizon kleuren verspreidend in oneindige fantasie…

Soms beweegt er iets in huis wapperen de gordijnen een ring van licht om een portret in de kast kabonkt geluid Er wordt iemand gemist met al zijn minnen en plus rustig maar wordt er gedacht ik ben er nog, evenals jij…

haar voetstappen raken woeste golven gedachten vluchten volgen kan niet, niet meer, maar lief had zij ze, zo lief het zout schrijnt in wonden terwijl wapperende haren om storm lijken te schreeuwen…

Blinde psychopaat ‘Wapper’ Op de Amsterdamse wallen Met z’n hond ‘valse happer’ Kwijlt van intens genot als De hond zijn tanden zet in Een stiekeme late stapper…

Ik zie je voor me Rennend van hot naar her Je zwarte haren Wapperend in de wind Je ogen vol passie Een lichaam vol vuur Maar een hart vol verlangen Naar rust…

Een wapperende wind in dansend Kroatië. De windstoten slaan me, maar slagen er niet in, mijn gedachten op de vlucht naar vamperig Vlaanderen: mijmeringen naar wat ik achter liet: niets.…

Als de dood Het hek uitrijdt En mij met zijn Wapperende linten Stervens alleen Achterlaat op deze Kale steppe Ben ik blij Dat het eindelijk Zo ver is - Dat hij nooit meer Naar mij hoeft Om te zien, Ik die van Mijn geboorte Af aan zijn Kind ben geweest…

dwars door boerenland de zacht stromende beekjes de aarden wallen lijnvormig landschap dijkjes begroeid met bomen geborgen dieren wapperende was knotwilgen en klaphekken een lang verlangen…

de paardjes die gisteren nog met wapperende manen samen draafden door het land van tijdeloze dromen zijn al lang weer thuisgekomen zij grazen vredig nu en zonder spijt naast elkaar in de schrikdraadweide van de tijd…

uit de warboel van de jeugd groeide uiteindelijk toch orde rust en zekerheid van alles op tijd en op de juiste plaats maar hoe saai die voorspelbaarheid nu blanke dagen wapperen wijzers weifelend de tijd verdrijven blijft mij niets meer te doen…

ik ruk me los van de regels loop tegen de wind aan ik beweeg dans met de taal blaas adem in mijn woorden vang jij ze in de bomen de zee of in je wapperende haren zetten zij je hart in beweging?…

dat ik mijn leven met jou mag delen en mag bouwen in de woonkamer van jouw hart waar altijd het zonnetje onze harten verwarmt en altijd die gevoelsverwarmende wind waait en zolang jouw haren in die wind wapperen weet ik dat jij de liefde met mij viert…