Alle inzendingen over was scheuren oplicht

iemand hield mijn ogen open en in mijn binnenste zag je het scenario oplichten in trage ochtenddauw van dageraad spelend in een zoektocht van twijfel bewegend in de wind naar het ongekende land waarin doodsbloemen zich uitspreiden in rijping milde ogen in eeuwigheid onbesmet achter mijn masker weent mijn ziel in een nieuwe wereld die…

Er was een scheur aan de hemel het licht viel erdoor kijk eens hoe maar hoe je dat zei dat vond ik mooi…

Een razend geloei vrachtwagens scheuren weer het dorp hulpeloos in twee…

vannacht bleef nederland rustig after the night before substantieel maar constant ziet men zeker dreiging op niveau wakker uit nationale crisiscentra na de vuur spuwende fitna wilders ging door voor vulkaan zijn film vooral knip en plakwerk van schrikbarende journaalfragmenten met aanwijzing dit volgt integraal rechtstreeks uit teksten…

met opgeheven hoofd drink ik de zon die nog steeds weet op te duiken tussen gestaag passerende wolken en elke slok geeft me weer vleugels om te vliegen naar het minimale blauw pas als de zon er geen gat meer in ziet laat ik me kisten…

Geboren zou ik niet meer zijn dan de schaduw die ik ben in de woorden die scheuren omdat ze overwinnen wat de stilte nooit zal kunnen baren als de liefde voor de dood mij slechts eenzaamheid schenkt.…

dagen nameloos de verscheurde nachten slapeloos en zie ik zoals ik nimmer zag Het vergane beeld van stap en stem en aangezicht nooit meer door zon of maan belicht de bloedende wond die nooit meer heelt We zwerven doelloos door de uren door een stil bevroren leven oorverdovend haar stil verdriet Er trillen tranen langs de muren om de scheur…

wil je scheuren? scheur dan! dat ik in snippers val op natte grond weer samenklonter lelijker, vormlozer nog bozer dan ik was niet meer te versnipperen breekbaarder dan glas…

ik hou het niet meer bij elkaar in de onrust van leven valt mijn geest in snippers uitéén stapels herinneringen troosten mij alle bekleding is bijna weggehaald niets is meer te weerleggen alles vormlozer en breekbaarder dan glas…

Scheur mijn woorden maar, knip mijn zinnen en trek ze naar je toe, maar vraag mij alsjeblieft niet hoe vul ze gerust maar in, in je eigen verhalen, maar maak mij er niet mee van de wijs wit blijft voor mij onomstotelijk wit zwart is zwart voor mij, hoe je het ook wendt of keert Mijn moeder, lang al in de hemel, mijn vader aan haar…

En haast opgelucht dan zie je daar een fitte bal, ginds aan een lijn een laken met een scheur waar je toch doodgewoon doorheen stapt naar een tuin waar al het linnen nog intact, maar in de mand daar in de plaats van was: alle zomaar- appels waar je jarenlang over gevreten had en hoe reusachtig uitgesloten dan de terugkeer. ------------…

Loop niet te ver, zeg je, loop je niet dood in de steile scheur in je hoofd. Ik blijf, ik maak me niet los van wat me draagt en gaande houdt en tot stikkens toe omvat, ik blijf bij je,neem je mee naar streken waar niemand toegang had, loods je door doolhoven, trek je vlot. Hou me vast, lichaam.…

De kwaadheid Toont Vastberadenheid Over de ingeslagen weg Van De beulen Die met hun eigen lot Niet worstelen Europa worstelt Muren van de historie uiteengevallen glorie Vastberadenheid van een land Om te herstellen Te aarden in de ontstane Scheuren Die de horizon Somber doen kleuren…

Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het zwakke schijnsel van de lantaarn in het eerste morgenlicht Een waas van knoppen staand op knappen Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het eerste morgenlicht van de jonge lente Vasthouden De tijd stilzetten…

Een kleine barst wordt een scheur. Een scheur wordt een kloof. En zo staat de mens alleen. ------------------------------------------- uit: 'Nagelaten gedichten' (1975)…

oplichten…

Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in de scheuren van ons boetekleed,die als lompen aan de wereld werden uitgedeeld, wordt het lichaam van de berooide aarde met nieuwe gaten doorzeeft, waarin nieuw zaaigoed resistent wordt in alles…

De taal van mijn ogen kan bij nacht oplichten, met een blik de sterren strelen. Blikken staan op mijn gezicht geschreven, meegaand zijn mijn diepste gedachten, mijn oren ze verstaan de informatie niet, de woorden, die de kleuren van mijn ziel in zo veel mogelijk kleine stukjes scheuren.…

liet wintertrui en scheuren kraken mijn snertmeisje, winters blond…

Want dichten Is jezelf oplichten, Een titanenstrijd. Toch geeft het mij een fijn gevoel, Als je begrijpt wat ik bedoel.…

Een crash heb ik Nooit meegemaakt En toch ervaar ik Voortdurend die scheur In mijn schedel Waar het leven in En uit gaat, dag in Dag uit, zonder het Zelf te kunnen sturen - Nu ik erover nadenk Moet het toch mijn Leven zijn dat die Scheur in mijn schedel Heeft veroorzaakt - Crash zonder dat er ook Maar één voertuig aan…

Scheur een boterham in stukken, voor in de soep. Kijk, Madagascar...…

Wedden dat je door het oplichten van het vuur zelf oplicht en met een opgelucht gevoel gaat werken aan jouw tuin jouw siertuin jouw volkstuin of jouw natuurtuin jouw levenstuin jouw rozentuin!…

gras baant zich een weg door een scheur in het asfalt en buigt voor de wind…

onmogelijke keuzes brengen een mens in spagaat op het punt van scheuren…

ik zie ze gaan als strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid…

zij heeft de dag bekeken het grijs met dat van andere dagen vergeleken spectaculair waren de verschillen niet totdat je op het eigen beeld stootte waar het grijs een ander leven speelt in de wondere wereld van kleur korte plukjes met oplichtend contrast alsof de zon er nog even vat op had tussen zwart en licht bruine herfsttinten…

Voorzichtig. Omzeil de verrukking, dat zinkt toch maar als reumatiek het gebeente in. We heffen aanvankelijk de jurk tot op de heupen slechts. De maan fonkelt maanlicht op je naakte dijen. ‘Een waarheid,’ fluister ik ‘herhaalt zich niet’ & ‘je trekt mij als het trekken van de maan.’ Stilte. Het droge zand schelpt je nog omstandig haar nee…

ik voel aan strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied…

ik regen slechts een kleine bui mijn neerslag treft een enkeling tel mijn zegening naast donkere wolken weet mijn gouden rand aan de zonlichte kant wat lucht en ledig is maakt geen succes mijn waarde is het groeiproces dat oplicht in weerkaatsen dank aan allen die ik zo heb mogen raken…