Alle inzendingen over wijngaard

Druiven gedijen in andermans wijngaard wel... de mijne zijn zuur…

een oude lappenpop is opgestaakt aan het metalen hek dat roestig open kraakt waar ooit het landelijk odeur de hoeve welvaart bracht hangt nu de vuilnisgeur verlaten is het land de wijngaard overwoekerd druiven zuur en klein toch ooit drie sterrenwijn het dorp is grijs vervallen de laatste vrouwen zullen nooit bevallen hun kinderen…

zuiver en jong is nog de wijnrank als zich de liefde meldt met prachtig de loten die zij spruiten laat rijk en vol is het leven in het volle besef geniet elk moment als druiven in trossen het terroir van de wijngaard als seizoenen verstrijken rijpt zich de liefde tot donkerrood fruit witte chocolade dan wel kruidige rosé van druif…

toen je in het oude hellingbos verdween in een boomgaard een verwilderde wijngaard? in de zachte omarming van een moeras misschien wie beitelt jouw naam in een glanzende steen?…

vijftig jaar elkaar delen in het lief en het leed als je het gewoon zo zegt klinkt het als een eeuwigheid vijftig jaar elkaar meevoelen in het zoet en het zuur als je nu omziet en terugkijkt was het een handvol seconden vijftig jaar elkaar ervaren het is als korreltjes zand die gestold in mooie momenten zich vormen tot een goede film…

Ook uw vruchten, edle wijngaard! Hebben vaak zijn ziel verheugd! Speelgenootjes! laat ons zingen! Hier rust onzer aller vriend!"…

Slierten mist kruipen als bleke naaktslakken door de wijngaard, een druipende zon rijst op en likt de paarse vruchten van de nacht. Zinnelijk zingen rode monden onder grote strooien hoeden, gretige vingers plukken het licht en uit verrukte vuisten spat de ochtend op.…

nog hangt de druppel aan het glas het zacht bouquet laat dromen proeven voor de slok heuvels wijngaard en chateaux de houten kisten als cadeaus vuur vlamt fonkelend in les grands crus de glazen hoog geheven een proost voor mij ben al twee jaar bij mijn watertje gebleven…

Dank hebt, o wijngaard, oude stam, dat ik een reis zo verre kwam Dat ik mijn eigen wortel had, En zoog voortaan mijn eigen nat. Nu wil ik naar een ander dal, Waar ik mijn eigen wezen zal. De vrijheid is te grote goed, De vrijheid is te wonder zoet: Wat hangt hij aan een ander man, Die van zijn eigen leven kan?…

We kwamen gehuchten tegen Gelegen tussen zwerfstenen en keien Op de ruggen van valeien Reden ons verzuchtend Onder azuurblauwe luchten Langs de wijngaarden van Lombardije Naar het rijke Toscaanse land Waar we door het leven uitverkoren In het hemelse Florence Verliefd tot over onze oren Ons verloren in een romance…

mijn priapos staat voorbijbels ik, de heidense godin kan hem tomeloos berijden witte bloemen schuimen voorhistorisch mijn spelonken af dansend met de phallus zal ik uitdagend wijngaarden versieren een uitgestoten roes verslaaft tot blindheid die hem nederslaat mijn enthousiasme in extase negenmaal vergroot orgiastisch ingewijd ik drink…

daar ligt de berg begraven onder een witte deken, langs het hobbelige pad een rij bomen de stam gehard, takken verward als haar lange lokken in de wind, we verzamelen bij het fontein in het pittoreske dorp temidden van de wijngaarden: toi toi toi mijn vrienden de klim is hoog, en ik, ik kus de regenboog.…

we speelden onze openingsakkoorden met lichte toets als fris aperitief er borrelde iets op, een nieuw motief het klonk bekend, een liedje zonder woorden het nam ons mee naar onbekende oorden wat eerst gesluimerd had, werd nu actief je exposeerde beide thema's, hief de beker met een blik die me doorboorde het leek alsof we symfonieën hoorden…

Ik ben vergeten hoe het lied van de wijngaard klinkt waar tussen de distels een vergeet-mij-niet bloeit en ook een vinkje zingt Waar een zachte zuidenbries langs de ranken glijdt nu het geleden diep verlies nog altijd door mijn verlangen snijdt De twijgen door trossen krom gebogen ze gaan aan mijn gezicht voorbij helder staat mij slechts…

ik zie heuvels goudgeel rijpen onder de zomerzon idyllisch vlijen dorpjes hun huizen in siësta rust rondom zuidelijker kleuren druiven tussen donkergroen in het patroon van toen hier kaalt de rots zoeken wortels een bestaan in eeuwenoude trots er wordt naam gemaakt met wijn uit oude gaarden vloeibaar goud uit de zo schrale aarde…

Franse wijnbouwers openbaarden robots die 't werk doen in hun gaarden. Zelf doen ze geen slag en plukken de dag. Ja, God zou er wel kunnen aarden ...…

de seizoenen hebben je klein en schuchter gemaakt bleek en onooglijk in het gezelschap van velen op een noestige stam maar vlak voor de oogst gaven warmte en zon alle kans om te rijpen zwaar van de suikers bolt jullie lach naar de boer die geen grand cru had verwacht…

Er wordt nog steeds beweerd alleen 'De rode wijngaard' in mijn leven heb gesleten kort uit de bocht… wat weet men van mijn tekeningen meer dan twintig zijn ervan verkocht? wat weet men van verzoeken?…

Regendagen, tijdens de voorbije zomer hebben veel wijnbouwers rozen aan het begin van de rijen geplant. Achterin de onzichtbare tuin, een omgeving waarin kinderen te grote zevenmijlslaarzen mogen aantrekken om volwassen mensen te worden, nemen dagen afscheid van jou, mijn geliefkoosde vlinder… Deze struiken dragen óf rode óf witte rozen…

ben je niet gestikt in schuld en boete als geile heksen trekken aan de koorden van fatsoen je liet je gaan had niets gehoord een salamander roerde modder zijn winterslaap verstoord je zag weer de spelonken in je geest de routes die je hebt gelopen je hoeft niet meer je bent er pas geweest ik wil je wijn en dronken kussen de warme wijngaard…

Verfijnde wijn met een klinkende naam gerijpt onder de zonovergoten wolken och pittige geur sprankelende warmte robijnrood gekleurd van uitgelezen aloude wijngaarden ‘t zoete licht van glanzende serafijnen schommelt in ‘t kristal verwarmt in ‘t diepe dal waar zij aan de groeve opgesteld haar portret schilderde…

rivieren die stromen en groeien verdwijnen in het dorstig land nooit de zee zullen bereiken maar wellicht ondergronds hun zoetwatermeren maken wachtend op de wortels van groene wijngaarden samen met de trage aarde tot paarse druiven en bloed de lach van een gelukkige vrouw van een man en een schreeuwend kind haalt water van…

We zijn gereisd over bergen en door dalen langs wijngaarden en door oude dorpen verstild in de zon We zijn gereisd samen in het hart - thuis van alle dagen en nachten En de tijd verstreek - wegen vergleden - en wij verstreken De avond viel en de boomkrekels zwegen De nacht kwam en in de diepe slaap tijd en lichaam vergeten…

getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost zoete vruchten van door zon beschenen wijngaarden…

Nu, terwijl herinnering met zich doet wat zij wil, beginnen wij opnieuw met bijten, haast tegelijk, tussen de maïsplanten: zij in haar abrikoos, ik in mijn abrikoos; terwijl de kleine vossen nog door de wijngaard sluipen, en de zee, fluisterend: bij mij is zij niet; nee, hier vind je het niet; in mij is zij niet. ----------------…

Nu fiets je op een groene weg langs wijngaarden en wei en heg, door rivierdal en lichte bossen, langs muurtjes met bruinzwarte mossen. Witte kalveren liggen loom geschaard onder een schaduwboom. Zo’n runderkring dring je niet binnen. Daar moet een mens niet aan beginnen.…

De wijngaard vol Garnache, door zonaanbidding zoet en zacht beloofde feestjes, in de mond te kunnen bouwen. Het vruchtenkind droeg nog geen naam de boom hij hoorde, vele namen vallen maar reikte zelf de leukste aan. Het allerkleinste blad dat viel, de bron van inspiratie.…

Op de dwarse ribben van de aarde onder de adem van de wind bloeit een schoot vol vruchten geen seizoen verbindt Gedragen op aandachtige handen onder de klanken van de stad passeren kleine nieuwe liedjes op een eigenzinnig pad Op ribben,adem,schoot en vruchten op handen,klanken,liedjes pad heft nu het glas en drinkt tezamen wat wijngaard…

ik olie je lavendel ruik in Grasse je geur proef groenblauw je ogen streel je zachte geur jij bent mijn Provence in jouw cadans Camarquen wilde paarden zie ik soms nog zeldzame wijngaarden je gloeit licht in zacht glooiende heuvels groen is aromatisch ingebed kleurt tederheid op mijn palet in vleugjes wind overstijg je alle…

herinner me het glooiend geel waar jij zo open was, nog heel waar ik jou bloemen bracht die ons wekten met hun pracht de druiven bleken wranger dan hun rode kleur beloofde we waren zo verliefd dat we nog in elkaar geloofden ik heb je niet gezien toen je mijn tranen droogde je hebt mijn hand gepakt toen drank mijn pijn verdoofde de wijngaard…