Alle inzendingen over windstilte

Voortgestuwde wolken Nooit een windstille dag Scheren over de kale vlakte Naar denkbeeldige hoogte Om te eindigen in een tranendal Keer op keer Vraag me niet waarom Het stellen is de oorzaak De waaghalzen lijden Zoekend naar windstilte Eenzaam onder tegenwind Alleen zijn leidt Naar de windstilte Daar waar het zaaien Gedaan moet…

Windstil linnen, elk geluid gestold, geen streek zelfs geen veeg te zien, het wit en zwart voorbij, het niets in de wereld weg gekeken, glad getrokken tot aan de polen geschikt voor weinig de aarde in meerwaarde in te verruilen in ruis, verf ademt de hang naar het diepste evenwicht, in de sluimerende maat van alle dingen. De meridianen…

alsof een briesje wanhopig tot windstilte een tornado streelt…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

Gisteren nog de ondergaande zon in rood de maan iets minder vol de hemel open witte aanslag op de velden groeide in het kille zilverlicht vanmorgen nevel hemel grijs gesloten verwachting van veel regen koude lucht maar nu ook vochtig net als gisteren veeg ik tranen uit mijn ogen hoewel het windstil waait…

In de schemer van mijn dagen blijft elk antwoord ongezegd op mijn laatste levensvragen die, onverwoord noch uitgelegd, verschrompelen tot mijmerij, pijnloos, van kwetsuren vrij. Nu de golven zijn bedwongen, weggeebd in afgaand tij, word ik kabbelend bezongen van veraf als van nabij door een eindeloze symfonie met klank en kleur in harmonie…

Sterren in ronde vorm de ruimte bekeken vanaf een balkon kleine zonnetjes 't licht sobertjes drank uit een flacon de aardse streken in stilte voor de storm…

Het windstille gedeelte van waar jij eens stond tussen de duinen midden in het zand daar is waar onze liefde een einde vond Het windstille gedeelte van de natuur zo mooi en blauw vertelt mij dat het over is het spijt mij ik hou niet meer van jou Door de stilte van de wind die je niet hoort door je tranen wil je zeggen dat je blijft…

Vacuüm waarin ik moet berusten ik vaar in de schaduw van je licht waarin je de werkelijkheid bewaart, geluidloos in het oog van de orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarin ik vrijwillig moest vervreemden, een windstilte waaruit ik de kracht ontlenen moest om schaduwen te binden, niet uitlegbaar dat alles…

soms valt het stil dan stokt de tijd voor even... daarna is niets meer wat het was 't gemis dat blijft het hele leven…

het duurde bijna een leven voordat zij op lege dagen in het dunne blauwe licht in de windstilte van haar hart de kunst van het missen binnen de randen van het bed kon verstaan…

ze stokken ze stokken in je keel de grote woorden en komen in windstilte fluisteren soms aan boord…

water wordt betaald als hij op de aarde beukt, breekt alleen in branding op rafelig land wijkt terug met schuim op kaken, berusting in het zand als warm gemoed als geduld hem wacht, het land gebruikt, wordt versleten, zet zich te kijk als weerloos slachtoffer in resten van het leven op de vloedlijn van het verstand, waar het in windstilten…

in de luwte van de nacht liet jij mij zien dat de windstilte wacht dat zij op een zucht van jouw zijn ontkiemt tot een stormachtig festijn en dat alleen met Valentijn…

als ik je in de windstilte in de luwte zo stil vergeet lijkt het alsof na al die tijd tijd niet was terwijl gevoel beklijft als zij zachtjes roept herinner ik en vergeet…

ik zag het moment van hapering toen de wind zijn smalle gestalte aan flarden knipte de gekromde roestige rug boog iets verder door hij snakte naar adem een handvol windstilte…

in je vaarwater drijven vissen moedeloos je ontstoken ogen ontvlammen mijn wenkend gebaar op schroot tiert de gedachte zienderogen op een schotel breng je mij wilde papavers windstilte doorboort het witte vlies…

Het mooiste gedicht is wat ongeschreven blijft, voor eeuwig leeg en wit ligt in een smetteloos heelal, zo zuiver als windstilte in het riet, zo ijl en hoorbaar als een opmaat rust aan de muziek vooraf… en niets daarna volgt nog.…

schaduwminnend gesteente, koud van huid ontworteld van gebeente, kalm van gebladerte gebroken door steenbreek en klimop er keren dwalingen, ingegraven, ontluisterd mijn flonker is loom van windstilte ik ontbreek en keer mijn lawaai binnenstebuiten…

zijden draaien half om hun as alsof zinnen waaien net als toen jij mij voor het eerst las onrustig geworden woorden zweven in de lijnen zeven nachten wachtend op de windstilte in het raam blijven mijn dromen zoeken naar jouw naam…

Föhn Stuwt een laaiend vuur Mistral Doet de hartstocht versnellen Sirocco En beheerst een man elk uur Zeewind Het zilte zout is al wat beklijft Windstilte En de herinnering de smaak doet vergezellen.…

De dorre stilte van het hangend blad gestage starheid van kruin der populieren hol landschap door geen wind omvat waar somtijds toch de storm kan tieren in bulderend geweld en woest verweer tot alles vernietigend slopende krachten geeft zo ravage doet velen ’t harte zeer natuur buigt zich in zuchtende klachten kan ook het fluisteren in de…

Met haar bries die mij zacht streelde Landden vlinders in mijn buik Ze proefde honingzoet de bloem Waardoor ik dan ook totaal ontluik In haar natuur het wonderschone De zuivere geur die zij mij brengt Tilt zij mij op boven het gewone In het zweefmoment dat zij mij schenkt Dagen lang was zij mijn wervelwind Tot op de dag dat ik windstilte…

woorden zonder reden braken jou ons gevoel sloegen in met de kracht van een orkaan in de windstilte die volgde, verstilde de storm van gevoelens zonder woorden zonder bijna te spreken en zonder te begrijpen waarom bleef slechts schaamte en spijt over deze woorden zonder reden gedreven door angst en verleden…

windstilte en alles van het kleine leg je op mijn wangen de woorden tot morgen, in het geweten ze blijven zoals aarde beweegt in oogst verdiept met handen rond huid en leven en de zee je fluistert haar warmte waar mijn adem zich om golven vouwt ver weg van regen en het seizoen dat mij nooit heeft toebehoord…

er viel nog zoveel te zeggen maar krampachtig of niet het feestgedruis is vergeten door voltooiing van geheugen nu valt niets meer te herhalen wat we eigenlijk al wisten dat jeugdstemmen verdrinken in windstilte zoals ouderdom dat momenten voldongen zijn voordat de storm is gaan liggen anekdotes, ons bord is leeg met tijdsbestek…

de sluimering die lijkt te ontwaken in een figuurlijke windstilte van bevroren tijd een weten dat verborgen gaat achter zwijgen het verlangen naar een onbetreden landschap vrij van belastend gewicht niets is onbeschreven, alles ongeheeld en vervlochten met geheugenweefsel vroeg in de ochtend, een naderend moment als kind stel je soms…

Haar allergrootste straf Is haar voorspelbaar lot Voor haar rest het kaf Het koren van de zot Ik laat mijn grieven Dan ook voor wat ze zijn Geen vuur, geen sneer, geen wraak Geen krenk en ook geen pijn Laat, voor deze blaaskaak, De tijd mijn oordeel vellen Zodat ik dan naderhand Met vreugde kan vertellen Toch gelijk te hebben…

ik voel me al lang geen stuk drijvend zwerfhout meer zwalpend in een verdelgende zee ik hoef me niet langer meer vast te klampen aan woorden als reddingsboei niet meer sinds jij er bent geruisloos bijna kwam je in mijn bestaan vormde de windstilte na jaren lang storm nu rest ons samen vaste grond en warme nabijheid…

zag jouw sigaret een puntje op balkon zij lichtte zonder zon wist dat jij de rust genoot van eindelijk alleen in windstilte kringelt rook in zacht weer herbeleven van alle mensen om je heen zo ga je naar een nieuw stuk leven doof je sigaret ik wacht op je in het nieuwe kuiltje van je bed…