Alle inzendingen over winter/kou/vogelhuis/antikraak

De lucht is rood gekleurd de avond ligt op de loer De lucht met kou gevuld het ijs nog niet gebroken Het vogelhuis nog onbewoond geschikt voor anti-kraak Het vogelhuis vrij van woningnood wie het eerst komt het eerst maalt…

De takken kaal, de bomen staan nu bloot; het bos verkeert in ’s winters hongersnood. De koolmees zoekt het berken vogelhuis: zo zoekt mijn ziel naar redding van de dood.…

Echter eenmaal buiten is het kouder dan koud, echt gemeen, het dringt je door al je lagen kleding heen, Niet al te lang stilstaan, niet talmen onderweg, snel de brievenbus, voor je het weet, ben ik onderweg, naar huis, alwaar de kachel brandt niets me meer herinnert aan, de immense kou buiten!…

opeens ontmoet ik de dood in eigen tuin uit het vlieggat van een vogelhuis tuurt een lijkje poes vrat moeder op voorzichtig begraaf ik haar jong…

Want die heerlijke winter met kou tot hier en terug is lekker maar die zomer die kan me niet vlug genoeg komen!…

Winterse kou in november trekt door je lijf vanaf je tenen niets kan warmte brengen ook mijn hart is niet warm genoeg. De maan schijnt over de daken in een helder licht sterren stralen hierbij niet van geluk maar omdat het simpelweg niet anders kan.…

Winterweer houdt ons in de greep de kou snijdt overal doorheen binnen is ’t behaaglijk net dat beetje extra zorgt voor een tevreden gevoel. snap je wat ik bedoel? Als ik me schurk tegen de verwarming?…

beelden en hartverwarmende kou…

Laat de winter nu maar komen Ik heb de warmte niet meer nodig Laat die sombere korte dagen maar knagen aan het licht Zij kunnen mij niet donker maken De warmte heeft mij gevonden Dat het zweet mij uit breekt Het licht is zo fel Dat ik mijn ogen half sluit Zolang jouw hart mij maar omringt…

Handen diep in mijn zakken Kraag over m'n oren Geknisper bij elke stap Voeten bijna bevroren Halve meter zicht Krakende kou en ijs Adem witte wolkjes Een winters paradijs.…

Hier lig ik in bed te rillen, belaagd door 'n leger bacillen, die met me doen wat ze willen. De dokter overlaadt me met pillen. Witte sneeuw bedekt ieder dak, naast me staat een glas cognac.…

En of het koud is 'k Dacht het wel Koud tot op het bot Een natte kou Zweeft in de lucht Een kou waar 'k niet van hou Ik breide mij Een warme sjaal Zo dik als warme deken Ik zwaai hem Driekeer om mijn hals 'k Zag dat er Naar mij werd gekeken...…

De kou kruipt omhoog van mijn teen naar mijn voet schijnbaar ontembaar als barwinterse vloed die zich comfortabel nestelt rondom de broze botten. Zo venijnig en kil; met deze vorst valt nauwelijks nog te spotten.…

dwars door ledematen duurt mijn pijn nog langer dan de scherpte van een mes de wind snijdt… onzichtbaar weggewreven tussen sparren en het leven dat zijn dagen telt kou velt vele vormen in mijn wollen normen schuilt de zwarte nacht hij had gewacht op dat, wat immer weer dit leed meebracht gezoet met licht, gezouten door een witte maan…

Gevoerde laarzen, twee paar sokken worden dagelijks aangetrokken Kleding aan, in vele lagen, ik wil het eigenlijk niet meer dragen Het "wanten-muts-das-scenario", ik lijk verdorie wel een Eskimo IJzige kou, ik ben klaar met jou! Jou wil ik niet meer, maar zacht lenteweer!…

winterse beelden inééngedoken reigers trotseren de kou…

Wat is een winter Als je weet dat sneeuw niet valt Maar de kou wel trekt…

tergend langzaam braakt de winter zijn laatste kou lente in aantocht…

En ik kijk toe en voel de kou van de twijfels die ik zal delen met wie zijn eigen winter steeds vergeet.…

De winter komt nu snel mijn woorden bevriezen in mijn mond. Ik kan niets eens iets liefs uitspreken die woorden lijken voor de leken hiervoor in de plaats komt de kilte, de kou. wat over blijft is het winters zwijgen.…

't is winter, 't is winter de lucht zit vol met wit wel smelt de sneeuwman zomaar als ik naast hem zit 't is winter, 't is winter ijspegels in de laan wel smelten ze zodra ik in hun buurt kom staan 't is winter, 't is winter men bibbert van de kou maar ik sta maar te gloeien door mijn vuur voor jou!…

Een kanarie zong met veel bombarie een aria van Bach in januari de winterse kou sloeg echter zijn longen blauw nu zit hij thuis in de penarie.…

kou kust de bomen alvast voor het gewen aan sneeuw en wind verlangend naar de warmte zal de winter een deken leggen op koude verkleumde struikgewassen…

Traag trekt de stoet voorbij over de ijsgladde kasseien 't is winter... omrande ogen...rode neuzen handen stijf van kou. 't is winter... klokken luiden zwaar galmen over bevroren grond 't is winter... gordijntjes bewegen even moeder wordt voorbij gereden 't is winter...…

ik hou van jou met warmte en trouw zomerse hitte en winterse kou zalig beminnen tussen langs zingen over en door drijvende zinnen nu jij…

Als de laatste bladeren van vele bomen vallen voor de winter de kou ons in haar greep krijgt voel ik koorts opkomen een hele fijne koorts de Elfstedenkoorts!…

waar ogen in kolenzwart wittige stilte schitteren wolkt de condens van je warme lach zijn vrolijkheid over de pas gevallen sneeuw die straks het fundament zal zijn van het nog te bouwen sneeuwen huis nog herinneren wij ons het dwarrelend wit van de lange winter de ijskoude handen en het bevroren haar weer zullen wij getuige…

Het vriest. Nederland doet zijn plicht. Men strooit zo veel, het lijkt wel sneeuw wat er ligt.…

Spinnen weven ongestoord vliegjes worden ingepakt nu de zon een klok rond eerder zakt en mijn boomgaard aan de mist behoort Kou zal hier de macht weer grijpen aanvankelijk om het blad te kleuren alvorens alles kaal te sleuren zodat ook hij mijn gaard kan rijpen…

Snijdende pijn van de kou.. Kleumende vingertoppen.. Kriebelende wollen trui.. Winderig buiten zijn.. In de witte kou.. Harde waters met glijdende ijzers.. Wintertenen bij het warme vuur..…