Alle inzendingen over zee zonder einde

Heb het land inmiddels wel gezien, Alle continenten zoetjes aan Achter mij gelaten - Ben eigenlijk wel uitgekeken Op die eindeloze wisseling Van zomer en winter, Lente en herfst, Ben de zee nu ingelopen, Drink me laveloos aan water En ga met volle tevredenheid De oneindigheid in, in deze Zee zonder einde…

De volle maan verblind mijn ogen Weerspiegeld in de stille zee De hemel heeft mij voorgelogen Ik zweef slechts met de golven mee Het einde staat reeds in de sterren Voorspeld door toekomst en het lot Ik zie de golven al van verre De wind huilt zacht, ik bid tot God Verloren lig ik op het strand Eenzaam, koud, alleen...…

En van al ´t Zijnde, drijvend Verdwijning in, zie ik geen einde of geen begin.…

in een zee van tijd zijn wij verloren gegaan tot einde in het bestaan in een zee van spijt zijn wij onder gegaan draaien onze rug in de richting van de maan in een zee van hoop zet ik mijn ziel te koop…

De zee: Het water van de zee is tijdloos zal altijd blijven stromen en in beweging zijn. Als men kijkt naar de horizon komt het begrijpen dat leven een cirkel is van komen en gaan. De zee zal nooit de bodem bereiken water zal altijd blijven bestaan stroomt door zonder einde.…

Kon je maar wonen in de zee Gekoesterd door het water Je deinde met de golven mee Geen begin, geen eind, geen later En je verstond de taal van de schelpen Die zachtjes fluisterden: “Ga met me mee” Zij zouden je op weg helpen Je de weg wijzen door de zee…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Zo werkelijk, maar ongrijpbaar, net als de sterren en de korrels aan de zee. Tel ze ook niet met je vingers, je hebt er niet genoeg. Maar gebruik je hart. Zie met je hart het groter doel. Het doel van onze schepper, die zoveel beter tellen kan. Ja, hij telde, er ontbrak er geen.…

Een duik in de golven in 't zout van de zee nemen mijn sores en van alles nu mee Zwemmen naar de einder geen begin en geen eind Terug naar de kust kom ik gerust overeind De zon gaat nu onder aan 't eind van de zee Schittert haar stralen mee in de zee 't woelige water van 't deinen nooit moe intrigeert mij oneindig word van…

Als zij jou vanaf zee zagen wisten zij, onze vloot is weer thuis, de reis was klaar. Een zee van zout heb je overwonnen. De zee van vuur maakte een triest einde aan je bestaan. Gestaag liep het dovende water de haven in, als tranen die ons met lege handen deden treuren.…

het is een bewogen dag vleesdoorweven tot in de uithoeken niets is nodig en alles onvermijdelijk stranden rijgen wrakhout aan het einde van hun zee rusteloos? ja, tot haar schuimkop definitief achter tralies zit en dan moet de avond nog vallen…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Laat je zachtjes wiegen op het ritme van de wind Laat je zachtjes meeslepen op de melodie van de golven Laat je zachtjes wekken door de stroming van de zee En op het einde van de droomreis vinden we elkaar……

de mokerslag We kunnen het leven niet overwinnen niemand nóóit Kom ga je mee. Samen wandelen naar het verre kijken naar de sterren schreeuwen naar de golven "we komen eraan ... Ja maan we komen" Omstrengeld liggen op het strand. steeds dichter komt de rand laat ze maar komen de golven Laat ze ons overspoelen laat het toe…

De schoonste lol, de liefste lol maakt op den einde dol. De schapen moet men scheren en de ezels moet men slaan, ja slaan. Zo wil 'k, in alle zere, mijn lamme benen gaarne braên. Mits 'k u dan maar en geve het zout van dit mijn leven, en van mijn wrokkig offer, God, niet worde te eigen spot.…

o Blik vol dood en sterren, o hart vol licht en leed. De dag is spijtig verre; de nacht is hel en wreed. Mijn mond vol wondre smaken die géne vrucht verzaadt. Niemand, o hunkrend waken, die langs mijn venster gaat... Wij zullen nimmer wezen dan Godes angst'ge wezen. - God, laat ons waan en schijn dat we Uwe wezen zijn.…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

Rusteloos bergt ze haar Schat aan grondstoffen in Tomeloze watertalen haar Uitlopers vinden hun einde Voedster voor de vissen Waakster over ondermijnende Xantippes IJkpunt voor de visser Zeebad voor de zeemeermin Zeetong voor de zeerot Zeearmen voor zeegodinnen…

Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

het meest afgelegen eiland ter wereld stormen, hoge golven en rotsen onmogelijk te omarmen, een passage door de diepte van verwijdering het einde van zee en aarde, verdwenen in een horizon met gekartelde rand…

Het zou fraai geweest zijn als er een "cappuccinolaag" over de zee zichtbaar was geweest. Een verpletterend einde van de zonsondergang, was in volle gang. Het is fantastisch, als de rode zon met zijn optimale glans over de zee ons kan beïnvloeden in weerspiegeling van schaduw en den rijk ter zeeën. Foto Dick Voogd…

De tijd glijdt voorbij Als een schip aan de horizon Verdwijnt hij uit het zicht De zon gaat onder Komt altijd weer op Tot het einde der tijden De zee brengt nieuw leven Neemt het oude mee Voorbij de tijd…

Ribbenkamer van mijn ziel, kathedralen van verlangen, lichtstorm door schaduw, glas-in-lood, zee der vergetelheid, die buigt, die breekt, die heelt. Zielsrebel, geen eind, maar zaad in 't aard, groeiend, groeiend als een woud in droom.…

Jij de dichter jij wachtte Het einde niet af Jij koos voor de zee Daar liep je statig en trots Over de bodem Zeepaardjes schelpen Lichtgevende zeewezens Begeleidden jou Vol van verlangen Hebben zij uitgekeken Naar jouw poëzie Die jij zal schrijven Voor hen op de zeebodem Dood was niet je eind Het was een begin In de diepzee…

Flarden mist spoken door mijn hoofd, verdoofd kijk ik al lopende om me heen, op zoek. Jou kan ik niet meer vinden, Ga maar zei je, kijk niet om, kijk vooruit en loop door. Doorlopen naar een toekomst zonder jou, makkelijk zal dat niet zijn, maar hoe vaak ik ook van het paard zal vallen, steeds sta ik weer op, spring ik gewoon weer in het zadel…

Het leven is een grote lange zoektocht Maar ik heb mijn eindbestemming gevonden Zonder voorbehoud of tegenzin Heb ik mijn hart aan deze plek verbonden In jouw armen heb ik me genesteld De ruimte daartussen me eigen gemaakt Waarover altijd zo liefdevol wordt verteld Heb ik nu voor mezelf en het is volmaakt Mezelf verliezen in de diepte Die…

Nu de zon niet meer opkomt En de stemmen kijken weg Zo mooi als alles toen begon Op die grote blauwe berg Toen waren we vrienden Zwart, wit, paars en rood Dit is wat we verdienden Nu zijn we allemaal dood…

De weg naar het einde.…

Voor mij is het einde gekomen, "uit" zijn al mijn dromen. Terwijl ik hier in tranen lig, Is er geen mens die zich tot mij richt. Ik weet niet wat te beginnen en schrijf daarom deze zinnen. Sterven doet iedereen, Dat hebben alle mensen gemeen. De ene gaat vroeg, De andere gaat laat. En niemand is er mee gebaat.…

grenzen heeft ze verlegd bergen verplaatst alles is uitgelegd nu voor het allerlaatst heel haar gevoel ontbloot nog nooit zo bang geweest alle hoop gedood wanneer ze zijn brief leest uit haar leven verdwenen wacht ze nog lang op hem maar hij is niet meer degene die haar gaf haar stem monddood, alle hoop verloren kijkt ze naar beneden…