Alle inzendingen over zoeken naar je bestemming

Zachtjes tikken de druppels tegen het raam Geleid door de wind vinden zij hun bestemming Een klein spoor achterlatend, Zijn ze snel weer vergeten Zachtjes tik ik tegen het raam Geleid door de bus vind ik mijn bestemming Geen spoor achterlatend, Ben ik snel weer vergeten Zachtjes tik jij tegen het raam Geleid door problemen, op zoek naar…

Verzonden woorden Verplaatsen zich door tijd en ruimte Op zoek naar hun bestemming Lieve, boze, harde woorden Zonder enige emotie Gedoemd om te verdwijnen in vergetelheid Of Laten zij hun sporen na Tijdens hun enkele reis Miljoenen woorden Dwalend door dit universum zoekend naar hun eigen verhaal Vergeten woorden rijgen zich aaneen…

Langzaam dwaal ik af Van dit doel in mijn leven Het is niet mijn bestemming Ik heb je niets te geven Ik ga mijn eigen richting Volg dat waar ik op vertrouw Benieuwd naar mijn bestemming En naar het pad van jou Jij volgt jou bestemming Ik kies mijn eigen route En daar, waar wegen kruizen Kunnen wij elkaar ontmoeten Ik zoek…

Ik ben zo naarstig op zoek naar mijn bestemming, dat ik op mijn geboortegrond verdwaal. Ik verdedig mijn grond zo verbeten, dat hij te heet wordt onder mijn voeten en tot peilloze diepte vervalt. Het heeft lang genoeg geduurd terwijl het kind in mij ouder werd, mijn zoektocht naar vrijheid zonder remming die ik in giftige woorden vertaal.…

Het zijn jouw warme wangen Waar mijn tranen over dwalen Op zoek naar een bestemming. Het zijn jouw heupen Die zo soepel en elegant Kunnen dansen, diep van binnen. Het zijn mijn vingers Die jouw ringen dragen en Voor altijd verbonden blijven.…

in het onmetelijke universum laveert een samenspel van atomen en moleculen de mens een druppel bewustzijn in de oceaan gewikkeld in een dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende…

Ze kon de wereld aan, en zocht naar haar bestemming. En soms... zocht ze nog even de warmte bij haar ouders. Zo groot en sterk, maar van binnen nog steeds kwetsbaar. Zeventien jaar oud, en nog een lange weg te gaan. Daar liep ze, ze dacht na over het leven. Nog steeds bezig met ontdekken en het zoeken naar haar bestemming.…

Het zijn de doodgewoonste dingen die een dag kleuren, of het nou de wind is of de bladeren die geuren, de lach van een kind is wat ik het mooiste vind, maar de doodgewoonste dingen, maken je dag compleet…

er is wat afgeschreven vette enveloppen vlogen uit mijn hand tussen de tanden van overige bestemmingen ik heb het niet meer zoek een nieuw verband niet meer dan vloeipapier in stukken gescheurd bijeengehouden met handgaren van ongelijke lengte…

Het kost me heel geen moeite, om een keertje boos te zijn, het is geen echt probleem om heel gewoon te zijn. Maar wat is gewoon en wat is dat niet, is het omdat een ander, je anders ziet, dan je werkelijk bent? Mij kost het heel geen moeite, doe er geen moeite voor maar moeite om boos te zijn, dat moet wel, dat kost energie hoor!…

de hemel is door gevallen sterren in ijdele hoop verduisterd een stem klinkt van verre die als zachte mist een bloemlezing uit verlangen fluistert om te zoeken wat niet is om te hervinden wat in het voorbijgaan verloren ging, de bestemming ongewis…

Voetstappen zoeken naar nieuwe sporen de oude van gisteren, zijn nog onderweg naar morgen. Op zoek naar een nieuwe bestemming om alles van het verleden achter te laten verder te gaan met de blik gericht naar de nieuwe toekomst waar alles dan alleen nog maar herinnering zal zijn.…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

Zoekt de dag zijn bestemming in hun leven. Aan het eind van de dag heeft niemand er één. Allen kiezen dezelfde trein. Van altijd op zoek maar nimmer gelukkig zijn. Hun reis kent vele haltes; Spiegelt hun mogelijkheden in vele gestaltes. Welke halte zal hun bestemming zijn? Een vraag die rijst door een dolende trein.…

Loslaten van bestemming, zonder gevoel van richting, is drijven het doel. Niet zoeken maar voelen naar de juiste golf om dan mee te spoelen. Besef zinkt in dat armslagen van mij niets veranderen aan het kalme getij.…

wegen zoeken hun bestemming slingerend door het landschap ontspoorden zij even gelee stuitend op een molshoop die nooit te berde was gebracht viel de gebaande weg uiteen in ontelbare puzzelstukjes de maan fronst en verdwijnt schijnheilig achter de wolken…

Wat is schoonheid? Is het, het uiterlijk van dingen? Dat ziet ons oog. Maar er is zoveel meer. Een prachtige roos beroert ons hart. Geeft ons een warm gevoel van binnen. Je weet niet waar het hem in zit. Is het haar geur? Misschien ook wel een beetje. ’t Is enkel maar een bloem. Haar schoonheid verwelkt. Dat geeft verdriet, maar…

Ik lees onze wereld als een spannend boek nieuwsgiering en vol verlangen zoek ik steeds naar een ander hoofdstuk nooit zou ik op één bladzijde blijven hangen als opgesloten in een kluis steeds sla ik op goed geluk een nieuwe route in immers de reis en de bestemming ze zijn mijn thuis…

naar een andere bestemming In het leven. Uiteindelijk is iedereen onderweg naar de zelfde bestemming. Alleen de plek is anders waar de bestemming is. De bestemming van geluk. Wat is geluk? Geluk is ongrijpbaar. Geluk is een verslavende emotie waar je altijd naar verlangt. Je bent zo dichtbij toch is het zo ver weg.…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

En de bestemming is in nevelen gehuld, zal ik ooit die verre bestemming bereiken? Vraag me niet om hoop of om het geduld, want ook ik kan niet in de toekomst kijken. De weg die ik bewandel is soms zo smal, soms lijkt het of ik wandel op een koord. Het is moeilijk je evenwicht te bewaren, en altijd weer die presidenten die liegen.…

Geen zorgen, ik kom, nog niet op zoek je blijft veilig voor te vroeg in toekomst verborgen. Zachter mijn toon, korter mijn tenen gewoon zeggen ‘ik heb me vergist’ kost tijd, nu meteen de benen genomen als jij vist in troebel water. Maar ik win deze strijd al wordt het later dan ik me ooit had voorgenomen.…

Zoekend doorkruis je mijn pad, het pad dat ik zoek, vind je de weg die ik ga... Je ontneemt me mijn zicht door mijn hand te nemen voor als de golven komen... en de sterren vallen neer... Je sluit mijn ogen door mijn gedachten te weten nu de golven komen... en de sterren vallen neer...…

Een bedwelmende oostenwind blaast zijn hypnotiserende gedachten langs koele rotsen en wuivende olijfbomen. Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

Het gras buigt onder mijn voet, een houding die slechts een tijdelijke is. Zodra ik verder loop, richt het zich weer op, sprietje voor sprietje. Buigt het gras te laat, ook afgesneden is het gedoemd mijn voet te dragen. Ik kom naar je toe, je armen zijn al gespreid. Mij hoor je niet klagen.…

nergens in de wijde omtrek kwam ik stilte tegen toen zag ik jou en raapte je op, wist niets van je vluchtige reis of de wereld waaruit je werd geboren ik kende zelfs je naam niet zag enkel buien en het draaien van de duinen innerlijk ontwricht, met bleek gelaat een tiental vogels vloog op uit de wind tot dicht bij het water, hees…

in ontdekken ken ik geen bestemming stroom mee in eigen ritme soms ademhappend om unieke schepping…

Als luchtig avontuur bedoeld, hebben we het schip getuigd, werd door angsten overspoeld een jachtig galjoen, als vliegende Hollander overtuigd, geankerd in een nauw wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard vast liet lopen, bolde winddruk 12 zeilen met de kracht van de gordiaanse knopen en van een vaste koers…

ik kijk verder zie vreemde gezichten ze schuiven als schaduwen voorbij - wie speelt er met het lijk van de maan - onder de huid van het water verdwijnt het geluid van de zee ik luister, tast aan de beweging van stilte van golf naar golf naar de holte van mijn hand luister, hoor het kind dat op meeuwen vliegt naar jou zwaait…

Stel dat je zelf een zaadcel was een cel die wou ontkiemen en daarvoor huis en haard moest achterlaten om als een zalm stroomopwaarts in het gezelschap van miljoenen lotgenoten op zoek te gaan naar iets al weet je zelf nog niet waar en wanneer je 'n eicel zult ontmoeten waarmee je ooit zult samensmelten en of uit die unieke unie…