Alle inzendingen over /papier/vuur

eigenlijk is de naam (kladblok) blocknote maar een ordinair gegeven het papier waaraan de dichter zijn bedenksels toevertrouwd vereist een poëtischer naam hoeveel woorden lopen er niet stuk op het toch enigzins botte woord 'Block'note als op een blinde muur die nietsontziend een wig drijft in het lopend vuur dat dichten heet het…

Zinnen minnen woorden strelen liefde op papier maagdelijk wit koesterend, doch bedekt spelen met vuur door vonken geboeid in lichterlaaie zwart geblakerd lust geblust in eenzaamheid berust.…

Dan komt er ineens vanuit een verborgen vakje een propje papier tevoorschijn. Zie je wel, zei ze glunderend, ik wist het wel dit zocht ik, ze vouwde het vodje open: het was een beschrijving van: hoe naar de winkels toe te lopen.…

door paperassen in papieren van de paparazzi stond haar weg al uitgestippeld dat vond ze in een verloren leren tassie onverhoopt nam ze toen actie stak de fik erin en was er lekker uitgetippeld want vuur en niet alleen van binnen is haar niets ontziende passie…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

als het vuur van liefde brandt…

onscherp mijn potloden mijn puntenslijper eveneens een nieuwe zo gekocht en met de wulpse ronding van punt wordt de leegheid van papier gevuld tomeloos tastend worden woorden in drift op papier gesmeten in de ranke rijpheid van lyriek in een rol weggelegd in liefde van taal…..…

ik bouw je een huisje van papier met klinkers en medeklinkers invoegen doe ik later ik denk aan je met liefelijke letters die je makkelijk ontcijfert met losse woorden zonder tekens in een open brief een zegel kleef ik niet ik schuif mijn brief onder de deur naar binnen ik bel niet aan binnenshuis lees je met ogen die vanzelf vergroten…

misschien in die ene dag van liefde zal ik omhoog kijken of omlaag naar de zeemeermin die tussen vlinders zwemt en alleen ’s nachts terugkeert naar de genadeloze waanzin van papieren bootjes gevouwen op zwarte golven die ze uitspuugt steeds kleiner tot wrakhout stroomt in ogen, mijn ogen onleesbaar in de weerspiegeling van…

op een briefje schrijft zij alles naar haar liefje nee het is zeker geen straf dat zij een weeklang niet praten mag veel waarover tijdenlang werd gezwegen kwam nu als een lentebries in woorden van liefde kleurrijk op papier het doet de wind blozen roze wolkjes te lezen door een andere bril…

In vele e-mails komt een bericht, denk over papier niet al te licht, wacht voor u de printer gebruikt, want teveel is overbodig en ik denk besmuikt: er sneuvelen bomen om aan de nood te voldoen, maar als ik die gewraakte rechters zie met al die bundels papier, dan meen ik toch: er ligt echt wel een boompje hier.…

Voor mij ligt een blad papier, dat vrijmoedig naar me lacht, een onbeschreven vel papier, dat geduldig op me wacht. 't Blad lijkt me wel toe te spreken en het kijkt me helder aan, "Ga je gang", lijkt het te zeggen, "tijd nu om van start te gaan".…

ik heb met schaduw op zonnig papier contrast geschreven scheidingslijnen zijn fel maar later loopt de inkt opdrogend dood venijnig bijt zij stukjes licht in wat langzaam vergrijzend zicht waar in overgang zwart en wit ieder nog gaan voor eigen belang verre contouren scherpen elkaar maar van dichtbij is grijs heerlijk vrij…

Ergens wacht een melodie zo schoon van kelk en kroon weerspiegeld op een lenteblad een portret van bloeiend vuur en levenskracht een hart van tijd zo teer, zo zacht maar vol van leven vol van pracht in wind en onder sterrenlicht een lofzang op papier gedicht.…

Dat virus is bepaald geen kleinigheid, Je moet er dagenlang van hoesten, niezen, Je lichaam krijgt het aardig voor z’n kiezen, En voert met koorts een lange, zware strijd. Er komt vooraf nog één symptoompje bij: Eerst ga je hevig aan de schijterij.…

er is een noot die jengelt om een melodie van wie het witte doek dat nog steeds wacht op streken van de Brood ineens is er de vlam die vuur ontsteekt en Brood weer leven deed in verf op de kwast klinkt melodie die op papier de noot en componist maar steeds vergat…

Ooit had ik dromen Ik sprak ze uit Schreef ze op Mijn woorden verdampten Het papier is verbrand Het vuur gestopt Een hoopje as Is al wat rest Ik neem het in mijn hand Ik blaas En weg is mijn droom Minuscuul als een korreltje zand Ik kijk mijn droom na Zie hem vervliegen En één worden met de lucht Totdat mijn droom Neerdwarrelt…

En dit is haar land geblakerd door het vuur En dit is haar hoofd onder as en twijfel De laatste nachtvlinder vloog door het raam Dit was het huis met treetjes zonder deur Stilte ritselde over het papier vrede schreef haar droeve hand Het gedroomde land waar niemand van liefde omkomen zou Vrede schreef haar droeve hand…

Schrijven is meestal de heler van de pijnen in mijn hoofd Alsof de inkt in het papier het vuur van de vijand dooft Ook dit verdriet heb ik al gegoten in mooie woorden en rijmende zinnen maar dichten heeft zijn kracht verloren Het bloedt nog steeds hier diep vanbinnen Ik wil alleen maar een beetje warmte Iemand die mijn tranen kust Iemand…

Slijpt de nachten en de pennen van ieder uur, onthult de tijd op slijpers steen, omvat het drijvend vuur op verguld papier, omkrult de verzonnen dag en lijkt het gesluierd licht te zijn gedroogd, waarin de inkt in as gedoopt, als schrijvers stem en avontuur worden gedoogd in ongeduld, en in de heldere bron van de morgen nog…

Kon ik maar elke dag lezen wat jij schreef op papier. Dat heb je meermaals bewezen, met je mooie zinnen hier. Je bent beter dan literatuur, jouw pleonasme is mijn tautologie. Ik voel je passie en je vuur, wanneer ik je schrijversnaam zie. Betekenisvoller kan een vrouw niet zijn. Vanaf gisterenavond weet ik dat.…

een nano laagje zomer zette de huid van een zonne koesterende dromer binnen korte tijd in vuur en vlam vurig rood legde onbarmhartig het falen bloot van alle preventieven die winterwit slechts een papieren bescherming schikt nog wordt de pijn in koeling weggehoond hoe dom kunnen mensen zijn in weten dat na zonnebrand warmte…

ik slam zonder rem ik krijs en gil vrede is wat ik wil ik spoor ik spoor en dender door langs paal en perk vuur vrede sterk ik schiet met taal woorden als staal ik denk vooruit niet achterom het woord het woord is mijn enige bom ik raas en tier ingehouden op papier een pen en mijn vel zijn een slagveld duel…

Dit landschap van winterzilver zou hij teruggekeerd meenemen - het raam opendraaien en nieuwe dauw binnenlaten decemberkoude laten waaien, frêle lichtstilsel ruimte geven en het verzameld struikgewas de bodem van wakend gras en de gekwetste populieren zwijgend naar binnen gebaren: dit bij elkaar, verpakt in papier zou hij meebrengen voor…

afwasteiltje papier dat niet verdragen kan, ook het hart verdraagt het niet en breekt uit verlatenheid, tijd gaat voorbij in stilte, de eerste dag bleef altijd in de winternacht, je houdt het papier in een lasvlam en grijnslacht.…

zij had zich morgens al gekleed in de contrasten waarmee zij haar werk deed haar en ogen sprongen uit het wit van verzorging de lach innemend met een gaaf gebit het is druk cliënten kijken vaak benauwd want op papier zijn zij het slachtoffer hier signalerend vraag ik naar de zuster van de prik wel een knik maar niemand herinnert…

Ik maakte heden mijn bureau aan kant en vond daar rijbewijs, bibliotheekkaart, mijn paspoort, sofi-nummer, OV-weekkaart en inschrijving bij burgerlijke stand. Als ik de moeite nam er mee te leurenleuren dan zou ik er zó 14 mille voor beuren!…

Stel U heeft slechts één vel En ieder woord dat u opschrijft Blijft voor altijd staan Heeft u dan het lef Om op dit ene vel Dit mooie, schone, schrijfpapier Een gedicht te schrijven? Heeft u het lef Om te beginnen Zonder het einde te hebben bedacht Zonder dat u zich door de leegte remmen laat? Ik wel Zie hier het resultaat…

Tja belangrijk zo'n velletje papier, Voor mij wel, lees maar hier.…

Praten, dat zou men dan graag willen 't zou de angst misschien even stillen geen internet, praten zo dan op papier maar doe ik je hiermee wel een plezier?…