Alle inzendingen over AFTOCHT

Een gewaagde reis, waarbij de huid, mond en de schouder lijken niet van deze tijd en lichtjaren ouder, het frame gelaagd tot rond skelet, de ziel in tijd gewet,zal buiten het willen tot voortbestaan, in hardheid ingeboet, als ik door die zandstorm raas, wast mildheid, het been tot op het merg, als ik de vertraagde aftocht afblaas,…

alsof er een boot met een vergeten ziel door het warme zand van de woestijn vaart alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond kwetsbare schoonheid maten komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die ratio tussen weifelende planeten in schetsen van verbazing aarzelingen tussen terugkomst of aftocht…

Ieder van ons kiest een richting bij de nu naderende aftocht. Er blijft contact, zoals afgesproken, voeling zal er blijven, als altijd. Ook jij zult van voren af aan moeten herbeginnen: ik ben al eerder gestart dan jij, eerst met veel vallen en opstaan, dat wel, maar nu is het zuiver en oprecht.…

En toch nam ik alles in me op en toch zag ik alles gebeuren verkleumd en wel, Ik stond op de kade te kijken, tot het stil in me werd en sereen en blies de aftocht.…

blijkbaar is mijn perceptie gedrogeerd met hypochondrie, hetgeen ik altijd met humor wist te omzeilen maar klaarblijkelijk is het gebeurde zo intens dat mijn gevoel bij de uit en inheemse nachtschade kan worden gevoegd deze begoocheling klettert als ijzel langs mijn doorleefde aanwezigheid en geeft me de les waarbij ik altijd de aftocht…

de zwaluwen troepen samen voor de aftocht trekken met hun verleden naar het zuiden de vunzige lucht is drachtig van bange dagen onweerswolken nopen ons te wachten op de stille komst van nieuwe ijstijden wij die zijn uiteengerukt door het lot tellen in onze handen de schaarse sterren en onze voornemens voor de komende week we schreven brieven…

De aftocht werd een lijdensweg met nieuwe twijfels. Maar ik vocht me erdoorheen, doorheen het postmodern gewoel. Met geluk hervond ik mijn oude levenspad: een trefpunt waar veel wegen samenkwamen, oud en nieuw, gebaand en ongebaand. Niemand hoeft mij de weg te wijzen.…

Voor de ogen van 't volk rondom een engelenschaar in een wolk omhoog geheven in de hemel onze Here en Heiland zittende aan de rechterhand van God de Vader en straks als de bazuin weerklinkt op dezelfde wijze terug komen zal…

Hij blies dan ook spoedig de aftocht, omdat ze niks wilde. Een snoepje was Hilde, waarvan het papiertje niet af mocht.…

paternoster voor hypocrieten hangend als afgebroken vleermuis de straten gedweild zo ook gij gelaafd zijt dwelpend met monstreuse blokvoeten het vals gebit in de zakdoek gedraaid en de paster die uw zinnen doormidden bijt omdat g’ uw zakken leegt op zijn ontbijttafel gij vrijbuiter van ‘tochtelijk uur de bellen gelikt van huis naar huis uw aftocht…

De ketel puft heftig, het water wil aftochten. Je wil nog zwemmen, je alsnog met de zee van mijn kilte benatten. Vuur verklaart stormachtig het sterven aan het blauwzwarte uiteinde van windstoten. Ik golf in de zee zoals ik golfde in haren. De wolken trekken zich in afschuw af van het ondermaanse.…

een fluistering, een ademtocht zingt de dood en plooit zijn zware mantel rond de broze schouders van de gaande mens windstil - getemperd staat de treurwilg toonloos aan de overzijde - vangt de toegeregen draperie haar stille wake aan bij 't luwen van de avondwind op 't slotaccoord, plaagstoot van de speelse rukwind, die haar snelle aftocht…

Uit energieke gedachten komen we, die hier en nu spontaan verschijnen, en daarna op aftocht gaan. Wie sterven worden stoffen. Mensen ontstaan als mededieren. Uit verre sterrenstoffen. Uit wonderlijk mysterie. Uit alles en uit niets. Het is weer holst van de nacht. Gedachten zie ik gedichten worden. Geheel en al spontaan.…

onverdroten rondfladderende nachtvlinder bij een eerste windvlaag ritselen dorre sprietjes in de avondzon laat zomerlicht boven zee reikt met de branding koele luchten aan zoet als een zachte zucht weerklinkt door de opalen avond de droeve klank van een bevlogen klarinetsolo een avond in oud goud een avond zelve op fluwelen pootjes talmend de aftocht…

Best spannend hoor Die paar gelijke spelen Verlengingen, oké En op het eind Werd nummer tien De grootste sof Van het EK Die dreun voor Em Bap Pé Maar zielloos Het gebrek aan lef En aanvalslust En fantasie Het eindeloze Schaken breien Tikkie terug Balletje breed De schrik sloeg ons Wel om het hart Bij Christian Eriksen Maar…

Wie ligt er in dit ondiepe graf waarop ik zit terwijl de maden over mijn been gaan en wellicht op zoek naar vers nieuw vlees, doch ze vinden geen ingang en blazen de aftocht door de kieren van het graf naar benee Maar wie ligt er nou?…

Viersoortige rente, Van 't bloeien der Lente Tot d' aftocht der kou! En loop der Getijden, Ons nu tot verblijden, En dan weer tot rouw!…

De aan 't burgerbloed gemeste haan, Die 't strijdblazoen van Lodewijk, Verscheurde en trapte in 't bloedig slijk, Verwekt, hoe luid hij kraaien moog, Met trotse kam en vlammend oog, In 't hart van d'oude Held geen vrees, Die d'aadlaar eens de aftocht wees; En, die de blanke bajonet, Verkoos voor 't klaatren van 't musket; En…