Netgedichten

netgedicht (nr. 17.774):

Snoeper

Onderweg zag-ie, rijdend naar Smilde,
een dame, die meerijden wilde.
Hij stopte terstond.
Ze was jong, mooi en blond
en ze stelde zich voor: 'Ik ben Hilde.'

'D'r dankbaarheid', dacht-ie, 'is groot,'
door het snoep, dat de schoonheid hem bood.
Ze deed steeds, voor ze 't gaf,
het papiertje eraf
en handsfree was het, dat-ie genoot.

Zo gaf ze hem zuurtjes en dropjes.
Daardoor was-ie erg in z'n nopjes.
Ineens zei hij blij:
'Lekker snoepje ben jij!''
- En ze schaterde steeds om z'n mopjes.

Hij zei d'r: 'Kom thuis bij me eten.'
Ze zei hem. 'Dat kun je vergeten:
kom jij maar bij mij.'
- En hij dacht aan gevrij.
'Nou, fantastisch,' zo liet-ie d'r weten.

Ze blaakte na 't maal niet van hartstocht.
Hij blies dan ook spoedig de aftocht,
omdat ze niks wilde.
Een snoepje was Hilde,
waarvan het papiertje niet af mocht.