Alle inzendingen over Achterblijver

Verdrinken in de stilte. Niemand is herkenbaar. Kijken naar de horizon die bang maakt. Niemand wacht. Verlaten wie aan de toekomst dacht zijn ze eenzaam achtergebleven en was er niemand die hen vroeg of ze ooit iets hebben geweten.…

Ik weet niet waarom ik achterbleef Misschien was ik te langzaam of de anderen juist te snel Ik weet niet waarom ik achterbleef maar pijn, dat deed het wel…

Ik ben afgunstig op die golven daar omdat ze o zo kunstig beter dan een minnaar doet jouw benen overal omarmen in de vloed Ik ben wraakzuchtig op die briesjes daar omdat ze o zo luchtig beter dan een mensenhand jouw haren in geheel verwarren aan het strand Ik ben naijverig op die nachten daar omdat ze zo lichtlijvig beter…

leven, ze kon daar niet langer tegen Haar vingers kneedden; ze huilde zacht wijl duister in haar hart begon te glijden Hield de eenzaamheid haar in zijn macht Ze wilde zich de pols door gaan snijden Haar wonden bloedden; de stilte zweeg toen ze haar afscheidswoorden schreef Wijl haar geest tot grootse hoogten steeg zag ze de pijn die de achterblijvers…

Waar de verslagenen achterblijven zich vertwijfeld afvragend wat als - misschien dan - had ik - hadden we - waarom - heeft weer iemand de finale keuze gemaakt zich in te laten halen door de dood Een geringe troost de keuze was voor rust maar het kost tijd en pijn daar vrede mee te krijgen Erger nog dan het vallen is het niet meer…

hem bij twee oorstrelende achterblijvers wijzen de verlatenheid zijn grens…

Het scheelt de achterblijvers heel wat poen. Gezondheidskosten gaan zo flink omlaag, en geen pensioenprobleem meer voor Den Haag.…

de gelauwerde vaderlandse schrijver ziet geen brood in het afscheid van Reve hij is maar hoogmoedig thuisgebleven en denkt: ik ben de ware achterblijver Claus, een groot dichter uit het Vlaamse land toonde echte klasse in de kerkbank…

lichtjes in de boom een ster die fonkelt voor het raam ik denk aan toen hoe het was allemaal saam maar, mensen, dieren zo waardevol ze zijn er niet meer kan ik als achterblijver nog wel kerstblij zijn tussen het hartzeer… maar, er zijn herders er is een kind een hemels gebaar als rust en liefde raakt het vanbinnen die…

als je geen muren meer ziet staan er gewoonweg doorheen loopt het je ook geen pijn meer doet en op weg naar de volgende je zonder enige zichtbare emotie het stof van je verharde lijf klopt dan is het wachten op die laatste muur die je eigen afbrokkelen zichtbaar zal maken het puin dat rest is voor de achterblijvers…

Ik draaide mij om, om naar de achterblijvers terug te lopen. Dicht bij de plek waar jij nu rust, vloog een vogeltje met ons mee. Het vloog van boom naar boom, van tak naar tak. Ongewoon mak en vrij. Het maakte ons stil en een soort van blij.…

Vredige rust heerste rondom haar ergens zong een vogel op een tak Zijn lied raakte gevoelig de snaar die iets in haar teer innerlijk brak Tranen gleden over haar wangen innerlijk voelde zij zich een wrak Zij ging steeds intenser verlangen wijl zij zacht tegen ’t steen sprak Klanken zweefden uit haar mond over heel het ongelijke oppervlak…

Gestorven mensen zullen vergaan tot stof, achterblijvers rouwend op elk kerkhof Was je nog maar hier,of als 't moet ik bij jou, daar staan ze,iemands Moeder,kind,vrouw Ontelbare tranen op al die gevallen scherven, wie deze dood wil overleven zal moeten sterven..…

de boom staat aan de grond genageld als een verwoestende vuurzee haar inferno uitspuugt de boom, de stille getuige die niet vluchten kan blijft zwijgend staan temidden van een kolkende ontwrichting de boom blijft alleen achter weet hij misschien hoeveel mensen stierven tranen vloeien als de achterblijvers een bloemenzee aan…

Het wolkje gedraagt zich als een eigenwijze achterblijver die niet van opgeven weet. Het is een dissident, die hoog in de lucht protesteert tegen de gang van zaken: de kaalslag van de helderheid, de koude van de blauwe leegte, de hoge eenzaamheid van niets. Langzaam drijft het verder. Zo ver het oog reikt, is het te zien.…

achterblijver in de vijver van lopend geluk wie stelt mij op de hoogte van verjaarde dagen?…

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

Er was niet veel van over zeg maar gerust niets was er nog, er was van tevoren door niemand verondersteld dat er niets achter zou blijven dus was er niets noemenswaardigs achter gebleven, zodat de achterblijvers met lege handen naar iets stonden te kijken waarvan men dacht, is dit nou alles is dit wat rest, ja en dit was…

Één donderdag is jaarlijks weer Een zondag is aan ons geleerd Op Hemelvaartsdag teruggekeerd Naar ver dichtbij is onze Heer In wolkenwit omzoomd met blauw Verdween Hij langzaam uit het zicht Werd Zelf zo leek het zonnelicht Hij nam de schrik in ogenschouw Van achterblijvers, triest, betraand Verbaasd, geschrokken, sprakeloos Geloofden…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

Gedenk te leven dat met grote mate maar denk ook na met mindere mate maar wel af en toe over je dood na je sterven na je heengaan En dan met name aan je nabestaanden aan de achterblijvers voor wie 'het dag' blijft "Zij zetten je niet bij het grof vuil" Geef hen handvatten regel dus de uitvoering, vervoering van je uitvaart…

Weer verenigd met je ene zoon die was je al zo lang kwijt, maar zonder de achterblijvers, want het was nog niet hun tijd. Ik hoop nog vaak met Pasen bij je op visite te komen en we zien elkaar nog ooit in het land van onze dromen.…

Voor de achterblijvers is het hard, die wisten niet wat men hen bracht. Een toekomst vol onzekerheid, je vader, minnaar of geliefde in leven, die ben je kwijt. Een hard gelag, dat zeker wel, waarom komt het dan zo snel?…

niet meer in staat was de strijd aan te gaan hoe mooi de toekomst ook had kunnen zijn, alles was nu van de baan Langzaam dovend licht voor die nare ziekte gezwicht De strijd gestreden alles wat rest is het heden en verleden Niet meer samen dromen over de dingen die nog moesten komen De toekomst biedt geen perspectief en vormt voor de achterblijvers…

deze nieuw morgen past als een vest om mijn ongenaakbare ziel, de rest van de dag breekt als een onweersbui door mijn kortstondig verlangen heen maar morgen, morgen drijven donkere wolken als gloeiende kolen over het zwart geblakerd gemoed dewelke nimmer meer zal slenteren in deze afgeprijsde lente goede-morgen, geen voorbijgangers of achterblijvers…

als achterblijver sta ik de dood te dirigeren langs de balans van schaduw en inteeltige vruchten er is niets dat mij nog bindt tegen het besef, al spreek ik in eigen woord dat nonchalant zicht keert van roem naar duiker waar wallen over oevers zijn gelegd en tochtige streken zijn gedempt met daden zonder pragmatisme doch hoe ik…

Ze togen naar de Zandkastelen Stad onder de rook van Amsterdam, zeiden de achterblijvers, zonder de rook van Amsterdam, zeiden ze want naar zeewind frisse lucht ging hun vlucht van meeuwen die vaders kapitein maakt. Niet de mijne.…

jou toe daar het altijd mijn lievelingstint van kijken geweest is mijn handen strengelde ik in elkaar om toch het weerzien van weerzin te onthouden ja, leegtes vullen gaat mij altijd wel goed af duw ze vol met gedachten van stroop en herinnering op het station aangekomen zie ik nog net mijn trein van perron negen vertrekken met zwaaiende achterblijvers…

Ik ben abonnee van de NRC Lees graag overlijdensadvertenties van hogere kringen met pretenties Roderik, baron met dubbele achternaam Ade-lijk vol eigenwaan Hubert, inkomend gouverneur Siegfried, professor, doctor, ingenieur net zo dood als Sloofje Sleur Karel, CEO, overladen met eer vlamt nog één keer met longen vol teer De achterblijvers…

slachtoffers van onschuld het bloed al uitgebraakt de mensheid is zo wreed soms het is vaak dagelijks te zien wanhopig door zoiets oliedoms de oorlog als een machine van duistere wraakzuchtige machten de dageraad reeds onvertrouwd de dodentrein raast door de nachten om de zwakken wordt gerouwd de helden sterven eenzaam de achterblijvers…