Alle inzendingen over Afgrond

raak mijn hand eens aan en voel hoe ik sta te trillen ik sta op het randje van een hele diepe afgrond waarom zou ik niet vallen, vallen en nooit meer opstaan zodat ik nooit meer hoef te bouwen op dingen die altijd instorten waar ik nooit sterk genoeg voor ben om ze staande te houden dus waarom zou ik niet?…

De weg hield plotseling op Sporen zijn nog steeds te zien Maar ze stoppen bij de afgrond Daar waar het hart argeloos Plotseling in een dwangbuis stond De wegwijzers staan nog steeds overeind Maar ze geven niet meer de juiste richting aan Deze weg is niet meer bruikbaar Sinds de zoete liefde argeloos Uit werd gezet door jouw schakelaar…

Paarse vogels Zweven boven het rode gras Dat zich verzet tegen de wind Maar desondanks diep Buigen moet voor De hemelse aanwezigheid Dronken schapen Achtervolgen koeien die Niet meer schrikken als een Soortgenoot plotseling ‘boe’ roept maar kirren als Baby’s die net zijn gaan slapen De droom van Een onthoofde kip die op het punt…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

Ben alleen onderweg Naar de hof van Eden, De plek waar alles kan, Probeer de eerste man Te zijn die over de wolken Lopen kan langs het pad Van de hemelse vrede, Maar zie onderweg Nog zo veel afgronden Waarin ik me verliezen kan, En vertrouw op de sterke arm Die me binnenhaalt Als ik aan de diepte Dreig onder te gaan…

Ken je het gevoel dat je op het randje van de afgrond staat en ieder moment neer kan storten Terwijl je juist zo goed ging dacht je Ik zoek dan houvast In mijn Zijn In mijn diepste wezen Mijn diepste kern waar alles goed is Hoe mijn stemming ook is daar is alles vredig en goed Daar zit mijn kracht en puurheid…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

Getraind in 't lege door je schommeltochten, Kon veilig je in de afgrondelijke krochten Van wanhoop zien en 't middenrijk van de aarde: Er was geen boven, was er geen beneden, En zalig wordt slechts hij, die heeft geleden; De hoogten kent slechts, wie in de afgrond staarde.…

schemer verwart zich met duister van de nacht die nog niet viel hoe onzeker is de afloop nog balancerend langs de afgrond dagen wachten zich in stille uren nu de tijd plots lijkt stopgezet vast in kleverige sporen spijt onmiskenbaar veranderde alles voor de naakte waarheid bekende gevlucht naar het laatste zwart verloochend is de liefde…

Ik weet, ik word naar ’s afgronds rand Door duist’re geesten voortgedreven, En schaduwen des Doods omgeven En lokken me aan van alle kant. Ik weet het leven in ’t voorverleên Is eerder sterven mij dan leven, Is ’t wederzien van toverdreven, Die ‘k nimmer weder mag betreên.…

Aanbiddelik rijst die Enigste in gulden dageraad, maar 't gaapt een afgrond tussen — of O wee! men komt te laat!…

En aan mijn voeten grijnsde ene afgrond, diep Als wanhoop na een misdaad, en ik riep: - 'Wie redt mij?' Ik voelde een hand, die greep ik vast. En over het zwarte water, dat daar sliep, Wees mij de hand, als brug, een dennenmast. Ik vroeg: - 'Hoe draagt die boom ons beider last?…

Als twijfel je wanhopig maakt omdat geloven niet meer gaat en waar je ook gaat op zoek geen stem van God die je roept hoe kan Hij een mens zo verlaten dat zelfs de afgrond gaat gapen en als je er ongemerkt inglijdt en Zijn hand je niet vastgrijpt en de nacht je volledig toedekt Zijn stem je ’s morgens niet wekt -zal Hij dan toch ergens staan…

Zij keilden de tijd de afgrond in en proefden de eeuwigheid van gouden ogenblikken ... Zij hoorden de diepte van de Grand Canyon.…

en ik donder van boven naar hoger plaag het leven ram het lot volgewicht in de zij trek afgrond de twijfel in een laatste vinger verkrampt de grond trekt aan zwaarteloosheid…

als je alleen bent kun je nooit iemand roepen het is prachtig weer of ik zak weg in een zowel het weer als de afgrond maar toch: blijf roepen je was immers nooit zo stil!…

Ze stond aan de rand van mijn afgrond Zie haar, de hand uitgereikt en zacht door mijn haar gestreken Zeg me, op wie ze lijkt Met een woord, onverstoord Wie had het echt zwaar? Is iemand zo geweldig? Zoals gebleken, zelfs niet voor mij geweken.…

Schrijven, slecht of goed is een daad van helden- en heldinnenmoed die een mens beklijven doet zodat je als je voor je afgrond staat niet met heel je hebben en je houden gaat tot stof, tot taal maar niet totaal vergaat.…

Macht loopt altijd naar eigen afgrond macht lacht nooit maar ontbloot de tanden je weet heel goed dat macht blind is hoe komt ze dan toch aan die bebloede handen -------------------------------- uit: 'Tussen de rivieren' (1999)…

Het onderwijs -speciaal of regulier- Heeft altijd ergens iets van te verduren Het dreigt wéér op een afgrond aan te sturen Daar het er somber uitziet op papier Gelukkig kan men- naar de tijd zal leren- Hierbij steeds minder kinderen duperen…

Steek ze in me en laat mij je verwarmen, geen afgrond voor verlangen mag hier bestaan. Ik neem ze voor lief en versla de kilte in jou. Kom tot mij, kruip dicht tegen mij aan.…

aan de afgrond van ons gelijk ziet een ieder een ander uitzicht terwijl de weg naar beneden hetzelfde is want er is maar 1 weg en dat is de enige en zolang we daar niet achter zijn gekomen blijft de tweede ons achtervolgen…

dansend langs de afgrond als een spinner gedesoriënteerd…

Als 'tafelkleed' nestelde zich een grote wolk Op de Tafelberg van 't Kaapse volk Een gedekte tafel voor zowel blank als zwart Jaren achtereen heeft dit Afrikaners verward Staand voor de afgrond, een diepe kolk…

De afgrond in, gedragen door een wind die de lucht niet vindt. De vergetelheid van mijn zwijmel valt te pletter op de waarheid. Ik bevind me in jouw vrije val.…

onder wolken vogels varen onder golven vliegen vissen maar daartussen rust de visser golven worden hoge wolken wolken worden hoge golven maar intussen rust de visser ---------------------------------------------- uit: 'Van de afgrond en de luchtmens', 1978.…

Ben ooit de afgrond in gegleden loop nu op scherven van het verleden diep verdriet, want lijmen kun je scherven niet opnieuw leren leven liefde verwerven geloof in het heden maar blíjf lopen op de scherven van het verleden.…

In de afgrond voor me ligt, bedekt met verlepte boeketten, het uitgebrande wrak van een autobus.…

Rotsen, afgronden en frisse bergen. De camera bungelt heen en weer. Die vogel daar hoog in het lover. Een stap achteruit, twee, één meer. Een ademtocht, de camera valt neer.…

Stille wateren, diepe afgronden. Gretige handen, tedere monden Zachte aanrakingen, rustige strelingen, harten die sneller slaan, op 't ritme, van.... ja, waarvan? Is dit dan liefde, nou doe mij nòg maar een beetje dan!…