Alle inzendingen over Afgrond

Er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou Ben jij het? vraag je mij en ik kan je geen antwoord schuldig blijven in de rijkdom van jouw stilte is mijn zwijgen een lichaamstaal.…

Er gaapt een afgrond vol vrieskou tussen jou en mij.…

Ik vraag Luo wat snurken is in het Chinees want we hadden het over snurken in het Engels en toen zei ze iets ik weet niet meer wat maar ongetwijfeld was het Chinees voor snurken en ik dacht meteen die taal leer ik nooit maar dat was daarna na het vallen in de afgrond van een enkel onbegrepen woord…

diepte keek afgrijzend leeg de afgrond in zwaar vallen en afglijden naar was de klim nog balancerend blaas me weg laat me maar afgaan zo dat niemand me ziet blaas me op kan ik jullie verlaten in deeltjes verdriet blaas alles maar af ik ga…

in de luwte van het riet en kleine berken groeit mooi ijs in ondiep veen boven ons weifelt een waterige maan beneden een meer van verliezen waar de wind het ijs splijt tussen ons de afgrond de nacht komt op tijd…

En ’t fijn getjisper van hun zwenkend piepen, dat scheen de hoge stilte te verdiepen, droppelde als regen in zijn afgrond neer.…

Stroming, Afgrond.…

oh zo mooi sta jij daar boven op een berg boven allen verheven wordt jij benijd was ik maar, zoals jij oh zo lelijk sta jij daar onder in een afgrond van alles verwijderd wat jij wil eenzaam was ik maar niet, zoals jij zoals jij…

ze snellen naar de afgrond in een draf. vol afkeer, eufemistisch, luid, gezegd: die bruine troep verspeelt daarmee zijn recht.…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…

Enkels in slingerplanten verward, door doorns geschraapte armen aan een brekend lijf Het steile pad te smal, stort uitgeplozen wortelwanden de afgrond in Diepte wenkt omhoog steelt tijdloos adem langzaam laat ze los en sterft de leegte in…

En we zagen hoe jij de berg op fietste een slingerend stipje van je overbleef je loste op in de geselende wind geruisloos verdween je in de rusteloze afgrond hoe je onzichtbaar telkens de berg op fietst En hoe we vergeefs turen naar een bewegend stipje dat door de bergen rent…

Ik geloof namelijk dat niemand in staat is je vast te houden boven die afgrond. Misschien een moment maar het leven roept de tijd dringt en dwingt mededogen bezwijkt. Stervend blik je vergeefs omhoog: de val is reeds je verplettering.…

Zal ik mezelf in een onbekend genot storten om vervolgens in een afgrond te belanden, niet meer te beklimmen, het systeem uitbuitend door haar fout. Of zal ik mijzelf als vrij ervaren, terwijl ik een vastgeketende gevangene ben, gedoemd tot programmeren aan een mislukkend apparaat. Dank God voor de levensparadox.…

Nog nooit liep ik zo dicht langs de afgrond van de hemel. Geen grond onder de voeten dan mul zand dat voelde als vette klei. Hoewel de zon scheen werd ik geleid door een maan die me wegen wees die niet te gaan maar slechts te waden waren. Nochtans was ik gelukkig en prees de dag.…

Muggen dansen elegant licht en luchtig, ijlend dorsten naar de pirouetten verre dromen beestenbloed de lokroep van lavendel beest flaneert heupwiegend bruine ogen zoekend naar in ravijnendiepe schaduw kijkt de afgrond terug in haar de gele rozen huilen…

De wereld wankelt aan de afgrond van jouw ogen. De waarheid wordt gesproken door kloppende harten, het mijne stierf in jouw schoot. In mijn armen slechts de broze botten, in de tombe van mijn liefde ruikt u de dood.…

Aan zijn zeer netelige draad daalt neer in de afgrond een kleine soevereine spin en schuift mijn lichaam terzijde. Het is een spin, die zijn landing opschort tot ik mij uit zijn kloof heb verwijderd.…

ben de afgrond voorbij gegaan met gekortwiekte vleugels waar ik vroeger frank en vrij kon vliegen moet ik nu op aarde blijven staan heb met scha en schand de grens overtreden die ongelimiteerde vrijheid gaf nu rest het goede pad een misstap is fataal dan ben ik weer terug bij af…

Leven dat een Lijn is met Nauw'lijks regelmaat Erin Paar nog net zichtbare Piekjes en daarna Nog veel meer Diepe dalen, Afgronden die Mijn leven opeisen - Wonderlijk toch Dat zoveel ervaringen Ondanks alle moeite Onverwerkt zijn gebleven En dat zij mij daag'lijks Nog in de weg staan…

Boven elke afgrond bruggen aangelegd terwijl het licht naar beneden suist Strohalmen voor houvast doekjes voor het bloeden voor het stuurloze hart Geen handen als Hybris struikelt wankelt voor de val In een stofwolk van stilte met de mond vol tanden tussen gebroken porselein…

het balkon Duikel duikel ronderom Langs het waskoord bloemgazon Richting stroom en klare bron Vergleden zonder zoemgerucht Langs de rotsen en bosschages Langs elektrische tuigages Glijden glijden laat me toch Meeliften uit mijn lichaam loch En duikelend en ronderom Opgaan in gindse zomerzon Als een oud paard gered van teugels De afgrond…

Tot afgrond zijn gezonken land en zee; In de afgrond rent, hong'rig, de duiz'ling mee, Daar zuigend, waar ze hoopt, dat 'k neer zal bonzen. De aarde is een schaal; hoog ligt de horizon.…

valt in de diepte zijn cilinder achterna differens weerstand van de lucht zo gelukt het de heer K. gelijktijdig met zijn hoge hoed de afgrond te bereiken Ongedeerd hoge hoed R.I.P. privaatdocent K.…

Omstandigheden kastijden laten mij weer onverlet in duisternis ingebed de diepe afgrond berijden Wat mij doet lijden is het eeuwig verzet mijn denkend strijden met zwaard en bajonet Eens protest verstomd is en schaduwen niet meer misleiden als zij…

Egaal oppervlak Zonder butsen en Deuken, glad Zo op het oog, Als dit nu het Laken is dat Jouw leven toedekt Dan lijkt er zo op Het oog niet veel Aan de hand - anders Wordt het wanneer Je de diepte durft In te gaan, het lijden Doorgrondend van de Diepste afgronden Tot en met de Allermooiste orchidee - Die de moeite dubbel…

Voor doodslaan en gelukkig zijn en schromen en weifelen en in een afgrond vallen en ontkennen en schuldig zijn en koortsachtig zoeken naar waarheid, schoonheid maakt vrijheid geen verschil, of hooguit een verschil als tussen een bloeiende appelboom en geen bloeiende appelboom, of tussen een kus en geen kus, hoe vluchtig en verraderlijk ook.…

En nog steeds kreunt het geheim van de liefde in de bitterzoete spelonken van mijn winnaarshart; Een jongeling met weemoedige ogen samen die momenten van opperste smart en er was bliksem in de nacht alsof de goden ons bezochten in onze lustige ijver de afgrond nabij een afscheid zonder afscheidsbrieven alleen het liefdesgeheim bleef bij…

ik viel de afgrond voorbij de bodem bood geen houvast meer voor mij ik landde op glas dat gebroken was de scherven rechtop in het gras ze kerfden mijn huid in wanden die gaapten randen verplaatsten tot een open geheel ik vergoot al mijn bloed dat in rood vaak de dood schrijft mijn ziel viel niet mee…

eenzaam springt het duizelend, suizelend van jouw handpalm in het diepe onbekende langzaam vliegt het zwevend, belevend zonder valscherm de afgrond tegemoet plots valt het rinkelend, klinkelend in stukken op de grond jij draait je om en loopt gewoon voorbij de stukjes van de puzzel het ontbrekende deel van mij…