Alle inzendingen over Antwoord

Zo bijzonder als je kinderen tegen je zeggen, keer op keer, “papa, ik wil zo graag bij je zijn”, Elke keer weer word ik week, breken ze mijn schil weer open, dwars door alles heen, Vervagen mijn angsten, mijn onzekerheid, en vervliegt mijn twijfel, Het geeft mij het beste antwoord op die ene vraag, “hoe kan ik de beste papa van de wereld zijn”.…

Menselijke woorden glijden voorbij lege, holle klanken lijken stiltes te roepen, om antwoorden te vragen.. die voor elk kwamen. De letters, de cijfers...alles is zo relatief. Eén lief, één leven verbaasde mij toen, nu het scheen alles volledig te geraken in diep stil zwijgend wezen.…

erin Want die wordt gekeurd en bekeken Of de toon hetzelfde Timbre geniet Als de kring Die zijn kaarten in de handen heeft en aan de vreemdeling de geheimen niet prijsgeeft de vreemdeling heeft zijn eigen plek zijn eigen stek om tot de kring te behoren moet je die kunnen bekoren moet je een steen kunnen bijdragen een stofje een goed antwoord…

Het idee duwt me naar later naar terugkijken op mijn leven sinds het antwoord dat ik nu moet gaan geven op zijn vraag, zijn tweede aanzoek: hij wil een kind Op mijn buik zit hij zo verleidelijk en lief te kijken dat ik het graag wil houden zoals het is met zijn tweeën en de pil het beste zeg ik maar niets trek hem naar mij toe kus…

Dagen droegen rust en stilte mijn woord vond er een oor al was er geen antwoord voor mijn hand voelde een andere hand die intense warmte straalde als een band die liefde bindt heb de mooie dagen als fraaie herfstbloemen opgeslagen saam gebonden met een kleurig lint moeder werd liefdevol gekoesterd door haar zorgzaam kind…

Haar vasthouden in sepia, in tweevoud zelfs en dan met jou delen, wat opkomt bij jouw woorden, eens gezegd blijft Het licht ontsnapt aan haar sluier werkelijkheid is het schuim van giftig wier op het zand van het strand Dubbelzinnig in drievoud kijkt zij mij aan geeft antwoord op mijn vragen, herinnert mij aan dagen van venijn en zeurende…

Op sterrende ramen staan pinksterend de antwoorden van vallende vragen. Ondanks de kortwiekende maansikkel bereiken die meteoren toch mijn oren. Stil weergalmen luid in mij de vreugdeklokken. Gonzend doen ze konde van een blijde boodschap ...…

Het leven zoekt je Je zoekt het leven Voorbij in het even Het antwoord is de ? De regen glanzend In de nacht Weerkaatsing Je kracht In het voorbij gaan Jupiter helder ginds Daar waar Wij bestaan Zonder politiek Religie Of die goede baan Meander door deze leidse straat Een taal Die ik nooit meer kwijt raken Wil…

Heb je ooit een huilend huis gezien vraagt ze een betraand gezicht lege onbewoonde kamers schimmel op het plafond dat piept en kraakt door regen en wind een huilend huis ja, ik woon daar in die arme woning zonder geld, vrijwel naakt ik leef daar ondersteboven antwoord hij, zijn tranen droog simpel in zijn verschijning.…

De Oude Bruegel, Sylvie Meis, Kees Rijvers Maria Goos, Louis Charles de Bourbon Joost Prinsen, Dries van Kuijk, Prins van Chalon De Tokkies, Corry Brokken en Daan Schrijvers Ziet u vanzelf waar deze rij ontspoort En wie of wat er niet en tóch wel hoort?…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Niet langer bij wijze van spreken, maar in de precisie van huid en haar, een schoonheid met leeftijd en wereld: ik wil een antwoord, geen vraag. Ik wil een kamer zonder verbeelding, een vrouw die is wat ik lees. Honger die het verlangen kan breken, wrevel wordt, vlees op vlees.…

wij stonden in het zonlicht jij en ik toen je over je eigen dood ging spreken ik kon niets zeggen van de schrik de lach was uit mijn hart geweken je had je woorden rijpelijk overdacht ik zag je ogen groot en vragend staan stil drong je op een antwoord aan ik wist het niet je vraag kwam onverwacht lees dit nu als een veel te late…

Jij, mijn sonnet, nog steeds onvoltooid: acht regels vraag en zes regels antwoord verwaaid. Het is niet zo erg, als ik je maar schrijf om je handen, je haren, je ogen, je lijf. Het is niet zo erg zolang ik jou zoek, open eind, open boek.…

uitgelaten spring ik verliefd doof voor je antwoord al reeds gegeven ik wil het niet horen en zal het niet horen niemand raakt me niemand doet me pijn leef in mijn eigen wereld eigen creatie anderen dansen mee met me een hand op mijn schouder roerloos bekijk ik jouw aangezicht alles en iedereen is weg zonder woorden was de boodschap…

ik hoorde hoe haar aria brak en in een waterval muziek naar beneden stortte nog was haar lied niet teneinde omdat tonen meanderden tussen oevers van kunst juist die weidsheid en rust bleek het juiste antwoord te zijn op de apotheose die opgebouwd was boven daar in het ijle waar nevels in speelse composities kierden uit nog…

Buigend op een vraag slaan plots de stoppen door kennis lijkt verdwenen holle stilte achterlatend krakende gedachten brekend op problemen niet in staat te noemen wat ooit geweten is tikt de tijd lijdzaam voort leemte lijkt steeds leger onder groeiende wanhoop blijft het antwoord bijster…

Een vredige stilte schrijft woorden neer in een zacht gefluister Een omringende rust daalt over een schemeravond in een stil ontluiken Een onbewaakt ogenblik leest blinde antwoorden in een gezicht Een tedere lach gebaart een zwijgend begrijpen in het kaarslicht Mijn hunkerend hart bewaart dit gevoel binnenin, verwarmd door…

Kom te voorschijn, geef het antwoord, want de zin van het leven, lijkt aan mij voorbij te gaan.…

geen mens die de wanhoop in je wezen vermoedt wie telt de tranen in de nacht van een wereld onder een wolk zwart van het verdriet van miljoenen, miljarden zolang je functioneert fabriceert taken vervult en verwachte antwoorden geeft kraait geen haan naar het gat in je hart blijft het verborgen achter het rookgordijn dat je optrekt…

ik zal nooit méér zijn dan de kou uit bomen van winter wanneer het vonnis zich laat herhalen onbesproken in ieder wankelend antwoord omdat men weet dat ik mijn waanzin bevestig in het braken van schimmen net onder mijn huid waar ik hen voed met broze gedaantes en zwartgeleende tijd eenmaal in mijn droom weten…

Blijvend zijn de vele vragen, ik vind de antwoorden niet. Ben van binnen dor, verkilde illusies. Soms in haat, maar zelfs daartoe ben ik niet in staat, gevangen in jouw liefde.…

doek deed er niet toe in een stilte die geruislozer was dan verzwegen woorden … hoe de dag ook wandelt in de zware klei met sporen die sjokkend de wandelaar laat herkennen zijn bedoelingen de wolken die ik streel gelaten verfrist de wind mijn geest en trotseer de regen met liefdevolle dagen, de film die is geweest was het antwoord…

kwam als antwoord "Geen idee." Maar ik ben geen dealer en ik wil niet stelen dus vraag ik u mij iets te geven. Met dit gedicht behoud ik mijn eigenwaarde, zo tracht ik te overleven.…

verblijft mijn hart nu toch wanneer telkens mijmeringen die als gevallen appels me verstrooien en de regen ze wil rapen tussen de stromen die als kleine beekjes de gaard veranderden in dromen die ik niet wil kennen ik hou me vast aan de lijzijde van ‘t gebed en laat de wind rusten tegen mijn zij en sluit mijn ogen totdat ik een antwoord…

als ik zo naar je kijk stellen je ogen vragen je lippen bewegen op geluiden in een onbekende taal ik weet niet of zij op mijn antwoord duiden leven jij en ik op ongelijke dagen met ieder een eigen verhaal * je koude ijle vingers grijpen mijn hand wil je me voelen of zoek jij nog naar jezelf in de broze wereld door…

Zal de stad maar verlaten omdat ik jouw ademhart voel in al het onvergetelijke denken o troosteloze nacht zonder doel ik vertrek, maar heb geen antwoord of zwanenzang voor onze vriendschap niet iets als een duurzame oplossing voor het duister dat je meedraagt in het verlangen naar ontsnapping misschien in het diepste van mijn voelen…

Vraag me niet waarom de regen valt ik kan geen antwoord geven hoelang de zon de aarde warmen zal en alles laat herleven maar als de wind het koren streelt of water stuwt over de dijken zal ik met een oogopslag de diepte van je ziel bekijken en vind ik daar een wederwoord dat terugblikt op het mijne stel dan nooit geen vragen meer maar…

ik las in je ogen geen wens naar weder tederheid ik hoorde in je stem vreemde woorden van ontluistering ik las in je brief met weinig zinnen een antwoord voor jou is opnieuw beginnen mijn tegenzin ik wacht op mijzelf in de benarde kilte van verwarring en leegte ik sluit mijn hart in jouw afwezigheid en wacht op verdriet…

Zoek jij mij ook zoals ik jou in alles wat veel verder gaat dan het voorbij of slaap je zacht in mijn berusting droom je met me als de nacht ons album openslaat hoor jij mij ook zoals ik jou om antwoord vragen in de echo van oneindigheid en schreeuw jij dan net zoals ik het stille van jouw naam *Zoals elk jaar…