Alle inzendingen over BIDDEN VERLANGEN ONDOORGRONDELIJK

“C’mon, man! I mean, we need a…, you know, hey! Ik kom dan wel niet lekker uit m’n woorden, En zeg soms iets dat liever niemand hoorde, Maar hey, ik word de president, okay? En Donald Trump? Je weet dat ik ‘m ken, Maar zeg me eerst ’s even waar ik ben.…

Ach, ik hoop en ik bid en verlang naar jou. Op een keer daal je neer uit het hemelblauw.…

als moeder Gaia chaos wordt en wervelstormen baart die niet zijn in te tomen als wilde stromen raken in de nucleaire kern als gekerm de straten overmant en kinderen onbeschermd tussen vallend puin wezenloos bewegen laat mij dan meer oog dan lichaam zijn alziend goddelijk oog dat de gulzigheid van Gaia doorseint aan het alomvattend…

Ondoorgrondelijke gronden! 'k Ga niet veilig, zonder nood; 'k Ben niet vrolijk, zonder wonden; 'k Kan niet leven, zonder dood. 't Zijn twee ogen die mij geven Dood en dodelijke wond: En dat doden doet mij leven; En dat wonden maakt gezond.…

Wij bidden “Uw wil geschiede”Heer Zoals Jezus het ons heeft geleerd Maar we leggen het vaak bij ons neer Wij willen het soms liever omgekeerd. Wij doen veel liever wat wij zelf willen En wij richten daarop ons verlangen Onze verlangens zijn vaak niet te stillen We willen graag het beste ontvangen.…

Krijgen we op ons bidden antwoord? Krijgen we alles wat we maar willen Gezondheid, geld, aanzien en macht? Zou God ons hongerig verlangen stillen? Hadden we dat van Hem verwacht? Nee, zo bedoelde Jezus het niet Onze prioriteit moet uitgaan naar God Hij, die als een Vader naar ons omziet En altijd bewogen blijft met ons lot.…

Laat me opnieuw verlangen, maakt me weer jong en blij. Buiten geurt het overal, met prachtig tere tinten. Met bloemen zonder tal, die uit de aarde spruiten. Het lauwe windje speelt, de lucht is vol met fluiten. Ik kan alleen maar zwijgen bij al dit jubelend lentespel. Ik kijk en luister… en voel verwondering opwellen.…

Kom, laat ons saam de weg op gaan. Ik weet een bergbeek en een brug, Daar vindt het hart zich weer terug. Men kan er uren blijven staan, Want niemand zal ons vragen doen. Daar op de donkere terrassen Groeit jonge rijst in zilveren plassen, De wereld is er jong, en groen. De bergen zijn er donker blauw, Zo hooggestapeld in hun bouw.…

Jubelend vol verlangen. Iets mooiers is er niet. Nog even en de lucht is vol met geuren, en kleurt zich met een tere bloesempracht. Hoe heerlijk is die lentetijd, Mooier en beter… Dan je had gedacht.…

Is mens-zijn dan een oeverloos verlangen, een zoeken zonder echt te vinden ooit? Ik weet het niet, maar wil toch blijven vragen.…

Ik nader tot de kelders van jouw vloeibaar reservoir, gedachten worden smerig als een ranzig abatoir. Het deint Mia, het schrijnt Mia, mijn paden worden nat ik wil je graag beklimmen maar je flanken zijn te glad. Jij speelt met mij een hinkelspel en duwt me uit balans. Zo val ik uit de gratie en ontglipt me weer de kans. Nochtans jouw ogen lonken…

ieder mens is uniek dit maakt ons ondoorgrondelijk diep ieder leven dat ons is gegeven op onze eigen manier te beleven een eigen melodie met acceptatie en respect dan heb je de juiste stap gezet…

Ik wil een foto van je maken zodat vaststaat hoe de sterren uit je ogen stralen En dan wil ik nog een tweede foto: je ogen stralend tussen sterren- stelsels, melkwegen ondoorgrondelijk universa onbegrijpelijk en zonder grens (maar wel van mij)…

Hij draait ons land een Cruijffiaanse loer, Vertrekt met ondoorgrondelijk geouwehoer.…

Graaf het liefst In het donker mijn Eigen ondoorgrondelijke weg; Het donker als deken, Als teken van veiligheid, De bril die ik draag Is louter voor de vorm Want blind was ik toch al, Maar mijn medemollen Moeten vooral niet Denken dat ik gek ben…

Gevangen in (n)iets Zo ondoorgrondelijk en ook weer niet Zo moeilijk en makkelijk tegelijk Zo arm en toch ook weer zo rijk Op slot zonder grendel Raszuivere zwendel In mijn hoofd en in mijn hart Als zwart wit is en wit zwart…

Ik koester mij Hier in de zon Relaxed lig ik te dromen Ik voel mij goed Met dit gevoel Jij beloofde langs te komen 't Verlangen naar jouw lief gezicht Jouw ogen en jouw mond Geeft mijn ziel en zaligheid Wat ik voorheen niet vond Ik hoop en bid Dat jij en ik Hetzelfde saam ervaren Dan wordt het goed voor allebei Die hoop blijf ik bewaren…

Jaren gaven mij vertrouwen en geloof in hoge macht die als ik bid de woorden voegt bij een universele kracht welke over de aarde waakt als liefde in de mensheid daalt verweven tot onbreekbaar lint alle volkeren samenbindt dus draai ik hoopvol elke rol nauwgezet een aantal keren geef mijn gebed mee aan de wind verlangend dat het vrede…

Bidden doe je meestal besloten veelal met je ogen gesloten gevouwen handen, gebogen hoofd gooi je je hart en ziel open intens mediterend loven en hopen Ga je het gebed echter delen in een bijeenkomst of kerk door hardop vroom te bidden dan wordt bidden als praten niets mis mee, moet kunnen wil ik ook iedereen gunnen Maar in mijn perceptie…

Fantasie speelt mij nu parten want je was er immers nooit maar, in mijn gedachtenwereld heb ik je er nooit uitgegooid Misschien klink ik nu wat wazig Ondoorgrondelijk is mijn hart waar ik altijd op vertrouwd heb, maar nu toch wel wat verward...…

de middagzon wikkelt zich af met een verholen lichtstreep alles er onder verkeert in een verdoken geheim alles buigt zich in de schaduw naar het vallende gras de noen heeft een middenrif dat afzakt naar de avond mijn handen als kleppen op hoogte van mijn wenkbrauwen zakken richting de knoop van het middenrif de staar is voorbij het begin naar…

zijn broeder dit treurig schouwspel gade niets kan hij doen dan bidden om inzicht, kracht, genade…

Ik zou je tegen elke ondoorgrondelijke drank in willen laten schuilen desnoods met waterschade , alsof de lekke paraplu van mijn woorden bescherming biedt, het lullola van zoveel procent alcohol. Ja, ik ben dronken.…

Zo’n acht procent van alle Nederlanders Ziet dit (of ieder ander) vers niet staan Hun internetverbinding staat niet aan Die acht procent, ze zijn net even anders Merkwaardig, ondoorgrondelijk, complex En ze hebben onophoudelijk veel seks…

't Verlangen van mijn hart doet gevoelens bovendrijven. Hoe heerlijk is het, als ik woorden vind. Het vult mijn dag, blij als een kind. Het zijn zo vaak die kleine vreugden in mijn leven, die het leven aangenaam doen zijn. Verdriet en pijn worden verdreven.…

nog heel even dan spreidt het blad het bloemhart laat zich zien bovendien de eerste bonte vlinder raakt mijn ziel in een fase van extase op zulke momenten wil ik alleen zijn om het hart te laten lenten te delen met de jubeltonen van de merel en de eerste zwaluw loopt de schaduw voor me uit die zich niet laat vangen zozeer is mijn verlangen…

Verleidelijk maar ondoorgrondelijk. Mooi ogend zonder tastbaarheid. Verblindend zonder feeling, Eenzijdig, maar verdeeld onderling. Samenhangend zonder verbintenis, een struikelblok, in plaats van een hindernis. Toelaatbaar zonder meer, maar ongenaakbaar steeds weer. Verdoemd in ergernis, een leugen zonder betekenis.…

De pijn is onverdraaglijk het gemis onoverkomelijk de dood op zich ondoorgrondelijk……

Bleek en afzichtelijk het zwelgend wrak gedoemd tot ondergang stick na prik hallucinatie angstpsychose bewusteloos uitzichtloos vervuild besmet jouw kind mijn kind ons kind onmogelijk ondoorgrondelijk alleen de dood verlost…

op deze opengebroken stille ochtend waarin het licht voorzichtig verschuift springen mijn woorden van schots naar schots voordat ze onder water verdwijnen teruggebracht naar ondoorgrondelijke diepten als de kringen vervagen ga ik leeg op weg naar huis…