Alle inzendingen over Begluurde nimf

als klanken zich herhalen dwalen gedachten de vroegere tijden leiden naar nimfen die leven geven zingen in bossen ontspringen in bronnen goddelijk schoon het licht laten schijnen in diepe ravijnen zich verbergen in een kloof en in groep antwoorden op de roep: bijgeloof bijgeloof bijgeloof het was toen zo zo is het nu nog…

Dit is geen nouveauté Maar wel een odyssee Waarbij ik nimfen keur Heerlijk is het bespieden Ze is geheel mijn smaak Ook Eros komt tot rust Ik zeg u brave lieden Weet dat ik straks haar schaak Hoe dierlijk is mijn lust…

zijn ogen liet dwalen over water,langs lucht waar bloemen bedelen om zijn aandacht de watervogel hem toelacht en het ballet van nimfen op een zomeravond waarop de zon moeite had schielijk te verdwijnen uit zijn zicht op het papier waarop de penselen aarzelen in z'n oude hand.…

Dat er studenten werden ingehuurd Om ‘t eerste kaf te scheiden van het koren Dat kregen we na afloop pas te horen Het heeft als zand in boxershorts geschuurd Wij, rijpe dichters, voelden ons gestuurd Met kluitjes in het riet door junioren Nog lang niet droog achter hun ezelsoren Heeft grut ons werk bepoteld en begluurd Wat weet een melkmuil…

De lantarens wierpen een haastige schijn Door 't raam en begluurden 't gezicht, Dat luisterde naar het gehuil van de wind, De ogen op mij gericht. En telkens als weer hun matte gloed De schone vrouw bestraalt, Dan doemt een lichte droom voor mij op, Die van vroegere tijd verhaalt.…

Vluchtige nimf, waarheen zo snel? Galathea, wacht u wel, dat uw vlechten niet en hechten met haar opgesnoerde goud* onder de takken van dit hout. Wakkere nimfe, wendt en ziet eens terdeeg van wie gij vliedt, sneller dan de herten van de honden, die ’r* met open keel volgen tot hun achterdeel*.…

Doopt hij de kleuren in het water zij worden nimf en hij is sater. Houdt hij de kleuren naar het licht, ‘Kets’ zegt de vonk en wordt gedicht. En slaapt die kleurenzuchtige man? Van kleuren zonder kleren droomt hij dan! - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - - - - -- - -- - uit: Tirade nr. 200…

Zelfs Cupido suggereert wellicht Een vertoeven in dromenland Misschien wil ze hem wel, de satyr Draagt ze maar wat graag zijn kroost Hoe bevallig ligt ze erbij, deze tedere Liefelijke, eeuwig belaagde nimf en Half godin Ooit vastgelegd op een bespiedschilderij…

Een nimf die door de bossen waart ben ik zeker niet. Een heks die op een bezem zwaait nog minder, zo je ziet. Maar zet me te water en opeens: groeit mijn vin, mijn benen verdwijnen net als ik: onder water met een sierlijke slag.…

Waar schone nimfen jarenlang bewondering ontvingen Daar laat het woedend volk, die Clare een toontje lager zingen.…

Elke nimf was even stout: Daad'lijk zag men Pan gebonden. Hij schoot op en lag gewonden In een touw van kruid en gras. Meisjes, riep hij, wat zal 't wezen? Maar hij zag gauw wat het was: Elk wou 't eerste zijn genezen.…

ik zie je staan maar in het naderen wijk jij steeds meer van mij vandaan je kleurt helder in het grijs van niet geziene vormen eenvoud kent zijn prijs waar anderen woekeren met talenten bloei jij doorschijnend fel slechts gekleed in naturel jij bent voor mij een nimf in onbereikbaarheid alleen schoonheid kent als hoogste trede…

papaverveld Wazig rood gevlekt Keten ik haar aan een grenspaal vast Libellen en kleuterkreetjes Wervelen licht in onze klovende romp Terwijl ik blaat in haar mond Klimt een kind naar haar kruin Gespiegelde zwanen drijven gelijk Langs de kademuur weg Ondertussen trilt het lid Bromt en valt in een deuk De druppel lekt In het karkas van een nimf…

als een waterjuffer sierlijk beweegt zij door het huis haar thuis vol warmte en verwondering aan de wanden van haar immer stralende gelaat puurt zij liefde uit de stenen van zijn veel te lang verweerde en mogelijk versteende hart zij is de nimf in vrouwenkleren waarnaar hij zo lang heeft gesnakt hij vindt soms ook een antwoord op de vragen…

Ik boog me langzaam voorover, keek vol spanning naar het onmogelijke, maar de nimfen waren er niet, alleen mijn alledaagse ik-beeld.…

Vroeger rende ze door een dof paradijs waar ze de merel begluurde onder een doornhaag waar fruitbomen gloeiden in de ochtend. Zij klom door een wirwar van takken, haar fluwelen poten, haar haastige klauw.…

Ik boog me langzaam voorover, keek vol spanning, naar het onmogelijke, maar de nimfen waren er niet, alleen mijn alledaagse ik beeld.…

zacht zijn de sprookjes die ik schrijf vol blonde nimfen en donkerogen die voor je sloven ook jij gaat in die werkelijkheid geloven de gespierde borst een schouder om te toeven in rust van zekerheid warmte om te proeven ja, ben ik bij je in dat vreemde land en knijp je hand ik ben je prins geloof in zon en zee loop zachtjes…

Ook Pluto deed het, met Proserpina Niet zomaar vrouw of nimf, maar een godin Zij was slechts elk half jaar zijn gemalin Die in de lente terug mocht naar haar ma Of zij emoties ook ècht kon beleven Vertelt de mythe niet, 't was maar voor even...…

Ze blozen met hun wijnrode kruinenkop als een mimefestijn van Chinese nimfen. Populieren priemen hun naakte zwepen in de iele lucht. Nog enkele blaadjes wisperen met een diepe zucht hun laatste fezelverhaal. Kraaien roeien stil door de mistrivier. Ze enteren knoken van een ouwe eik. Krrrrauw! Rrrrauw! AAUW!…

en de nobele nimf Eva vereert mijn adamsappel en slikken wordt moeilijk en praten lukt niet meer en ik verlies alle puntjes op alle i'tjes, maar vind er twee terug om te plaatsen op de 'ij' van het woordje 'paradijs' waar Eva en ik zijn aanbeland.…

lieve schat jouw seringenboompje kleurt al met de dagen mee, haar groene waas steeds uitgesprokener en paars licht op, binnen de tere knoppen het is een wachtster, een tere nimf, steeds zachter wijken kleine blaadjes voor hun zoete binnenkant nu deze maand in aanvang droef begonnen is, vertoont jouw blijdschap lieve tonen, in het donkerdere…

De hand werd uitgestoken Vergezeld van veel Warm aanbevolen Geluisterd de schreeuw Velen die geven Door leiders gestuurd Die met eer voorop gaan Links en rechts begluurd Strak voor zich kijkende Geen oog voor wat was Signalen negerende Heilige schriften voor de klas Dan is het moment gekomen De schok is geweld Geen kop zal er rollen…

Nader kwam je over velden als witte sluier verhullend wat deze dag weer brengen zou in frêle gedaante gerezen uit het water als schone nimf. Gouden glans schijnt over je golvende haren die strelen wuivend vlaktes en vallen als serpentines in lokken door lommerrijk blad.…

onder ruisende bomen nabij de grote steen een kleine nimf in afzondering frêle handen maken een mythische reidans met stokjes over onbewogen graniet takjes bedachtzaam gedraaid en verschoven: een bezwerende offerande het zachte prevelen de geheimzinnige tekens van een priesteres in trance daar is plots grote zus die trots…

mens ach wat spontaneïteit broodnodig voor je gezond verdulleme fatsoen gaat domweg om doen leven kies eens in hippietijd spetters maatjes volle pond niet zwetsen lach om los te gaan vrij in liefde vrede komt er aan eenzaam op zolder gelaten ontwaken hoor treden op trappen die kraken wat oh wie komt daar aangeslopen nimf bloot in…

zingen niet ver weg Een liedje voor het slapen gaan De dauw wacht op het moment Om tranen van kristal te vormen In de vroege ochtendzon Wanneer de schoonheid weer ontwaakt De wind speelt zachtjes Met de bladeren bruin en goud Weggevlogen van de bomen Op zoek naar hun avontuur Opgenomen in het wilde Waaien van de wervelwind Reiken nimfen…

borstklever die ik vroeger was de magie heeft mij losgelaten de magische stemmen zijn verdwenen en diep in mij vliegt een kraai tegen een denkbeeldige doorgang In mij is een duizelingwekkend hoge berg er is louter stilte en een ijskoude wind die langs mijn naakte lichaam giert Zeker, er zijn spelonken met levendige dromen over tedere nimfen…

zo moet zijn ontpopt mij nieuwe start Maar de keuze beperkt wordt wreed bedwongen ontzien haar angsten niet ontvouwen opgedrongen Gespreid ondergaat zij sidderend nat verwarmt ervaart haar broze vleugels verheft zich door zon omarmt Uit hemels blauw zij neder kijkt geeft leven aan geurende bloem ziet zij niet de jonge blonde nimf…

als nimfen leunen zij met hun blanke lijven tegen mijn vragend vel vier handen glijden willekeurig over een geurige vlakte waar hemelse nagels het genot verfijnen om de eenheid van samen uit te breiden lange haren schuren elkaars naakte aarde plakkend waar vocht verschijnt totdat de nog prille liaan langzaam een verhoogde potentie…