Alle inzendingen over Blikveld

er is geen laatste eer maar zoveel meer kan geen afscheid nemen omdat jij niet uit mijn blikveld bent verdwenen zie je ogen hoor je stem voel je handen raken we ademen samen nog de lucht genieten stilte en de rust ik ben niet echt alleen wij delen wat het leven ons te geven heeft…

langs grenzen door fluisterbossen raakt ons een eindig blikveld   het brood aan doorzogen monden het zaad in geheelde velden   ter plaatse, het alhier alwaar wij ons in overeenstemming   bevonden, tot verplaatsen, alsnog tot de limiet aan zichtvrees   hernieuwbaar stiltevlees, zelfs aan woelbare aarde voorbij…

.' Samen trekken ze de gevoelloze toeschouwer over de drempel van hun blikveld de dove hoort de stomme spreekt van een wonder.…

Je neemt het nieuwtje aan voor kennisgeving Wanneer het zo je blikveld binnenglijdt Je glimlacht om een uitwas van de tijd: Een academie voor meer seksbeleving Daar wordt veel bijgebracht en bijgeschaafd Aangaande zeker honderd sekstechnieken De kunst om met het pijpen goed te pieken Wordt met diploma's voor dit vak gestaafd Toch iets waarvoor…

valse klanken laten oren trillen ogen springen, zien in duplo maar een hand uit de hoogte strooit zichtbare stralen een opvallend lied klinkt brengt volheid in leegte je komt weer in balans de tijd zal alles beter maken het leven zelf, de vreugde zal je blikveld met al zijn pracht raken…

Alleen voor bokkesprongen nog te porren in een blikveld sprokkelende opsmuk. Aan mijn zijde dus geen doorsnee toverfee of juffrouw van het tingeltangel, nee, ik heb de eer u voor te stellen aan het forsbeduimeld lentelicht, mijn vamp en zonnekoningin ... de winkeldochter Poëzie. ---------------------------- uit: 'Bravissimo', 1994.…

de kamer vult zich met beslotenheid omsluit elke gewaarheid aanwezig ogen wenden af, onweerlegbaar zoals blikvelden buiten bereik of dromen van amberkleurig avondlicht ik verkeer in kringen van stokroos, korstmos, binnen mokerslagmuren tot fossiele regengloed in barnsteen, tot inpandige einders aan gewelven en hemelgezichten van lithosferen…

De toekomst verdwijnt niet aan het einde van je blikveld, nee, daar gaat zij gewoon verder met jou want jij maakt deel uit van die toekomst.…

ze vlogen binnen wolken schaduwspreeuwen voor de zon zo ver het blikveld kon bestrijken werd het kijken, naar een gapend zwart gelag vanuit die onbestemde sfeer ging elk keeltje zwaar tekeer blue monday krijste hard en zwaar: misbaar tot op het juk althans zo leek het me, maar hier hier schommelden gedachten op het wit van dit…

er vliegt een vlinder op een zonnige dag binnen mijn blikveld voorbij.…

er is geen luchthartigheid meer in de oogopslag die mijn blikveld raakt in een verstolen moment dat evenwel geen diepte toestaat omdat contact is geblokkeerd vage dweperigheid heeft ook de geest gegeven omdat die uitstraling geen bron van leven heeft meteen weer vingers aan de knoppen ogen kijken het rood uit hun doppen om de…

Een groene zee Vult mijn blikveld Harsachtige geuren Dringen in al mijn Openstaande poriën Waardoor mijn rust Eindelijk wederkeert Dan vervaagt Alles tot een Ondoordringbaar Duister als een deken dat Mij beschermt tegen Het onbekende van Een verloren wereld Vallend of zwevend Beweeg ik voort Richting de eindige Treden van de wenteltrap…

wij overschreeuwden de dood met onze eerste ademtocht hielden zijn schaduw in groeispurt buiten ons blikveld pas later in verantwoordelijkheden nemen kwamen we hem weer tegen risico’s werden afgedekt in gezamenlijk overleg hoe lang er recht was op leven met een lach zijn wij toch onverwacht als vrienden uit elkaar gegaan het…

ik zag je geest verdwijnen alleen je hand was warm toen je wilde vliegen om er niet te zijn liet kleuren weer verschijnen je telde op een oud refrein mijn handen op je huid ik wilde je bereiken je bleef als in een trance steeds maar naar buiten kijken ik wil die vlinder zijn geef mij de kleur van je gedachten ik wil weer in je blikveld…

Een blikveld op verwantschap van harmonieus leven zonder onderscheid. Een verbroedering van het landschap.…

kinderkopjes onder mijn voeten mossig omkaderd in het zand glazen ogen ruimen mijn blikveld in de verte dampt het grazig land groene golven deinen langs water van een kroosrijke poldersloot mijn oren vangen gesnater de honger van een snoek is groot daar, waar herinneringen spelen met pluizen van een paardenbloem en ik papieren bootjes…

je zocht een pad in het ongewisse bij elke bocht keek je om, waar je was, je gooide een steen en het stoof in de struiken: vijf kleine gestreepte coureurs en hun moeder renden als gekken je blikveld uit je stelde je voor hoe je 's avonds zou bellen om hun te vragen hoe het ze verder die dag was vergaan om hen gerust te stellen, de jacht…

kou die ze uitstraalt In warme streken Door ogen vertaal In vochtige bossen en glooiende beken Haar pracht en praal In sierlijke pirouetten Als ze op een takje neerdaalt Waar de wielewaal deunt in coupletten Zij kan swingen Als ze haar vleugels open vouwt Ogen openspringen Het laat niemand koud Een plek om eeuwig te wonen In het blikveld…

zijn gebroken hoofd draagt nochtans toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn…

als ik maar af en toe even jouw blikveld passeer…

koos hij teveel voor richtingloze deuren tijdloos balancerend op de botte rand van het scherpe mes in te harde realiteit in zijn dromenwinkel ruilt hij oude idealen voor verse dromen van een mooie stilte tegen redelijke prijs niet bang meer zijn voor lonkend leven duistere gedachten over koude dood die wegsmelten achter het blikveld…

zij leek te staren om buiten haar blikveld energie te vergaren voor een komend confronterend oogcontact nog kon vocaal geen passende zinnen en woorden vinden om het onderhuids gevoel van onbehagen naar buiten uit te dragen het spel dat haar vingers speelden met licht en schaduw was voor insiders een openbaring van wat er…

Het blikveld mag breed zijn, de geur zwaar van warm gehouden planten en het geluid dat ons omringt knerpend en schril, nog zullen we verlangen naar een schuilplaats een scheefgezakt monument, een landgoed waar onze klamme handen drogen kunnen.…

Die zich openbaren in het blikveld van wakkere ogen; die niets verhullen wanneer je door de waarheid wordt bedrogen.…

een weg door uitgehold hartegat steeds hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat fantomen kloppen voortdurend aan zijn poort nachtelijke wezen welke hij mijnde doch geen enkele klinker wordt gehoord wijl zijn blikveld…

jouw geel oog moet nog open het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan…

Gewiekst wil zij ons om de vinger winden, ons lokken in haar luisterrijke val, maar 't blikveld dat ze gunt is klein en smal - al weet zij vlot het grote geld te vinden. Slechts zelden laat ik mij door haar verleiden, mijn smaken worden niet door haar gekneed. Haar grillen wil ik 't liefst van al vermijden.…

Bij de cipressen van een lustwarande stond je te lachen om het bronzen zwijn toen je uit de lucht in mijn blikveld landde aangeschoten, door een teveel aan wijn snel zouden we in dat hotel belanden het oud palazzo van een Florentijn die ooit als monnik tot de vuurdood brandde we gloeiden er na, omringd door jasmijn.…

Stil in het prille licht van een spoedig afmerende herfst lig ik verankerd aan een bonkige kade alleen de nachten passeren hier als dolende regendruppels ze baren een vage grens tussen waken en slapen verwarmd door een zwarte mantel wentel ik me in het vederlichte van de eenzaamheid omheind door een vaag blikveld kleuren kruipen kort…

je ellebogen allebei naar achter in een artritisch evenwicht je leek wel klaar om te duiken recht het leven binnen Maar het duiken is gedaan het is nu vooral een oud schuifelen met onzekere voeten steun zoekend bij de grond ga je je weg, schrik je van de auto die plots verschijnt in je vernauwd blikveld.…