Alle inzendingen over Bloed

nachtzusters zijn de liefste ze sluipen geluidloos binnen op rubberen zolen het hoofdlampje om de nek ze vervangen infusen verbinden wonden trekken bijna pijnloos bloed en fluisteren in je oor ze verzachten koorts en verlichten pijn ze schudden de dekens op en verdwijnen even geluidloos nachtzusters zijn de liefste…

(geboren worden – leven - sterven) lichtsporen die klonteren tot blote voeten in vette klei de Melkweg wapent ons met hagelwitte tanden we planten een vlag in dit pak van vlees en bloed en klampen ons vast aan aardse gewoonten lichten het roestige anker alleen voor poëzie, liefde of de dood…

Vergeten tranen in ’t vergiet verdoft, verdoofd, versleten het verdriet je bloed, de lust, de last. En zo wordt alles grauw om jou gesust, verleden, dof.…

Ja, wild en stil, zoals mijn eigen bloed, En wijkend, als 'k u noemde als de ene Wier glans mij in haar allen is verschenen, En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet. Want God geeft dit de vrouwen in het bloed Dat één ding hun maar heilig is, dit ene: Liefde, die zij herkenden als het Ene, En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet.…

Nu diepte zonder water is en hoogte zonder adem kraalt rond jouw dode ogen verlaten in de schemer dat liederlijke carnivoor wat elk kadaver vreten moet het bloed huivert zijn ondergang in een verzonnen hemel De Bijbel die de leugen dekt Het vromen van de handen Gewassen Maan van Golgotha Die rood ziet van de schaamte Ik zie dat…

Ik voel de verbondenheid van het bloed in mijn aderen met de brede stromen onder mij. In de eindeloze strijd van het “ik” en het “niet-ik” wordt de liefde gedood. En toch zij sterft niet, maar herrijst als een Feniks uit de as van het mededogen.…

Het geweld ligt op straat de zinloze menigte joelt en gloeiend hete haat stroomt uit hun ogen Een grote ring om de kring waar bloed rijkelijk vloeit een mens geschopt tot ding op haar knieen gebogen Maar de menigte verdween en de winnaar geboeid kijkt vragend om zich heen wie heeft wie bedrogen..?…

Als een mens heeft Hij geleden, erger nog: Hij zweette bloed, was van mens en God verlaten... ging drie dagen hellen tegemoed. Droeg de zonden van de mensheid, maar Hij is ook opgestaan, want de hel kon Hem niet houden... Naar Zijn Vader teruggegaan...…

Mijn hart klopt als een razende, adrenaline in mijn bloed, een beetje angst, een tikkie twijfel, maar o wat voelt dit goed... Wat het ook is, wat het ook wordt, analyseren wil ik niet, laat het totaal op zijn beloop, Ik voel.. en ik geniet...…

De daden die je deed maakten me kwaad en vals kokend bloed van binnen en die onvervalste vieze lach. Toch hield ik mij koest en hield die gulle lach want met vriendelijkheid kom je toch wel ver. Nu zit je knielend voor mijn voeten en smeekt mij voor een simpel feit ik herinner je nog even aan het vroeger, die harde tijd...…

een slecht gedicht is een gedicht dat slecht gedicht is door de dichter er stroomt van alles uit: liters bloed en pus en heel veel tranen; krokodillentranen niet die zijn te groot voor kogelgaten maar kijk, daar komt een priester aan hij zegent al dat vocht en maakt er miswijn van en sausjes voor bij bitterballen valt er niets te lachen…

gegrom van generatoren zindert doorheen de stad kapotgeschoten gevels hertekenen Bagdad doodsbange Irakezen mijden bevreesd de straat de avondklok regeert terreur kent er geen maat van muren en pilaren druipt bloed als graffiti zelfs ongeletterd leest men "George 'Kilroy' Bush was here"…

Een schreeuw, wat bloed, onrecht wordt geboren.…

als een doel een droom is met een deadline waar jij en ik door de mistige liefde verstoppertje spelen dan stuur je de toekomst waar erotiek door lusten wordt gevoed als jouw doel mijn droom is met grenzeloos gevoel en jij vol overgave mij in alle omvang toelaat dan kruip ik onder je huid en stroom ik door jouw bloed…

is leven ontsnappen vluchten voor jezelf het lichaam een klomp klei tijd schrapt en schraapt zet een paraaf het land is zompig in drijfzand zak je tot de helft en het moeras zuigt tot je sterft hoe harder je worstelt hoe sneller er waadt een purperreiger en hij zwijgt wij zijn meer dan vlees en bloed wij zijn ons lichaam niet…

ik was nooit in Jubbega zelfs niet in Beesterzwaag het is mij net iets te ver en wellicht te traag het is sowieso de vraag wat de streek me doet ook al zit koppigheid mij wel in het bloed Noorderlingen hebben altijd iets met ijs en sneeuw mij is alles onder nul dikwijls al te veel dus wat zal ik zoeken ginds in dat kille oord ik…

Het bloed stijgt en de hemel zwijgt waarlangs de vogels ijlen in het verre licht.…

ik sta op het balkon met de wens een blad te zijn, behorend tot de populieren, zwierend in een wind van zon sloom danst mijn schaduwvlek, onder het gewicht van de hemel, met de dofgroene spiegeling van het vetglanzend bladerdek door mijn fijn vertakte aderen welt wit spuug van goden, het chlorofyl voor de mensen het bloed van de bladeren…

Onder het ruigbehaarde van de wolkenrand bleef bloed dat nooit bedaarde druppen in het zand. En in de avondstonden hebben nooit sindsdien de zonen van de zon de ondergang gezien zonder dat hen de wonde kwelde van voordien. ----------------------- uit: 'Rebis', 1989.…

roxanne je naam zingt en borrelt door mijn bloed door annemieke ijzige stilte na het dagelijkse nieuws van overlijden hij ligt uitgeteld de luie kat van maurice de hond hij kent de toekomst hij pakt de nieren hij beademt haar ruggelings het gevulde buikje hierna te wenden tot hogere algebra en yoga suites…

nachtenlang zingen de wolven hun dodenlied langs wakende uilen tot de maan verschiet in de rivier vallende woudreuzen bedolven verpletterend hun weerloze jongen nachtenlang huilen de wolven om hun bloed op stuwende stammen dat kleeft aan de grondontwikkelaar vreeemde geurvlaggen geroken vrezen zij de mens, het dodelijk gevaar…

we noemden je Frederik Fluweel baron met slaapkamerogen je deelde het bed met een vriendin en gaf haar meer wóord dan daad je had wél een mooi wapenschild maar de minne was erg miniem haar voeten werden zelfs niet warm en het voorspel sloeg je over men beweert: noblesse oblige maar het blauwe bloed bleek lauw…

Vriendschap: zoeken naar de woorden die heel voorzichtig opengaan en die door hun huid van stilte toch nog even doen verstaan wat geen woorden kunnen vatten: hoe nabijheid harten balsemt, hoe de tederheid verzacht wat in oude wonden bloeden blijft en nooit genas.…

kwaad sist giftig vermomd in schaapskleren in sinistere schaduwen lispelt lucifer zijn lof der volslagen zotheid slechts een handvol puur houdt haar stand vergiet blauw bloed trouw aan de muzen tot de monddood ruggelings intreedt geuzen bezingen het lied van vrijheid in catacomben tot wedergeboorte…

de echte stilte is nog vol geluid als ik de ogen sluit hoor ik mijn gedachten in een trage stroom van bloed onder mijn huid in variaties rood verhalen zij wijdlopig in meanderen en geladen met emoties over licht en leven schaduwen en dood onophoudelijk trekt de carrousel van beelden en gebeurtenissen aan mijn geest voorbij de…

Er is geen protocol geen scan of röntgen ook en uit 't bloed valt niet te lezen doktoren zeggen dat de kwaal niet is te spotten behandelplan geen zin noch nieuwste medicijn, amerikaanse therapie, bestraling of chinese naalden geen donor helpt gesprekken vallen stil alleen hormonen doen hun werk Er is geen kuur voor liefde…

Verontrustend en gelijkend op een kale implantaat stroomt het leven weg het is alsof de nageboorte nog schreeuwt met de stem van het kind doch de genade is eindeloos en het bloed dat van voren en van achteren de rijmelaars laat dichten hecht zich nu aan mijn handen al vond de nacht niet wat ik zocht en zie ik in de spiegel van jouw…

raakt het soms te hard begonnen met een valse start zoals alles moet vallen op mijn pad vallen als een blad zoals bladzijden moeten bloeden voordat rozen ooit uit kunnen bloeien voordat wij paden en zaden uit broeden vrienden schrijf wat u belieft en gelooft want zonder woorden zijn wij uitgedoofdt…

Hoe kort wij elkaar kennen het voelt als levenslang bloed wil ons verwennen in sterke dadendrang buiten elke bedding stromen wij samen over wij zijn elkanders redding in de triomf van tover wij komen tot bedaren in stormen van de pijn wij weten wie we waren en vrezen wie we zijn.…

Vriendschap voel ik als het bloed dat door mijn aderen mijn hart kan verwarmen. Wanneer jouw tranen veranderen in een spontane lach en voor even alles is vergeten. Slechts voor even..... Die band die ooit ontstond laat ik niet van kleur verschieten deze vriendschap wil ik weten.…