Alle inzendingen over Bloedend hart

Alleen werd ik wakker in een bloedend bed. Bloed uit een bloedend hart en een gebroken geest. De heks had mijn ratio jegens haar die avond omgezet, ondanks dat ik gebruikt werd hou ik van deze heks het meest. Deze godin zal altijd een mooie herinnering blijven. Want cupido's pijl was hetgeen dat mij doorboorde.…

Blaadren zij later in dit boek van mij, Wie 't kan ontberen, werpt het wel ter zij, Doch die geknakt is door de storm der smart, Die dringt mijn lied wel diep in 't bloedend hart. Dan wijlt ze een poze en droomt - en zalvend zal Haar wonde zijn de zachte woordenval, De sluizen openend van 't gesloten leed.…

In mijn hart staat nog steeds jouw naam geschreven. En voel ik de liefde van het bloedend hart. Ben ik verbannen naar een dorre prairie die nimmer zijn groene velden heeft gehad. In mijn gedachten hoor ik de woorden. Zij spelen met mij een dodelijk spel. Ben ik verbannen naar verre oorden.…

hart… een witte roos… voor zoveel onbeantwoorde vragen?...…

Het bloedende hart, Twijfelende pen, Vermag niet meer te wenen. Zijn inkten zijn vergoten Over een wereld van onbegrip. Reikende handen werden er afgewezen, Onverschillig, Angstig, Bang. Bevroren gevoelens jagen er Als dwazen de hersenschimmen, Steeds op zoek naar het onbereikbare.…

harten, zoveel smeekbeden om liefde Zoveel tekorten, maar jij vergeeft het ons Sterker nog, Jij zoekt ons Jij bent redder van ons allen Liefde ik zoek jou!…

"Vuurtoren", riep het meisje en tekende in het zand een zuiver bloedend hart, klein, bang, als dood, stervend kloppend in het warm ontloken avondrood. Ze nam het koude bittere hart en kuste het vaarwel, de zee zag het zittende meisje, spoelde schuim, wit schuim dat haar voeten en handen bedekte.…

Het moet er dan maar helaas van komen Met een bloedend hart schrijf ik dit Als Rijksdichter van Ons Koninkrijk.…

roerloos ligt het op de loer maandenlang zonder voeding geduldig wachtend op zijn kans en dan valt het aan zet zijn klauwen in mijn hart en laat het weer bloeden…

In de blauwe lucht twee tortels droef uit elkaar gebroken liefde Wanneer zoute traandruppels grote gebieden van mijn hart overstromen zodat ze steeds meer heldere kleuren begint te verliezen Het klinkt onbeschrijfelijk en onwaarschijnlijk maar het is de waarheid.…

Ik zal met heel mijn bloedend hart mijn nut willen bewijzen door mijn lichaam langzaam naar het einde te verwijzen. Ik zag het voor me, 80 jaar en niet meer. Van alle beslissingen van hoger hand, de meeste waren ronduit irritant, deed deze verreweg het minste zeer. Alle kleine dingen die ik had gemaakt, bedacht.…

fier stond ik voor vorst en vazallen mijn woorden klaar mijn hart tussen mijn smalle lippen zwaarden zongen bloedend uit mijn wonden rechtte ik mijn rug terwijl mijn hoofd viel…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

eens had ik een liefje lief, een liefje stil in mijn hart niemand wist van mijn liefje, dat ik zo’n liefje had telkens als ik mijn liefje zag dan brak een stukje hart bloedend viel dat naast mijn tranen van bittere smart dat wat er nog van over bleef van mijn hart en hartzeer schoot ik vandaag aan stukken met vaders jachtgeweer…

Toch blijven tranen stromen als de bron het hart gekwetst bloedend is opgedroogd De ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet Want bitter is de eenzaamheid De liefde die er was zal nooit meer zijn Ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

Toch blijven tranen stromen Als de bron Het hart gekwetst bloedend Is opgedroogd de ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet want bitter is de eenzaamheid de liefde die er was zal nooit meer zijn ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

Schrijven stille kreet Je verstaat het keer op keer Mijn koele bloedend woedend hart Schrijven stille kreet Letters vallend uit mijn gedachten Verleden heden of een toekomstrede Schrijven stille kreet Je roept steeds harder Ik mis je, meer en meer…

ons hart de hamer en de slag klopt bij eenieder anders in voorspoed en in tegenslag haar ritme in onzekere dag het geluid van haar lied te zingen laten horen in het angstvol bonzen van de tijd bloeiend bloedend tot het graf in de jongste dagen nieuw en sterk door Gods ondoorgrondelijk werk…

het bloedende lijf van de avondzon verdrinkt in de koude zee…

Tweeën hart Woede en verdriet Bloedend hard Ik was er niet…

Door de mens gekapt miljoenen bomen vermoord bloedend Regenwoud…

'mijn hart kon alle vlinders die ik erin voelde niet meer dragen en ik stortte hulpeloos neer, in de ban en zo in de war van jou en hulpeloos ook, een baksteen in een rode doos mijn hart, een hand met daarin een nog bloedende roos en wolken donker in mijn hoofd gedraaid en een zon die er vervaarlijk boven hing, pro- beerde ik…

Vrienden voor het leven Mijn hart bloedend in jouw hand Nooit verwacht, toch gekomen, De breuk van onze band.. Vrienden voor het leven "Wij" hielden op met te bestaan Met de komst van nieuwe liefdes was het met "Ons" gedaan..…

Zacht gefluister na een harde knal Dwars door het hart, daarna een val Bloedend kruipend over de asfaltzee Steek je je hand uit en ga je met een engel mee Rumoerige stadsdrukte, maar hier is het even stil Een dwazemans oordeel zonder een laatste wil Starend naar de aarde zonder angst in je blik De klok is gestopt, het was de laatste tik…

Gevangen in de kamer van mijn hoofd Met tralies voor de ruiten Wordt het laatste licht gedoofd Kon ik maar vluchten naar buiten De ruimte geheel leeg Koude lucht omklemt mijn hart Een bloedende traan die ik wegveeg Levend in een wereld apart Opgesloten in een gesticht Want die is niet goed snik Maar de pijn wordt niet verlicht Mijn grootste…

Ik heb noodgedwongen, mijn bloedhond weg gezonden hij zoog me leeg ik niet langer zweeg mijn bloedhond is bloedend heengezonden.…

met een bloedend harte Ging ik u geleiden naar het graf, En de traan der kinderlijke smarte Gleed mij telkens van de wangen af; 't Viel mij bang, toen ik de kist zag zinken, Die uw stoflijk overschot bewaart, En de doffe nagalm hoorde klinken Van de daarop neergeworpen aard'.…

te zwak om nog alleen te slapen de wond is niet meer te verbinden het kloppen is met de tijd gedoofd het bloedend gat dat is gaan gapen…

nog wilde de ontspanning niet komen trilde de aarde onder onmenselijke oorlogsgnomen verbleekte licht van de lentezon de felste inslagen gaf geluid van de oorlogstrom doffe dreunen dom wit wolkten in een gierend uithalen de mortieren na het openrijtend treffen van een al bloedende stad waarvan schade rood neersloeg…