Alle inzendingen over Bloei Ingetogen Eeuwigheid

jij hebt de tijd laten groeien zodat momenten als bloemen in jouw handen konden bloeien gevoed door je warme adem en zon in je ogen worden seconden uren van stilte in weldadige rust voelt het leven gegeven in tijd als geboorte van de eeuwigheid…

Zichtbaar aanwezig voorjaar verbreekt de grijze winter met pracht en kleur En zelfs het eeuwig gemopper van de oudste zeur verandert in een voorzichtige losbandigheid. De winter is ten slotte op zijn eind "Binnenkort weer bloemen, in groei en bloei, en de heerlijke warmte van zonneschijn!"…

er is geen geloof en hopen meer wel liefde in een heel zeker weten wij delen eeuwigheid zijn deel van de oneindigheid van leven wij hebben eindelijk onszelf begrepen als goden in een hemel die voor ons moeder aarde zal zijn…

bewondering en onwankelbare liefde voor eeuwige uitingsdrang.…

Het bloeien in pracht- nijvere bijen raken aan het instrument…

verdiepend in een glimp van iele kleuren richt zij zich in laatste bloei zodanig op dat het verruimde zicht haar vrij het licht laat ademen tot het schimmenschijnsel van een winternacht het leven tergend traag doet ineenkrimpen…

Bloeiende krokusjes een kleurrijk tapijt. Blauwe luchten met witte strepen. Warme zonnestralen het is “lente”…

Bloem gaat weer groeien zon zal knoppen verwarmen dan kan ze bloeien.…

Je was in de bloei van je leven, je had heel veel te geven, aan je zoon van zeven jaar, je had toch alles voor elkaar? Toen ineens een donderslag! Je was verlamd, in één oogopslag, verstomd en niet bij de tijd, je was je verstand zelfs kwijt. Al krabbelend ben je weer hersteld, ook al was je nog uitgeteld.…

blad en in tegendeel winterland en andere uitwassen wasem aan de binnenzijde van het torso rijp rond het hart en een ijzig hoofd vergeelde tanden bijten zich vast in oud groen en bloesem genadeloos in haar genade roerloos in bloei…

De amaryllis ontplooit haar pracht in tweevoud De bijen slapen…

Bloei grote bloem met hoge steel ik bewonder haar kleur zonnebloem…

Het zou van mij mogen als de vonken er bij jou uitvlogen En als ze zijn neergebogen zal ik pogen met al mijn vermogen enigszins ingetogen naar je te knipogen zodat je zienderogen weer lacht…

Wat in mij zit is niet zichtbaar, uitbundig of ingetogen, vol vreugde of verdriet. Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Wat in mij zit is niet zichtbaar, uitbundig of ingetogen, vol vreugde of verdriet. Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Uitbundig of ingetogen, vol vreugde of verdriet. Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Ingetogen blijdschap, onbeslist mandaat. Voorzichtige prognose, hernieuwde raad. Sociaal perspectief, het valt, het staat.…

in ingetogen evenwicht verweven we de verhalen van toen en nu met elkaar zwijgend nemen we alles het liefste voor lief ware meesters in de beperking…

ik heb de bloemen van de geest zien bloeien in een buitenaards boeket diepe schoonheid lichtte op en gaf rede aan een andere werkelijkheid spirituele stilte droeg woorden die nog nooit gesproken waren maar raakten aan de fijnste snaren van het menselijk hart nooit meer alleen in het eeuwig verbonden zijn zonder de pijn van onvolkomenheid…

Als ik sterf laat dan vreugde zijn in je tranen want ik zal je niet verlaten In het sterven bloeien nieuwe bloemen en het lichaam zal as worden maar ons wezen is eeuwig leven Mijn voetstappen mijn woorden en onze kussen zullen verdwijnen maar die zijn slechts de vormen van Licht en Liefde die altijd blijven schijnen Als ik sterf…

In beginsel uitwaaierende Melodie, vrucht van bijna buitenaardse Zin en ingetogen ledematen. Net op tijd want daar stapt zij alweer Uit het evenwicht van de welving Dat steunde, iets vooruitgestoken, Op het omkleden voor de nacht.…

Er lag een brugje met drie bogen het water halfvervroren de hemel open de vijver ingetogen je keek er door de bomen zo doorzichtig kon alleen de winter zijn…

Matig, ingetogen, Heb ik voor ogen, Maar wel met engagement. Hoewel ik mij soms onthoudt, Gaat het onthouden dikwijls fout.…

een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw zij was niet bestemd tot het eeuwig leven een laatste roos wil ik aan jou nog geven Het goddelijk zaad werd niet tot bloei verheven haar scherpe doornen staken mij in diepe rouw een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw…

Ik ben een blomme en bloeie vóór uwe ogen, geweldig zonnelicht, dat, eeuwig onontaard, mij, nietig schepselken, in 't leven wilt gedogen en, na dit leven, mij het eeuwig leven spaart.…

lente met je kleurrijke lunatieke bergen en het dal van de duizend palmen vergeet niet fier te blijven bloeien tot ik je bloesem weer kan plukken…

In de hemel staat een pruimenboom in eeuwigheid te bloeien vol van zoete paarse vruchten hangend in het hemelnat voor al diegenen die de spot er dreven met Zijn eeuwig leven en de grap konden waarderen die zij waren - van Zijn hand Alleen voor doodgewaande geesten die hoogmoedig zich vervreemdden van Zijn hand waarmee Hij zelf ooit de lach…

mag ik jou de bloemen geven uit mijn tuin vol fantasie er is een klein probleempje ze blijven eeuwig leven het bloeien sterft niet hun voeding is jouw liefde kleur en geur een dialoog als jij ze met je handen koestert steken ze hun knopjes omhoog ik heb ze niet geplukt ze zijn ontsproten uit mijn geest ons samenzijn is daar al…

In een cirkel van illusie dans ik in een kubus parabolisch ingetogen met een hoge resonantie. Ik baan mij een weg in een driehoeksverhouding maar ik sla een slecht figuur het is een vlucht in dementie.…

Als een prima ballerina danst de lentefee in perfecte harmonie met ingetogenheid haar symfonie en verleidt ons met haar schoonheid gekleed in weelderig groen en bloemenpracht in dit wonderschone seizoen…