Alle inzendingen over Bom- plant

Investeren Toen ik een kind was, werd ik opgevoed Met ’t vraag en antwoordspel der Catechismus Dat stampten we in ons hoofd; broeder Simplismus Moest zorgen dat ’t geprint werd in ons bloed Om Goddelijke zekerheid te planten In de rode achtbaan van ’t Interne Boek Beschikbaar op de virtuele Nook: De Geest die ons omringt aan alle kanten…

spiegelbeeld zijn van al wat buiten ook verkleind binnen is in de kleinste hoeken en gaten Kennismaken met een wereld van atomen, vorm krijgen in een molecuul paradijs voor illusionisten, licht breken tot kristallen blazen, waarin herinnering voor altijd wordt bewaard Zij kijken maar en al wat bekeken wordt kijkt ondoorgrondelijk terug stenen, planten…

Het duurt fracties van de tijd voordat de kinderen die iets van buiten iets van wind en zon iets van dier en plant binnen de gedecoreerde muren brachten stereotiep hun benen over elkaar slaan in de leren fauteuils tussen de rekwisieten. Er is slechts het krampachtige bewegen der mensen in hun stenen huizen.…

Haar borsten zien er stevig uit, maar misschien slechts opgewekt door ingebrachte implantaten van twijfelachtig materiaal, dat oplost in vlees en bloed, niet in een oogwenk maar in de loop van jaren, onverwacht zoals granieten bergen door weersinvloeden en het wortelen van steenbrekende planten…

de bloemen en planten kreunen en klagen al wekenlang valt geen drup regen op hen neer hoe kunnen ze nog bloeien en vruchten dragen de droogte verschrompelt hun harten meer en meer het juligras verschroeit door een brandende zon; waarlangs hydrangeas weelderig met witte trossen nu verdroogde stengels tonen met rosse koppen alleen de akkerwinde…

begeven Het respect voor generaties in de natuur Liever voor een langere levensduur Waarin het respect mag groeien En voor de mens natuur mag boeien Je staat er niet centraal Bent zeker niet radicaal Je beseft dat deze aarde verder moet Ook een volgende generatie schoonheid begroet Zuinig zijn en genieten De overdaad, waardoor zoveel planten…

Breda 's grote begraafplaats bloeit vol geuren van krachtig lover en verfijnde plant. Wil dit het denken aan vriend of verwant, reeds gegaan, maken tot verzacht treuren? Wilde bijen zoemen lustig, keuren bloemen, bovenal de aarden lavendelwand, waar de waterlelie rood en geel brandt: vijver vol libelles liefdesgebeuren.…

op de helling Als kabbelend water tussen de bomen Waar vissen en vogels rustig leven Waar géén kooien met dieren staan Mijn droomwereld is hier Als een etende beer bij de rivier Als fruit aan de bomen Waar dieren gewoon lief zichzelf kunnen zijn Waar alleen één boomhut is voor mij Hier voel ik mij thuis…

en het land ligt erbij als herboren; op het eind van het bospad staat de oudste boom, een- ‘Mondriaanse’ eik met kale takken, gehuld in zilveren webben, hij ziet mij komen en al zijn twijgen wuiven; onder de eik keert de zin om te schrijven weer; de bomen verdwijnen in het bos als ik huiswaarts keer.…

Als een boom zal dit lichaam blijven staan wachtend onomwonden tussen het spel van licht en schaduw tot haar vingertoppen sterven en zuchtend ophouden te bestaan de dans verloren...!…

De nacht wiekt zwart van boom naar boom, zijn grens is schaduw, zijn nest is graf. Een kraai vliegt langs en krast de restjes slaap naar wakker weg. Het donker spiegelt angst in open en gesloten ogen, tot 's morgens, bij het eerste kraaien, de geesten weer vervagen.…

vangen wind Er waren toen geen hoge bomen…

Hier ligt het geluste in aftel, het aas van de vissende bomen. Voor vogelhoofdboothuis een kano al omgekeerd op een plankje. De vogel het nut van de snavel. De snavel het nut van de vogel. De zin van kleurige wieken naar de tak van de vissende bomen. Droom standen vol notige zaden.…

zullen bomen zijn er is plaats voor bladgeritsel in mijn hoofd…

ook dit jaar zal hij er staan met versierselen door de jaren heen vergaard die voor ons nog lang niet zijn verjaard zoals engeltjes, kabouters, een vogeltje... helaas zonder staart, lichtjes, zilveren, rode en paarse ballen waarvan er zeker weer enkele uit de boom zullen vallen en onder de boom een ietwat beduimeld boekje, met…

De bladeren bruinen al wat aan de bomen, langzaam, blad na blad. Het wordt al koud en nat. Nog even kleurt het goud, nog even hoor ik vogels zingen. Maar in dat 'even' gaat het wringen, want vogels, bomen, worden eigenlijk niet oud. Ze zijn zoals ze waren in mijn kinderjaren, zoals ze in mijn laatste herfst weer zullen zijn.…

de zon draait haar ellips in een transpirerende ruimte en het veld golft in vermoeide cadans vee herkauwt schaamteloos de dag voorbij een horizon verjaagt een anonieme hond het geluidloos uur en schaduwen strekken zich lui van boom naar boom waar vogels schuilen die zien hoe de avond het vuur vergeet dan sluit ik de vensters ga…

toen waren wij onder de schaduw van de bomen waren wij in het hoge gras bij de waterplas toen de tijd stil stond toen waren wij half slapend wakend dromend een zomermiddag lagen wij daar hand in hand toen de tijd stil stond zo lang geleden weggesneden uit de tijd een herinnering van het hoge gras van de schaduwen van bomen…

Wanneer de late avond valt, hoor ik torenkraaien in de verte, op weg naar oude bomen gaan. Het zijn dezelfde hoge bomen die onze zorgen willen vangen, die sterven moeten in de wind. Weer is het hoog tijd geworden om stilletjes naar bed te gaan, wanneer onze kraaien zwijgen. Bladeren rustig fluisteren. Mensen vredig dromen.…

zijn de mannen gebleven gewortelde bomen in watten van duisternis begraven in het bergravijn…

Wind in de bomen en zachte muziek - eeuwenoud draagt me naar boven op de schoorsteen waar de ooievaar woont. Lang kennen wij elkaar. "Ben je weer terug?"vraag ik. "Ja,",zegt hij."En jij ?" "Ik ook",zeg ik. En dan vliegen we weer met de wind in de bomen, en de zachte eeuwenoude muziek in onze oren.…

jouw armen, de bomen van mijn sprookjesbos ons behoedend voor de ouderwordende tijd hier worden dromen tastbaar en bewaard in een geborgen eeuwigheid…

De winter rukt zich los van de bomen. En ik fluit mijn eerste lentemelodie.…

Wat is dit vreemde leven toch: onstuimig als de zomerzon of leeggehaald als de bomen in de herfst? Alleen het essentiële is er nog: het ademen, het kijken, de liefde.…

Hij sjouwde en vloekte zich door buxushaagjes waar oneindige paden steeds hetzelfde ogen kringloop van `zijn` tot de volgende boom..…

intens verbonden met alles om mij heen de druppel die de wolk verlaat de boom die mij zijn adem geeft ben ik meer dan het lichaam waarin ik woon…

Hij bewaarheidde gaarne een droom: assurantieagent Kees de Boom deed in deze betrekking aan risicodekking door vreemd te gaan zonder condoom.…

Als ik uit het raam kijk zie ik de bomen de vogels en de mensen de lucht de straat en ik ik ben binnen ik neem geen deel nu niet later…

bladerloze bomen fabrieken stomen vergiftigde wateren stinkende kolken zwarte tranen huilen de wolken…

als ’t zonlicht zich weerkaatst op de bast van de bomen in meeste wezenlijke manier van zijn op vlinderjacht gaat vervliet voor mij de horizon…