Alle inzendingen over De graaf

(Kruis II) De steen die eerst het graf had afgesloten verzegeld was verwijderd en de tombe was verlaten, leeg Hoe is het toch mogelijk dat Hij zichzelf heeft bevrijd...? Zowel fysiek als geestelijk tot het uiterste getart heeft Hij met het vergeven van schuld, ieder- een verward...!…

Die lepe burgemeester Fred de Graaf Deed wat wij allemaal wel zouden willen Een slinkse hand op Maxima haar billen 'Ben ik me niet bewust', verklaart hij braaf 'Geloof me, ik ben nergens aangekomen' En anders Fred, is het mooi meegenomen.…

een graf gedolven zand hoopt zich op geen kant te gaan die bos bloemen, besef je, had je eigenlijk bij het leven moeten geven…

takken weg van vader’s graf…

Hier sta ik dan, hier sta ik aan een graf, het is ’t graf waar mijn moeder in ligt. En in gedachten schrijf ik dit gedicht. Vol vragen over iemand om wie ik gaf, Maar wiens ware gezicht ik nooit zag. Ik stel die vragen aan haar, op een dag.…

laatste twee, drie jaren Nog geen hond jouw graf bezocht Dat dat hopen op visite Toch niet baten mocht De klok slaat weer Nog steeds gedachten Aan jou en aan je graf Dat geruisloos straks geruimd wordt Boek gesloten, stil verdwenen Maar voor mij is het niet af…

wetend dat hij nooit twijfelde aan zijn wedergeboorte wist ik pas dat hij er zeker van was toen ik op zijn graf het bordje zag "ben zo terug"…

Eindelijk daar staat hij dan De steen bij uw graf Na maanden heeft u uw naam Weer terug gekregen Hoewel u die altijd al heeft gehad…

Ik wil de stilte best beitelen in de ziel en mijn karakter maar jouw toekomst te verzwijgen brengt mij eenzaam naar een graf.…

één been in het graf wil hij nog blazen inzicht verspreiden maar het schort hem aan adem en de wind maakt zich meester…

het leeft in alles onder de tranen in de bomen in het graf het is er altijd ook diep in mij kruipt het schreeuwt ze tot het einde der dagen zelfs dan is ze het ZIJ al dat winnen zal alles is ze ze is er altijd…

we rijden langs het huis waar eens mijn ouders woonden het bos is uitgedund de bloemen zijn verdwenen het voelt daar kaal en koud alles is wit gemaakt van binnen en van buiten als een gepleisterd graf zelfs de auto voor de deur is wit, met zwarte bekleding…

De laatste rozen leggen op een open graf en de pijn voelen hoe schielijk een leven brak dank Hem -– die eeuwigheid gaf!…

laag voor laag zoek en graaf ik steeds dieper naar het breekbaar vermoeden van liefde van leven in aardse geborgenheid…

Een gulzige graaf uit De Meele Verorberde zelfs zijn minstrelen Doch als zijn vrouw zei: Bewaar iets voor mij Dan wou deze edele delen…

Ver van jouw graf in de grond der geest dichterbij, sindsdien ben ik hier denk ik daar dag paThé, hier zijn mijn bloeiende woorden…

Zoals jij stond aan mijn wieg Zo sta ik aan jouw graf Jij huilde toen van blijdschap Ik om verloren uren...…

Het leven is geen lolletje, daar in de verte zie je 't graf, zó sta je op de aardbol, en zó val je er vanaf!…

Ik sta hier nu, alleen bij je graf en leg op je steen een bos rozen.…

de rij schrijdt met de doodsklok in de rug pratend naar het graf vertrapt op het pad één populierenkatje bloedig als een worm…

Gevochten in een arena van emoties Verbannen uit een landschap van verlangen Verdwaald in een laan van tranen Vergaan in een graf van verdriet…

Het water stroomde naar boven niemand wilde dat geloven geen tel maar dat Hij z'n graf uit liep dat dan weer wel.…

Dans maar, doe maar, op mijn graf. Dans van woede, dans van bevrijding, dans van heel diep weggestopt verdriet.…

ik ben de zachte sterren die 's nachts altijd schijnen dus ga niet naar mijn graf of de urn met mijn as ik ben er namelijk niet ik leef namelijk in jou…

in de schaduw van ouderdom probeerde hij zich overeind te houden maar zijn hoofdrol was gespeeld in de tongval van poëzie zwegen zijn woorden en bleven hangen in het archief van zijn brein zijn schrijven zal natrillen in verscholen beroering van zijn graf waar poëzie zal regenen in samen gewaaide dauwdruppels in een oneindig verlangen…

De kindren groeven met de schop Een graf voor 't lieve vogeltje op; Daar legden zij het zacht in neer, En spraken niet, maar weenden zeer. Toen veegden zij hun traantjes af En plantten bloemen op het graf.…

Sta niet huilend voor mijn graf, Ik ben er niet. Ik leef nog steeds.…

Hier ligt Jochem de Edammer in het graf, Die, toen hij leefde, niets om de dood gaf; En hij is zijn eigen gelijk gebleven want nou geeft hij niets om het leven.…

staand bij je graf overdenk ik het leven het heeft ons zoveel gegeven zorg, ziekte, gemis toch ook heel veel vreugde en nog meer plezier maar...toen was jij nog hier…

Een graaf met wel zeven kastelen Had zeer mooie slaven, ja vele Maar toen zijn vrouw zei: Ze zijn ook van mij Toen wou deze edele delen…