Alle inzendingen over Die ene dag

Maanden lopen wachten op die ene dag Dat ik m'n grote liefde Een kaartje sturen mag M'n kaartje was bijzonder omdat ik nog aan je dacht Omdat jij die ene bent Die om mijn fouten lacht Ik verwachtte mooie dingen Stiekem ook een kaart voor mij Of de liefste woorden Die je vroeger altijd zei Het resultaat was een sms Veel woorden van…

ik zie zijn handen de stilte van afgesneden bloemen in een vaas schikken hij wil ze buigen naar hun schaduw om het verschil nog dieper te begrijpen haar handen en hoe ze wist wolken te verspreiden die ene dag bijvoorbeeld te midden van het Boompjesplein haar open zoen de tedere woorden die ze bij hem liet binnenglijden het is nergens…

die éne dag, waarop het hemelblauw dwars door de toppen van de hoge peppel schijnt die éne middag wanneer alles in een grote harmonie passeert de zon, de bootjes door de Vliet voor het Archief van de Gemeente langs de kat die als een sfinx blijft zitten op een steen de hond, die schaduw zoekt en ik, in schommelstoel met plaid, die warmte…

in den beginne was er alles overweldigend het bladerdak der subtiele bescherming en dan de zon erdoor in den beginne sloeg de slang zijn lijf om ruwe schors, de stamvader werd stil op het laatst een aardkorst kil vanonder grof geweld en duizend gele bloemen, vastgesteld op slechts die éne dag het mag een feestdag heten…

dag Die dag die nooit zal komen Dat iemand mij zal zeggen Wees jezelf en wees niet bang, ook niet in je dromen…

verbazend ontroerend en ontwrichtend hoe van de ene op de andere minuut ons mysterieus het leven veranderen kan de ene dag gezond en vol verwachting onheil verdriet en afscheid voor eeuwig als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval plots en zomaar kun je niet meer zijn niet meer doen wat je altijd deed omdat je nooit meer wakker wordt…

nog lost de ene dag de andere af als jonge bruidegommen van een berg haagrozen aan de hoed en vuurvergulde staf de zon glijdt als een pronkkaros in plaats van paarden trekken duizend wensen te moeten kiezen is pas liefdesstraf geen dag heeft een begin noch eind enkel de zonnestonden reiken zich de handen als ‘k in verliefde ogen kijk zelfs…

misschien in die ene dag van liefde zal ik omhoog kijken of omlaag naar de zeemeermin die tussen vlinders zwemt en alleen ’s nachts terugkeert naar de genadeloze waanzin van papieren bootjes gevouwen op zwarte golven die ze uitspuugt steeds kleiner tot wrakhout stroomt in ogen, mijn ogen onleesbaar in de weerspiegeling van…

sinds die ene dag viel alles in duigen het leven werd plotsklaps anders, onvoorspelbaar... toch geniet ik bewuster van de mooie momenten... want ik besef, ze kunnen ieder moment weer verdwijnen als sneeuw voor de zon... die momenten zijn soms zo pijnlijk mooi die mogen nooit zomaar verdwijnen als sneeuw voor de zon...…

dag Misschien wel met een stille lach Als mij de dood zal wenken…

in mijn slaap zal ik zee zijn en lichter worden op dit alles van tedere tragedie, de stemmen van kinderen horen met bloemenogen zuiver en hoog rotsen zullen openen en naar warme lichamen ruiken naar vuurvlinders op een bruidsjurk als toen op die ene dag jij mij plotseling aankeek in woorden van beddengoed en in jouw…

ik heb in het boek van mijn tweede leven een stukje mogen lezen nog beven mijn handen van schrik slaat de angst mij om het gehavende hart het is leven en tijds- bepalend apart van de ene dag op de andere lijk je een wrak nee mijn hart is niet gebroken maar de uiterste houdbaarheid is door talloze bestralingen voortijdig…

dag zag hoe hij danste als een kind Met in zijn ene hand een vlinder die hij teruggaf aan de wind…

Die éne dag, dat is mijn vraag.…

Zolang geleden, en toch elk jaar weer denk ik aan toen, aan die ene dag, dat je koos, voor de dood met achterlaten van alles wat je dierbaar was Zolang geleden en toch nog steeds vers, als de dag van gisteren!…

In Onterecht woon ik, en Nergens ga ik ’s zondags heen: die ene dag van licht telt de weken duisternis en week na week vergroot in mij ’t gruwelijk inzicht dat ik ontbonden word en zonder zicht op toekomst, bij ontstentenis van hoop vernauwt aldus mijn nare levensloop.…

In Onterecht woon ik, en Nergens ga ik ’s zondags heen: die ene dag van licht telt de weken duisternis en week na week vergroot in mij ’t gruwelijk inzicht dat ik ontbonden word en zonder zicht op toekomst, bij ontstentenis van hoop vernauwt aldus mijn nare levensloop.…

lang dan wen je wel aan je eigen tramstoel en aan de andere reizigers met wie je, achteraf, kunt praten als met niemand anders over die ene dag, die dag in de tram. ---------------------------------------------------------------- Uit: 'Sprong naar de sterren'.…

Mandolinespeler, als het dag is speel jij dan nog steeds je lied ? al zullen anderen je vergeten ik vergeet je zeker niet. Jij bracht voor deze ene dag de zon weer in mijn leven met die prachtige muziek van jou heb je veel aan mij gegeven.…

sinds die ene dag die paar woorden dat loodzware luik voel ik me soms licht verlicht door de leegte omdat liefde veranderen kon en ons eeuwige leven ontmaskerde want waar zijn we?…

zelf voor altijd en voor eeuwig die ene dag die voor jou de laatste was maar jij had geen keuze slechts verlangen, einde van de pijn voorbij is je verdriet voorbij, alles is voorbij…

van de eeuwige jeugd lijken als heilig sacrament zodat de dagen van het heden zijn gevormd naar een zoet voorbeeld en het wachten is op die ene dag waarop de wonden zijn geheeld…

maar toen je eenmaal de zon zag schijnen "op die ene dag" bleek de nacht al zo nabij door jouw zijn, en met de pijn in de ziel gekerfd zal je tot onze eeuwige liefde behoren (niet autobiografisch)…

Van hém hoefde het niet zo nodig zij wilde zo vreeslijk graag had het er altijd over zullen we was dan haar vraag Hij zei nee, altijd hetzelfde, van mij hoeft het niet ben best tevreden zo ja, maar als ik nou vind dat het best wel kan hij schudde zijn hoofd en dus bleef het zo Tot die ene dag een week of twee gelee toen vroeg ze weer, wat…

gezien zijn ze vage kennissen Ooit op een dag kan ik daarmee leven Maar vandaag niet Niet zolang ik me onbelangrijk voel Niet zolang ik hieraan vasthoud Ik zal blijven vechten tot die ene dag En dan zal mijn hart verlichting krijgen.…

Ben helemaal op Ik kan niet meer Sinds die ene dag is alles van me afgenomen Ik ben mezelf niet meer. Mijn hoofd staat op knallen Ik lijd in stilte, van binnen ben ik kapot aan het gaan. Het hoeft voor mij niet meer.…

het is bijna zover, die ene dag, dat je jarig bent, dat je normaal feesten mag. dat je slingers ophangt, en de muren met balonnen behangt. maar voor ons geen slingers en geen balonnen. geen drankjes, en hapjes, of taart, geen cadeautjes en een verjaardagskaart.…

niemand die het weten mag dat ik thuis word geslagen maar dan komt toch die ene dag dat iemand wat gaat vragen geheim! niemand die het weten mocht, maar dat is nu verleden tijd en deze eindeloze strijd is nu gelukkig afgelopen…

Wolken drijven steeds weer over met daaruit hier en daar wat neerslag ondanks dat mijn hart vol liefde zit zal ik moeten wachten op die ene dag.…

dag dat ik alles zal hebben vergeten…