Alle inzendingen over Dieren OR Woede

Liefde, ja er zit altijd een lichaam aan vast en dat maakt het en maakt het, maakt het soms lastig. Maar het geeft niet, we zijn al zo lang samen dat we ons in elkaar hebben opgeslagen, niet meer zoek niet weg kunnen raken. Natuurlijk, voorbodes kruipen onder de huid, dansen mee als je danst, rennen mee als je rent, hangen ook op de bank…

scherpers Mag niet van de wet Kon ik maar zo hard schreeuwen Dat ik je breken kon Zodat je op zijn minst gebukt zou gaan Onder mijn pijn In mijn gedachten Ben je al duizend maal gestorven Trouw rouwend vloeiden mijn tranen Terwijl je ziel lachend Zijn vleugels uitsloeg En jij jouw woorden tot echo maakte Van mijn geschreeuw Mijn woede…

Hysterisch gekrijs vervult de kamer waar we momenten ervoor nog met onze lippen een liefdesverklaring hebben afgelegd je onredelijke woorden hebben het zonlicht van de dag kwijt gemaakt onwerkelijk ook hoe je vanuit het niets me bijna tot bloedens toe raakt Om medelijden mee te krijgen zoals je daar zit niet wetende hoe je met…

De nacht overwint deze waanzin niet Ijskoud ligt ze stil De angst heeft geen stem De dag kruipt over haar gegil Bevriezende kinderkreten Verloren in krijsende ogen Eén blik voldoende Tranen die nooit meer opdrogen Nooit komt er een einde Er is geen genezen Er is geen vergeten Woede is die nacht geboren ‘k Heb toen mijn leven verloren…

in verdraaide woorden liegt de leugen niet laat haar mening horen wordt geen stuk verdriet ze schrijven is een lachertje het lezen meer de kunst vorm ze in het wachten als welwillende gunst waar de mening onverdroten het daglicht heeft gezien vroeg of laat mag hopen dat iedereen geniet…

Kleine daden raken dikke snaren ontgrendelen woede wonden zweren wraak groeien naar binnen en van buiten lichaam helend maar nooit vergetend hoe het is getekend door jou…

af te dalen in het krocht van jouw venijn zou om onverteerde eigen woede zijn mijn zwarte goud weet zich elders zoek kleurloos fluitend asemnood keert het rode doek kompel ga alleen dit licht blijft aan hoewel van gelijk verbond ik zal elders graven gaan…

ongezouten lijkt de mening die in waarheid is weerlegd op tongen van gelijken voor niemand levensecht zij vormt in haar tonen die bittere stem een gevoel van falen zwaar onderkend wat niet zal wijken naar morgen toe gezouten is mijn mening kruidig rechttoe…

De deuren zijn dicht de ramen gesloten het wereldwijde licht wordt aangezet genoegzaam en onder het genot van een sigaret worden raketten afgeschoten... voor het aantal doden wordt er verwezen naar internet.…

Mijn dagboek is volgeklad Morgen is een open einde Op de trein volg ik de stroomdraden De dunne boog neerwaarts Ze zingen onbestemd eentonig Sneeuwvlokken smelten op het raam Shaduwvlakken schuiven over het gelaat Een donkere woede zet me klem Snoert de strop om de strot Tilt me op Laat me los Tot ik oplos in een luchtbel Alles gaat…

ik hoef geen gladde gevijzelde woorden uit jouw giftige driftige druipende mond maai nog liever cirkels in het hoogpolig korenbloemtapijt of tel de gaatjes in het plafond tot ik slaap en krijs niet meer…

Het onmogelijke werd bewaarheid In een relaas van onmogelijkheid Uitgesproken in bijtende woorden Met open vizier zonder schroom Geen verhaal op fluisterend vertrouwen Warme liefde bevroren wederzijds Slechts blinde woede en verwensing Gegooid met etterend pus brandend in hel En lijdzaam onderga ik dit alles En zie hoe het dons op je…

Want wilder dan de zee is de woede in mijn ziel, Boos op de wereldleider die van zijn geloof viel, Die geen doden ziet als hij slaapt, in zijn dromen. Zal er ooit nog een andere, betere tijd komen?…

Geharnast ver van gekooid Vergelijken is nooit overbodig vooral niet als het overtollige is verdwenen De bron van je erger(n)is onuitputtelijk Waar zit de bloedzuiger De luis (op een kale kop) of de vlo (tussen twee nagels) Knip … naar de moraal Je kunt niet beminnen zonder reden heb je leren haten…

zelfmoordterrorist miste de bomvolle trein en explodeerde…

Ik zag een gedicht van een schrijfster staan, wát zij ook noteert, ze is écht een aanstormend talent Op haar laatste relaas had ze dus al heel snel twee tienen staan Maar toen de nacht en de frustroos met hun viergevermacht waren vertrokken was dit cijfer al snel naar de maan en de vraag die mij rest: waarom, en met welk doel worden…

geleerd Ik moet het kwijt Hoogste tijd Dat ik mijn woede loos Maar hoe En waar Want ik zit vol Zo enorm vol Met boos…

Het park is aardedonker mijn voeten stappen straf ongenaakbaar over paden vol drammen in de benen. Knisperend kraken zolen ik plet de slakken dood die groene onderkruipels moeten subiet vermorzeld. Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel. De tengels kringelen…

De leeuw van de stad was uitgemergeld; het enige wat hij nog kon was bloedzuigen en handelen in zielenroof.…

Alsjeblieft, verdwijn nu uit mijn leven uit mijn hart en uit mijn dromen ik geloofde weer heel even dat het allemaal goed ging komen Niets bleek minder waar jij bent door en door slecht dezelfde egoïstische leugenaar waar ik niet langer voor vecht Ik voel nu onderhuidse haat en kan wel janken bovendien ik wil dat jij nu weg gaat en jezelf…

Verroer je niet verstop je wel verraad je wel wiedewiedewiet, ... ik weet het niet: want ik rook voortdurend wiet! Wiedewiedewiet... ik kan er niks aan doen, de volgende verslaving na de ander. Ik verander lekker niet, lekker puh! Want ik rook niet niks anders als dat de rest probeer, wil ik vergeten... ik vergeet waarom ik wilde…

In de werelden der psychologie en psychiatrie zijn ze aan het afbouwen.…

misschien bestaan we wie weet ook niet de meeuwen vliegen achter het schip in de golven en even later zijn ze er niet meer neem alle atomen en bedenk dat niemand dat is toch zijn we er en we zijn woedend…

tegen niemand, op voorhand in fragmenten, schroot splinterlozen, anderszins een hand zet een glas klaar; water, tekengif, dan weer kwallendril - kneedbaar mogelijk een jurk bestippeld met ketchupvlekken ter hallucinatie, ter voorbereiding onvergeeflijk, in bloedbaden op een tafel van verderf tot de tanden dronken van haatzaad, nachtschade…

de schrijver schrijft een gedicht vindt hij prachtig dus hij geeft zichzelf hier een tien of een negen zoals een verkiezingsuitslag in sommige landen is hij dus een schrijverdictator omgekeerd wilde ik dat juist niet dus gaf mezelf geen waardering en bleven er de nodige gedichten zonder tot opeens dit weekend al die open gedichten…

Ik ben rijk, ik kan kiezen: een storm sturen die hen wegsmijt als het afval dat ze zijn Hoe erg zij stinken onder hun o zo sjieke kleren kan ik in geuren en kleuren aan iedereen vertellen Terugtrekken kan ik me, verschansen en nog niet het minste aan hen afstaan omdat ze helemaal niets verdienen voor hun daden, dag en nacht kan ik grijze…

Het is van jezelf, toch betaal je voor woede – bloed, zweet en tranen.…

Dat ik de ban doorbrak door het houten beeld dat niet in de container paste, door te zagen met de Sandvik- zaag van mijn lieve opa held, christen, bakker. Dat ik dat deed om jou, heks Om jou, wie wás je eigenlijk? anders dan het middelpunt in zeker zes namen van mannen die iets mét jou, die iets ván jou? Ik wil het niet weten. Ook niet…

Vandaag ben ik een briesend paard en trap naar al mijn naasten, blijft u daar liever van gespaard dan zou ik me maar haasten. In een abri kan je schuilen voor het gieren van de wind als de wolven in me huilen dan spaar ik kraai noch kind Maar morgen gaat het beter vast dan bied ik u mijn schouder aan, verlos ik u van zware last en…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…