Alle inzendingen over Door een wond omstot

De straatprotesten blijven me bij, de weerwil -- de woede, de wond.…

Het knelt het knalt uit mijn bron van pijn van verlangen van over mijn grens gaan razend vliegen de stukken om de oren van niets vermoedende geliefden zo was het zo is het niet meer naar binnen geslagen kruipend zacht naar buiten ineens duidelijk een pijnlijke wond zo was het tot ik in de wond kruip ruik, zie, voel,…

De meeste wonden helen Maar sommige wonden niet Diepgeworteld in het hart Voeden zij zich met verdriet Ze lijken te verdwijnen Met de jaren raak je ze kwijt Maar de herinnering is sterker Dan de werking van de tijd Zo keren schimmen uit het verleden Terug in jouw bestaan Nestelen zich in je gedachten Stilte is niet te verstaan de kalmte…

De littekens op hun zielen blijven zeurend delen De open wonden blijken niet te helen hoogstens mee te dealen Het tonen van echt berouw kan enigszins verlichten De open wonden die hen nog meer verplichten aan echte liefde, echte trouw!…

Een afdicht heelt een open wond. Afdichten schrijven is zeer gezond.…

Weer eeuwenoude wonden openrijten Door het gebrek aan tederheid bij lust Het is vaak aan onwetendheid te wijten Veel mannen zijn zich er niet bewust Hoe vuur in de sacrale chakra blust ´t Ovariumpaleis wordt dichtgesmeten Weer eeuwenoude wonden openrijten…

vleselijke lust de altijd blijvende wond het kind bedorven…

Ik doe mijn gedicht aan, om me te laten zien -- mijn open wonden.…

Haar maskerade verbergt een fragiel meisje met diepe wonden...…

Geen troost, geen mededogen, Maakt ooit dit hart gezond, Want zagen nieuwsgierige ogen De grote, open wond, En peilden nieuwsgierige handen Hoe diep die wonden zijn, Hoe smartelijk zouden ze branden Met haast onduldbare pijn! Want iedere blik zou schrijnen, Wat toch reeds zo moeilijk geneest.…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…

Hij luisterde bewogen toe en toen ik uitgesproken was, leek het of een geslagen wond door zachte handen weer genas! ----------------------------------------- Frits Deubel www.gedichtensite.com…

Wisselende getijden helen alle wonden, maar niet bij mij. Beelden trekken voorbij van schimmen met stinkende monden. Een net van verderf stort over mij neer. Mijn diepste ik door smeur verstikt. Ik beleef ze weer; keer op keer. Vrijheid in den vreemde. Op hol geslagen verstand; geestkracht in brand.…

Hun plekjes gevonden onzichtbaar aan de wand tonen ze geen wonden alleen hun scherpe kant. Dankbaar voor mijn zorgen stralen ze keer op keer gemeen groetend...tot morgen dan treffen wij ons weer.…

De wond is dicht gegaan, maar het litteken zal blijven. Het zal niet meer verdwijnen en blijven herinneren aan wat is gweest, gebeurd, gezegd, verzwegen, vergeten......... Nee, vergeten kan niet! En wil ik ook niet. Het verleden heeft me gerijpt tot wat ik ben, wie ik ben, hoe ik ben, waarom ik ben......... Ja, ik ben!…

werd door geen mens gevonden de nevel heeft de dolenden verslonden en nectar smaakt naar gal en levertraan geloof heeft nooit de volkeren verbonden profeten zijn een eigen weg gegaan sporadisch was hun boodschap echt humaan de kudde werd bewaakt door felle honden maar mocht de ware schepper wel bestaan dan likt hij schuw z’n zelfgeslagen wonden…

Vaarwel, vaarwel, het bruine bos; het was wel liefde, geen zonde dat ik God schoot de zuivere wonde: boog, boog, gij zijt nu krachteloos en los.…

Geen dragender, doodlijker wonde dan het knagend en slepend besef van een schuld, een erflijke zonde, bedreven voordat wij bestonden en waarmee ook het vlees is besmet.…

sneed in een pompoen de naam van mijn beminde; Het schrift was eerstmaal teer*, men zag daar anders niet Als dat het groen gewas beschreidde mijn verdriet: Maar als* ik naderhand hier weder kwam getreden, Toen stond ’t uitgepuild* al wat ik had gesneden; Dies* riep ik overluid*: dus* gaat ’t met de min*, Daar komt een grote wond…

Eén ogenblik verstrooid en ik sloot De vingers van mijn kind tussen de deur En stijl, haar adem Stokte, ze wrong haar hele wezen Als een foetus tegen Het brandend feit van haar pijn. Ik wenste dat ik in duizend stukken Openbarstte en verspreid werd Tussen de dode, flikkerende sterren. Haar schreeuw brak open, Ze klemde zich aan mij vast En…

De aanslag, niet te verkroppen, Honger naar een antwoord, Vragen, Omgeven met raadsels, Een antwoord niet te vinden, Een lach, een traan, De duisternis en een vrouw, Vingers, Die je gezicht strelen, Een spoor van bloed achterlatend, Een vrouw en kind, Geluk, daar lijkt het op, Oude wonden, Ze helen niet, maar komen terug, Door het…

ik was mijn brein liefdevol met water het zout bijt maar de vlekken ze blijven bestaan zijn de stempels pas echt blanco als de inkt op is of laten ze zelfs dan een voelbare indruk in je geest achter?…

Dat ik daarom niet de enige ben Is voor mij een schrale troost De zon staat morgen weer aan de hemel Herinnert mij opnieuw aan die vrouw Hoe verliefd ze me aankijkt, stralend bloost Een spiegelbeeld van een open wond Het gevoel nog dagelijks Brandend op de voorgrond...…

Het heeft me veel moed en kracht gekost, om mij van mijn eigen boeien te bevrijden en eindelijk mijn leven vrij te kunnen leiden en niet meer gebruikt te worden als therapie voor een ouder wiens wonden diep en ongeheeld bleven en deze dus maar op de kinderen had geprojecteerd.…

De tijd wordt ziek van eenzaamheid, maar heelt z'n eigen wonden. Het duurt een poosje voor de tijd een tijdmaat heeft gevonden. Hij wordt door bedtijd zeer verblijd en beiden gaan ter sponde. Er wordt onvoorbehoed gevrijd: er komen veel seconden. Z'n eenzaamheid verdwijnt zo echt.…

Moed en vertrouwen moet er zijn dan verdwijnt de ergste pijn Tijd heelt uiteindelijk iedere wond en geeft ons weer de vaste grond.…

wereld is, waaraan ik al mijn liefde wil geven, dan wil ik leven in een wereld met jou, Jij de ware waar ik zielsveel van hou, ik heb angst om je leven, door ziekte omgeven, ik wil dat je leeft, dat ik er ben die om je geeft, die om je geeft zoals je bent, die jou door en door kent, ben je bereid je leven met mij te delen, zodat we samen je wonden…

het is ernst als ik de herfst zie gaan in strakke lakens, verstrooide bomen even snerkt de wonde aan de wind droogt in hemelsnaam, is volkomen…

Ik zag hoe hij door mijn hart ging lezen… en mij liefdesmedicijn gaf, die zou genezen zijn liefde was zo groot en heel oprecht en kort nadien werd de wonde helemaal gehecht!…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt. Zwart is het trosje dat bloed lost, een druppel, amper genoeg voor smaak, het loskomen van heel ver, noem het een einder aan dit ogenblik waarop je, vinger in de mond, geschrokken naar me staart met…