Ode aan de tijd

De tijd wordt ziek van eenzaamheid,
maar heelt z'n eigen wonden.
Het duurt een poosje voor de tijd
een tijdmaat heeft gevonden.

Hij wordt door bedtijd zeer verblijd
en beiden gaan ter sponde.
Er wordt onvoorbehoed gevrijd:
er komen veel seconden.

Z'n eenzaamheid verdwijnt zo echt.
Hij voelt zich dik in orde,
zodat-ie opgetogen zegt:
' 'k Ben vader tijd geworden!'

Met bedtijd heeft-ie altijd zin
om samen fijn te pitten.
Soms neemt-ie zijn gemak door in
een stoeltjesklok te zitten.

't Is knap, zoals-ie pijn bestrijdt:
z'n middel is probaat,
doordat de specialist geheid
z'n tijdvak goed verstaat.

Al wordt-ie soms gekweld door pijn
in al z'n tijdsgewrichten,
hij is z'n eigen medicijn
en kan de pijn verlichten.

De bloeitijd in z'n tuin geeft aan,
dat tijden kunnen groeien,
doordat er vele klokjes staan,
die in z'n tijdperk bloeien.

Soms laat men hem niet in z'n waarde,
doordat men naar 'm scheldt.
Zo noemt men hem het slijk der aarde
en roept dan: 'Tijd is geld!'

Een goed bezette drankentent
zit vol gezelligheid.
Hij voelt zich echter zeer miskend,
want deze kent geen tijd.

De tijd wordt voor de laatste slok
toch nog met eer verblijd:
De waard kijkt op de torenklok
en roept: 'De hoogste tijd!'

Is iets u niet zo goed bekend,
hij zal u informeren,
doordat-ie uitblinkt als docent.
De tijd zal 't immers leren.

Ik schrijf als rijmer weliswaar
aan vader tijd een ode,
maar voel me toch een moordenaar
door zo de tijd te doden...

Schrijver: Aubrey, 27 november 2007

aubreyvanamstelgmail.com

eenzaamheid wonden moordenaar

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 273