Alle inzendingen over Dorre Aarde

Gladgestreken aarde met alleen een steen en een hart eromheen onuitwisbaar waar in stilte en in rust de zon jouw graf zacht kust waar het lijden niet meer is slechts herinnering en gemis…

weet dat zij mij in haar aards zuchten verder dan ooit laat gaan zoveel wereldrijker in eigen sporen naar mezelf terugleidt…

van die mooie planeet, die gewoon aarde heet.…

Tekeningen maken bij gedichten is ook zoiets dat gebeurt soms denk ik is het een proberen erbinnenin te geraken en er van daar uit te kijken ernaar of iets in die aard…

De aarde is geen paradijs maar wel een heel groot wonder waarmee ik mij gelukkig prijs; ik wil geen dag meer zonder!…

zij verzamelt vogelhuisjes en windjammers zij is excentriek te jong en ziek maar ik zie die glimlach als zij struint in de tuin knipt alles kort en klein zij verzamelt takken, zaden en noten niets gaat naar de kloten alles heeft een waarde alles zet zij in aarde…

worden mij vriendelijk Verwarmen begrijp ik dat ik Uit aarde geboren ben en er Ook weer vredig in terug kan keren…

wanneer ik nood en verlangen schreeuw mijn vingers woel, ik rulle aarde licht het wit van bloemen op ik vraag niet meer, ik eis dat ik dezelfde reis maak, met dezelfde waarde vol herkenbaarheid maar juist daar, in ijle akkers sta ik, want ik ben je kwijt…

Ooit werd de aarde geschapen, door welke God dan ook, ooit was er een begin, door wie dan ook. Eens stond iemand aan de start van wat we nu onze aarde noemen, dezelfde aarde die we in alle toonaarden roemen.…

Jij bent onbekend Is er iets groters dan de aarde? Weet jij waarom Ik er ben Weet jij van waarde? De natuur is niet bedacht De keien zijn er gewoon Ben jij toch ergens iemand anders zoon? Waar gaat dit pad naar toe? Ik schreeuw Schreeuw jij mee?…

Woorden leiden af, sluit je mond en open je – ogen en handen.…

Liefde en de aarde Frankrijk Praag Amsterdam En de brandhaarden Waar fikt het Wat is niet uitgeblust Er woedt een hevige strijd Om volkeren Om naties De laaglanden Waar de koeien razen In het landschap Grachten Idolen Riolen Treinen Kinderen op de fiets sloten en mussen Een prieel in de wereld…

O aarde! Met jouw dunne buitenschaal verschaf je een verblijfplaats aan ons allen. Jij laat je recht en onrecht welgevallen en biedt een plaats voor eender welk verhaal. En na het oorlog-, sport- en zanggedoe bak ik een biefstuk op de barbecue.…

Zij ligt er moerassig bij, slijk, water een vuile brei. De jeugd lijkt uit haar lijf verdwenen, de hemel is zelfs aan het wenen. Moeder, waarom doe je mij dat aan. van jou komt toch mijn bestaan. Laat me weer even bloeien, laat vergeet-mij-nietjes op mij groeien. Ik word vruchtbaar door het zaad, van duizenden gewassen, gans…

Ons grote lichaam heeft geen gezicht niemand ziet dat wij het zijn het is kerosine de Djinn die ons alles brengt met een onzichtbaar spoor van vernieling voetafdrukken die plattrapten indeukten en verzuurden allemaal voor ons Ik verschans me in mijn huis vol oude spullen, gerepareerd met liefde die geen dierenleed eet Dag vogels,…

Dieren en mensen ademen lucht in en uit – En dan stormt het soms.…

Zoveel moois en meer gegoten in momenten aarde laat zich zien.…

Naar de maan gegaan voor de maan, zagen we iets – anders: de aarde!…

Ach aarde wat ben je mooi. Jij voedster, jij gastvrouw ligt aan onze voeten. Eens geschapen, nu gelouterd. Eeuwen, eeuwen, eeuwenlang wordt jij al geslagen, getart, verwond. Maar ... Broos is de boosheid Keihard is de ontkenning van de pijn die wij als gasten keer op keer veroorzaken. Houden wij genoeg van jou?…

De sterrenhemel: een koninklijke mantel – om moeder aarde.…

Kom mij niet nader, want als een tere huid zijn mij bossen en rivieren. Ik ben kwetsbaar en van mijn kleding ontdaan. Onbeschermd achtergelaten door mensen en goden. Ik ben dof geworden, zonder glans, een open wond. Raak mij niet aan. Mijn zwakte is mijn verborgen kracht. Verschroeiend is mijn hitte. Je bent niet bestand tegen mijn…

blad hebben gestaan huiver ik om wat er komt om de huiverende mensen in een winter van misschien wel veertig jaar, als een eindtijd van de woekerende groei en ook om de winterkou in onze harten omdat ons leven steeds meer levens kost en steeds meer verdriet Als we er niets aan doen zullen onze tranen bevriezen tot een korst om de aarde…

'K hoor wat je denkt, al spreek je 't, kies, niet uit: Tot troost voor troostelozen sublimeert 'T verzet de diepe wens; zo fantazeert De dorre non zich om tot Jezus' bruid: Hij, voor wie 't huis van 't aards geluk zich sluit, Dat hij, bescheiden hunk'rend, had begeerd, Waant zich een God, die 't heelal savoureert: Leerde u dat zelf…

gloeiende dampen dorre druppels op bevlogen vlucht niet gewend aan al dat rood geweld wrijft de verknipte stokeziel zich in de blauwe handen bij het voelen van weer wat leven prikkelt schroeiende zinnen binnen de flakkercirkel van zijn bestaan om te stoken in de fik ermee…

Onherkenbaar dezelfde gebleven en moet zich enkel haasten om tijdig het draaien van de aarde aan zijn laars te lappen. Is ook de zoutgescherfde spiegel van het veld ziet een gekrakkeleerde boer. Wil spontaan weer op play nijpen. Heeft jammer genoeg de afstandsbediening nog niet uitgevonden schraapt snedige s’en van het dorre zand.…

een waterig zonnetje belicht met haar stralen het roze van het laatste roosje aan de stam wat restjes boterham op mijn rondje liggen er te wachten op bekjes die het op komen halen een merel staat met schuine kop de snavel gericht op de nog natte aarde zijn pootjes trappen plots omdat hij wat ontwaarde aan de clematis hangen nog wat pluizen…

Al is een horrorfilm nou nóg zo slecht, Een kerkhof vormt er altijd het decor, Met bliksem en een wind van tien Beaufort; Helaas is het in Springfield levensecht. Een plu bij onweer dragen is niet schrander Je weet toch: wie een kuil graaft voor een ander...…

Eén massa, één geheel, bestaande uit diversen Een zachte kern een mantel en een korst De natuur in evenwicht, de aarde draaiend om zijn as bovendien natuurlijk om zijn zon zo dus dag en nacht Flora en fauna, afhankelijk van licht De natuurlijke balans Planeet aarde in al zijn pracht…

Een broze schil van steen, aarde, en wateren rond vuur gegoten.…

leg je oor te luister op een eeuwenoude rots hoor het stampen van paarden hoeven niets, en zijn heel trots leg je handen in het zand voel het eeuwenoud gevecht van het water met de rotsen voor het steen haar tijd beslecht richt je ogen op de wereld voortgekomen uit dit wonder bedenkt dan eens een wereld zonder deze aarde, steen en rots…