Alle inzendingen over Dorst naar meer

Wie dorst zijn ziel in 't barre zonlicht dragen, Om uit zijn hart voor andren de oogst te plukken, - Wie dorst om zweet - wie dorst om waarheid vragen?…

ik drink je woorden als water op een hete dag grote slokken vol begrip steun en goede raad lessen mijn dorst…

Reikt het tot zwerk, dit zachte oog dat sap weent van dorst? Rijst er een horizon als ik u mijzelf reik, versmachtend? Fata morgana, dorst naar ons. -------------------------- uit: 'Landgoed', 1989.…

Dronken fotonen lessen hun dorst aan de boezem van de nacht. Dansen met het licht uit. Twijfel afgeworpen als ballast. De kern van hun bestaan zijn zij immers zelf.…

Door de bank genomen Een uitdrukking die ik vroeger achteloos bezigde Maar nu, vragend naar mijn appeltje voor de dorst zeg ik met een snik in mijn stem: Door de bank genomen ...…

(tanka) De wankele geest dorst misschien meer naar geloof dan de sterke mens? In Gods ogen zijn beiden tere, kwetsbare schepsels.…

Rekke en kalfjes lessen hun dorst. Wat nadert? Moeder verstopt zich achter struiken; haar kleintjes blijven nieuwsgierig staan kijken.…

het park kijkt geharkt naar het vale water verdwenen liters plezier voor de verdorde stedenmens de tijd heeft niet stilgestaan hier loopt de stad mondiaal vooruit op wat eenieder te wachten staat dorst en dorst en ook wel dood de bodem van de vijver staart groen in opperste vijandigheid naar de verdwaalde toerist - voor water moet je…

Er was eens een slijter te Pesse Die hevige dorst wist te lessen Doch 't was slecht gesteld Met zijn statiegeld Daarmee wou ie iedereen flessen…

Oud en nieuw Wenen verzakte wijn Gespleten tongen Spuwen droge vlammen Als pekel tegen dorst Geblust met benzine Wat anders…

Na 't lessen van de dorst aan zijn moeder's borst blijft hij zitten met een Zwitsal-smaak.…

Zoals het Hijgend hert De moede hinde Aan de jacht ontkomen Was, smachtend naar Vers en helder water Zo dorst ik Aan mijn levenseind Naar het water Van genade…

Sommige poëzie is met een klein mondje nog kleinere dingen zeggen erwtjes blazen naar de zon net als een kleintje koffie als je omkomt van de dorst…

Alle bloesem geeft geen vruchten al het water lest geen dorst al het denken maakt niet wijzer al het vechten geeft geen vrede al het bidden geeft wel kracht.…

Hier is geen drinkbaar water van te maken Vandaar dat men de inname moet staken En dat is echt niet voor het eerst, helaas Toch hoeft men nog geen dorst te lijden want Er is nog volop Gulpener en Brand…

Verlaten onschuld achter muren mist die ondoorgrondelijk mijn zicht blinderen, laten zoutloze sluiers in leegte opgaan en onthullen mijn dorst naar wat mij ooit zo na was…

Ik kijk, dorst niets te zeggen, glunder er trekt een stoet aan waarheid voorbij.…

iets van levensvatbaarheid als een eeuwige stroom die grote dorst lest zo mogen wij van geluk spreken koesteren levenslust zolang het water blijft stromen…

strelen, spelen voor velen die dit niet delen onbekende taferelen hongeren en dorsten naar huid en handen aanraken, betasten strelen delen voor velen helen…

Mama wist niet dat zoonlief was geschorst, Dus pakte zij zijn tas in met zijn boeken, Zijn thermosfles, een pak gevulde koeken, Zijn brood en ook een appel voor de dorst En omdat hij niet zonder kon op school Natuurlijk ook zijn lievelingspistool.…

Want telkens als ik kanker: "Ik heb dorst", Dan geeft ze mij nog altijd graag de borst.…

duizenden lauwerkransen zie ik gehangen om hoofden van oorlogshelden bloed druipt eeuwenlang in onverzadigbare grond die altijd dorst heeft de wapenfabrikant telt winst van geleverde kogels…

Dorst naar nieuwe zinnen.…

kleuren hebben mij bedrogen zonet was het water nog blauw dat ik dronk uit de bron van spijt nu, een vluchtige herinnering later, dorst ik naar ondrinkbare hoop - niets is wat het lijkt wat overblijft is ondeelbaar…

Eventjes pimpelen Dankzij de warmte daar had je vast dorst Door je voortijdige olympiaderoes ben je nu verder voor Rio geschorst :-( © Inge Boulonois…

Welk een schone schaar van bloeiende kindren Zal zich voeden aan deze schone borsten, Ik zie ze spelen in de nevels ginder en Mijn ogen niet naar hier terugzien dorsten. Goud zijn hun lichamen, zij zinderen Door de luchten, en stillen alle dorsten.…

Cementwater, dorst vogelbek, rivierslib. Spuwend vuur van mijn kinderslaap. Keizersnee, kachelpook farizeeër, echoput. Koud dier van mijn kinderslaap. Pisduivel, drijfzand hyena, zeveraar. Trapgat van mijn kinderslaap. ------------------------- uit: 'Zandloper', 1997.…

ik ook loop, altijd komt er een eind aan mijn reis aan de kust van een zee waarin het land uitmondt met uitzicht over oneindig vruchtwater dat leven geeft ieders bloed doet vloeien en jouw zaad draagt door geulen, over bergen en dalen naar het hiernamaals, het vult mijn cellen, mijn borsten rond van vreugde lest mijn dagelijkse dorst…

met de ellebogen op de tafel zeven verticale kaartenrijen over mij zit, onzichtbaar, Bacchus speel ik patience, hij houdt zijn wafel tot nu toe, zeer zwijgzaam de zwijmelende godheid uitnodigend beloert hij mij ik negeer hem behoedzaam hij vraagt ‘geen dorst vandaag’?…

De bieren dorsten die ik les zijn borsten die ik evenmin beklim / bestijg (als ik begin) Het raam weerkaatst een koele maan ik zie gespiegeld op zijn kop je handen op mijn lippen staan…