Alle inzendingen over Dorst naar meer

op mijn balkon drinkt een vogel van het smeltende ijs in een stralende zon achter het glas hoor ik het gesprokene overdenk en laat bezinken buiten ploft de sneeuw uiteen op de grond de merel lest zijn dorst en ik de mijne…

Een lichte schone schaar van bloeiende kindren Zal hieruit stijgen naar haar schone borsten, Ik zie ze spelen in de nevels ginder en Mijn ogen niet naar hier terugzien dorsten. Goud zijn hun lichamen, zij zinderen Door de luchten, en stillen alle dorsten. --------------------------------- uit: Sonnetten (1934)…

Vroeger had je hier een zeeklimaat Stond je in de regen en met tegenzin Te wachten op Dries Roelvink en vriendin En die zette je dan druipend op de plaat Nu sta je met een pils tegen de dorst Op je droge post bij villa Eikenhorst…

in een oogwenk flitst zij voorbij dat meisje op die racefiets zo mooi zo strak zo adembenemend Oh was ik maar de handrem waarin zij straks zal knijpen de bidon met inhoud die haar dorst zal lessen of liever nog... het zadel…

Voorafgaand aan de voorlichtingscampagne Omtrent het weedgebruik roept Hoogervorst Dat hij voorheen soms best te blowen dorst Het geeft hem onministriële franje Maar bij het blowen dat hij memoreert Heeft Hoogervorst vast niet geïnhaleerd…

ja, ik ken de schijn en de verlokking van de honingdauw maar ook de schuilplaatsen na het verfijnen van smaak en wat zou ik díe graag willen wijzen zodat ik je weer terug kan vinden als de ergste dorst spontaan is gelest…

Ik prijs mijn stad waarvan ik vruchten pluk, Mijn appels en mijn peren en mijn bessen, En waar ik uit de gracht mijn dorst kan lessen; Het kan gewoon niet op met mijn geluk. Ik ben alleen nog hongerig op zoek Of er ook huisjes zijn van peperkoek.…

Op zoek ben ik mijn dorst te lessen mijn honger te stillen aan bloem van kelk het blad Ik sta te boek als 'vliesvleugelig' insect zwaar op de hand ben ik niet ik zing geen lied ben zelf partituur voor hen..... die zwaarmoedig zijn.…

Dorst van het leven en eens dorst bij ene, Wil, die dorst geeft, dat men verdorsten moet? Mij brak hij bronnen uit de rots en meer dan ene, En gaven vreugd, gelijk een vrouw dat doet.…

Staand in de woestijn met niets dan twee handen vol water en jou, waar ik naar dorst in mijn uitgedroogde hoofd Als de trillende lucht je loslaat zie ik mijn lege handen Weer een dag vergaan ongemerkt in het gulzig hete zand…

Als heel de wereld biefstuk was En louter stroop de zee En enkel Engels schoenensmeer Vulde elke beek en ieder meer Waar lest ge uw dorst dan mee? Dit is genoeg voor een oud man om zich het hoofd te krabben tot hij zich zeer dee.…

Je danst om de dorst te behoeden Het golvend haar en geur die vergaat Een horizon voor het grijpen Een hut die kantelt in het hoofd Ademloos herhaal ik de namen Van de havensteden als gebeden Kijk ik over je schouder mee Het orkest dat speelt, je ogen: Mijn vader danst een tango Het was in Bahía op een terras - een tango danst…

De laatste druppel water verloste haar niet dorst hij te naderen zonder verlet nabij daar waar broos geluk een kringel gooide en kolkend vervloog zwijgend zag hij toe alleen, verloste niet…

Je hand hoort in de mijne m'n hoofd tegen je borst zo zullen wij dan zwijgen wijl het hart naar liefde dorst want door de fluisterstilte verbonden met elkaar kunnen zielen spreken zonder woorden weliswaar…

het water dat aan de lippen staat in de mond stroomt als dorst lust aan leven en liefde geeft en verdrinkt in een moment elk nu toen en dra vervliegt in de zucht naar wat zal overblijven als alles eindelijk voorbij en zonder meer is weggeschreven…

Ik had een mega-appel voor de dorst en ik verveelde me, wat moest ik doen? Iets nuttigs kopen voor mijn lieve poen Geen saaie, monotone eenheidsworst Ik kocht een kleurig prentje tegen ’t geeuwen Dan hoef ik niet meer op de Dam te Schreeuwen…

Wortels die vergeefs Naar water zoeken Wanhopig op zoek naar Water voor de dorst Ondergrond die geen Leven meer geven kan En ik die zo vertrouwd Ben, die de boomstam Ben en voel dat er Uit mijn takken Geen nieuw leven meer Groeit, doch alleen Nog de dood…

In de boomgaard van het oeverland waar de rivier stroomt naar de zee bij nacht als dromen zijn verdwenen pluk ik een appel voor de dorst en niemand onder het magere maanlicht kan mij iets vertellen over de dood van mijn moeder, mijn vader, mijn zoon.…

je vergelijkt de waterstraal in je hand met het leven tóch blijft het vreemd dat je dorst krijgt maar vergeet te drinken…

Een woordenregen overstroomt mijn hart en hoofd tijd om te schrijven Luister naar regen zijn druppels zo puur en rein glanzend als parels Dichte wolkenlucht helemaal vol met water de aarde heeft dorst…

als tafels konden spreken had niemand voortaan noch honger noch dorst door al die onverteerde, opgekropte rotzooi van dubbelspel en achterbaks geroddel, dat werd verteld tussen de soep en de patatjes, of in een bruine kroeg tussen pot en pint in de donkerste hoek.…

Wat morgen komt een nieuwe dag, Zit het allemaal weer tegen, Maar ik heb toch dorst, Dus kom maar op met die regen.…

, hevige dorst…

zilverzand alover wist mijn sporen ik laat ze gaan, zwaai ze uit les mijn innerlijke dorst laaf mij aan jouw steevaste schouder met het samengevloeide water vol verwondering…

Achterhaalde woestijnen doemen op Dorst en waanideeen zijn hier genoeg Zweet verdwijnt hier als bier in de kroeg Een echte oase of rest mij de strop? Gelukkig zijn dromen vaak nog bedrog En lijkt alles te verdwijnen in mijn kielzog…

Waar zijn je armen en je handen en die witte overschone landen van je schouders en schijnende borst - ik heb zo'n honger en dorst.…

nooit heb ik later die geur nog geroken de warmte gevoeld m'n dorst zo gelest als van de dennen het door de zon verhitte zand en de koele gepasteuriseerde melk de langhalsfles ingegraven onder de schaduw van de duindoorn…

ik dans achter mijn voeten aan felle kleuren voeden het verlangen naar warmte naar het trillen van hete lucht boven zondoorstoofde aarde nog even intomen mijn dorst zeker komt hierna de zomer…

werp het voedsel uit het venster en eet van de zon spoel de wijn door de gootsteen en drink van de regen zie op naar de maan en slaap het geluk voel honger noch dorst en weet weer hoe alles begon…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…