Alle inzendingen over Dus voorgoed nee

Dus voorgoed nee is je antwoord op mijn nederige oproep om nog iets van de geleden schade in te halen, het zal allemaal wel, ik ken je niet meer, ik ben je al veel eerder kwijtgeraakt, je bent andere werelden ingedoken en mij allang vergeten, tot fossiel verklaard.…

Dromend neem ik afstand en stijg op. Een naamloze waarnemer ben ik. Een getuige zonder naam. Wat groot leek wordt weer klein. Details kan ik niet meer zien. Fakkels zie ik laaien en weer doven, alsof het sterfelijke schepsels zijn. Rivieren zie ik door oneindig laagland gaan. Gedachten zie ik reddeloos verdampen en uit wolken weer ontstaan…

Sommigen zijn gemaakt van gouden regen sierlijk als gratie gevlochten uit hyacinthen een kleurige mix van herfst en lentetinten ondoorgrondelijk zijn de Scheppers wegen anderen dansten nachten door mijn woning met hemelse mond rood lachend voor hem zongen hun lied met kristal zuivere stem en geurden een leven lang naar honing maar hoe wonderschoon…

Ik heb al mijn souveniers, in de vlammen gegooid, mijn verdriet en plezier, beiden zijn voorgoed voorbij. Vergeten heb ik al mijn liefdes, met hun hevige intenties, vergeten voor altijd, ik begin weer opnieuw.…

Al was hij op de terugweg in de buurt Zijn routeplanner was fataal voor hem, Want na Zuidlaren hoorde hij een stem Die hem voorgoed het bos in heeft gestuurd. Nee, ondanks zijn behulpzame TomTom Kwam Berend Botje ook nu niet weerom.…

Vandaag ben ik opnieuw begonnen Een nieuwe weg aangelegd Want ik liep in zeven sloten Het woord ja te vaak gezegd Nee is gewoon beter Nee past in mijn schoen Nee is als een veter Nee dat moet ik doen Nee strak aantrekken Nee is koel Maar ja smaakt zo lekker Het geeft een goed gevoel…

Zeg je ja of zeg je nee of bedoel je geen van twee waarom twijfelen doe het gewoon jij bent het die persoon die moet zeggen wat je wil dat maakt een heel verschil niemand anders kan je er voor vragen die beslissing moet je zelf dragen.…

Kijk je ook soms uit verveling naar die mode op teevee o nee…

Het is moeilijk om nee te zeggen soms heb je gewoon geen zin om het aan iemand uit te leggen je baalt dat het niet gaat omdat je lichaam weer even staakt je geest is sterk en die wil wel maar het lijf is kommer en kwel dus het antwoord voor vandaag is !NEE!…

NEE ik wil het niet NEE ik kan het niet NEE ik kon het niet NEE ik was te laat NEE ik ben te vroeg NEE STOP NEE ik geloof je niet NEE het is mijn schuld NEE je gaat te snel Nee dit kan niet langer NEE ik heb het verpest Nee ik ben een prutser NEE DIT IS MIJN LAATST NEE! LEER NEE ZEGGEN! VOOR HET TE LAAT IS!…

vloeibaar vloeit hij door door muren uren van tijd altijd nergens op voorbereid drup drup drup op weg naar de tunnels en dalen ja ja ook regendruppels vedwalen om weer te verdampen in het niets alles opnieuw o regen er is nog niets opgebiecht dat hoeft ook niet als het opsteigt naar het licht boven naar benee zeg geen ja maar ook geen nee…

Die pijn hoort bij ons zeg je Nu is het voorbij en bel jij weer Maar die pijn hoort bij ons zeg ik nu Leugens heb ik allang weggegooid Verzetten tegen die pijn Weerstand bieden aan jouw verleiding Ik zeg nee met pijn in mijn hart…

ik wil met ondoorzichtige manoeuvres uit mijn gedachten klauteren ze onbeademd achterlaten in een tijdscollage waarvan ik gezichten amputeer zonder slaap of kus hele hoofden die ik laat rondkijken in bevlekte uren muren, nooit gekocht zoals het geluid van regenvlagen tegen de binnenkant van mijn keel aarzel niet en huiver om…

Ja of nee? Is daar wel iets? Het is de mens vraag, Maar niemand kan graag Een bondig antwoord geven, Wat is er na het leven.…

Het woordje nee daar zit ik zo mee het accepteren huilend proberen want nee moeten zeggen is je grenzen verleggen gewoon omdat je lichaam weigert in je hooft het allemaal steigert van woede en verdriet de pijn die men niet ziet weer een stapje naar benee het antwoord moet en het is nee sorry, er komt een hele dikke traan ik weet even niet…

Het woordje is nee Ik doe er wat mee Schrijf mijzelf niet meer weg Luister toch naar wat ik zeg Ik hobbel er niet meer achter aan Zie mij daar als trotse vrouw staan Ik ben veranderd als mens En bepaal nu zelf de grens.…

Nee Wat een kreet een nee dat was toch te verzien een groot circus Vertel dat onze oudjes maar miljarden bezuinigen hoera Er was toch al 15 jaar geleden gezegd dat dit zou gebeuren Komen de stropdassen op tv gossie dit hadden we niet verwacht Banken redden inleveren we zijn het zat laat elk land zijn eigen sores oplossen Met pensioen gaan…

Nee, die schaapjes zijn ze voorgoed kwijt. Dát is de keiharde werkelijkheid.…

"Voorgoed", zei jij, zou ik het verleden bij me dragen. Je hebt zo gelijk. Ik kan niet meer. Maar wil en durf niet te klagen. Achtervolg me niet meer. Mijn lijf doet zeer en mijn hart dat bloedt. Lieve Heer, hoelang duurt voorgoed?…

Hou mij nog één keertje vast Met je sterke armen Streel mij nog één keertje Met je zachte vingertoppen Bemin mij nog één keertje Met je goddelijke lijf Hou me nog één keertje vast En lees me voor Met je heerlijke warme stem Lach huil nog één keertje met mij Laat mezelf in jouw ogen zien Voor de laatste keer Als ik voorgoed mijn ogen sluit…

We wisten het al zo lang, nog kwam het onverwachts. Niet huilen, als je het kan, op 9 januari, de zwarte dag. In de woonkamer was doodse stilte, treurend om een groot verlies. Ik zakte door mijn knieën en gilde:"Ik kan en wil dit niet, help me alsjeblieft!!!". Als een baby ben ik op de vloer gecrashed, terwijl de anderen daar maar zaten. Nog…

het was een donderdag niets vermoedend op de bank tot het kwam die ene traan op je wang vervolgens die ene zin voor hem is de poort geopend hij heeft de stap naar de andere kant genomen de poort is gesloten en hij zal nooit meer terug kunnen komen die ene poort, gesloten voorgoed…

Ik stierf en er was niet van ver mij vandaan een stronk, een kussen voor mijn houten hoofd, waar ik de bedding vond, waarin ik rusten zou, ik zocht snakkend zonder adem naar een stem, die nu voorgoed zou zwijgen.…

Ik zie hoe jij jouw ogen Voorgoed hebt gesloten Een keuze hebt gemaakt Die mij heeft geraakt Ik wist dat jouw leven Je pijn had gegeven Maar niet dat de pijn Zo hardnekkig zou zijn En ben je daarboven Wil je mij dan beloven Om de gedachte te bewaren Dat wij gelukkig waren…

jouw afscheidsrede heeft geschreven ik vraag me af of jouw lippen die mij zo vaak hebben beroerd mijn naam nog kunnen spellen of ben ik al vergeten in die massa waarvan je denkt dat die al jouw wensen voedt nu ik weet dat ik je hand op mijn schouder zal moeten missen schreit mijn gebroken ziel en rijg ik de dagen aaneen om voorgoed…

Mijn huis, mijn kasteel, ik zie het staan ik zie het vanuit later, veel later dat huis waarin ik eens leefde, het stond er, het staat er nog steeds. Dat huis, mijn kasteel aan die brede laan waar de prunussen bloeiden, die oude laan. Jij mijn lief, samen wandelden we door de tuin achter ons huis. Was het een kasteel met lakeien, met kanonnen…

ik had je hand in hand willen betreden je kinderen thuis willen brengen toch liep 't anders, anders dan gedacht 'heilige' grond verzadigd met verdriet in de loop der tijd overwoekerd overwoekerd met al er groeit en bloeit zingen vogels er in 'gepaste' stilte gelijk begraven verhalen die nooit meer 'n luisterend oor zullen vinden…

Geen troost valt aan het najaar te ontlenen, de bladeren verworden in de goot en de gelieven zijn voorgoed verdwenen. Wie weet is ons vergund pas metterdood, door vreemde hemellichamen beschenen, iets vast te houden wat ons niet verstoot. ----------------------------- uit: 'Geleende tijd', 1999.…

hoe jij almaar won dacht ik nooit aan verliezen maar voorgoed ging je…

de mensaap Bokito is voorgoed heengegaan…