Gekrompen laagland

Dromend neem ik afstand en stijg op.
Een naamloze waarnemer ben ik.
Een getuige zonder naam.

Wat groot leek wordt weer klein.
Details kan ik niet meer zien.
Fakkels zie ik laaien en weer doven,
alsof het sterfelijke schepsels zijn.

Rivieren zie ik door oneindig laagland gaan.
Gedachten zie ik reddeloos verdampen
en uit wolken weer ontstaan.

De waarnemer heeft weer waargenomen.
Ontwakend keer ik terug naar onze aarde.
Ineens wordt wat klein leek onzinnig groot.
Ik besef weer dat ik Albert ben.

Alles bleef schijnbaar bij het bekende oude.
Alleen mijn krap bewustzijn werd verruimd.
Denkend aan Eemland zie ik een trage Eem,
anders dan voorheen,
door gekrompen laagland gaan.

... Dromen zijn bedrog. Nee dus. ...

Zie ook: http://www.albertweijman.nl

Schrijver: Albert C M Weijman, 4 maart 2020

albertweijmangmail.com

Biografie van deze schrijver

Dromen Mediteren Bewustzijn Kosmos Gedichten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 287