Alle inzendingen over Echo's vervagen tot

Denkbeeldig wakende ogen kijken helder groen, echo's vervagen en herinneringen sterven. Maar laat ik opnieuw het zwijgen ertoe doen, ik wil de sfeer in dit Wonderland niet bederven.…

De bruid verbergt haar gouden vlies, Pan bespeelt zijn fluit zonder gaten het geluid veroorzaakt een bries op de maan, stormvloed van vragen, de echo’s vervagen in rimpels, antwoorden die zich tot aan het verlaten eiland van onze voeten wagen..…

We zijn de echo's van onze ouders…

Herinneringen vervagen of verlaten de schaduw van de gedachten waarmee ze hoopvol ontwaken. Ze zijn als de gezichten die alles beschrijven en me vragen wat ik lees.…

De winter weent, de lente lacht, de kluizekens gaan open; en 't blad, dat zich te bergen placht, komt kraakfijn uitgekropen. 't Is al zo klein en al zo nipt, zo netjes en zo nuchter; en 't meesje dat er tussen wipt het fladdert nog zo schuchter. Een vlinderlucht waait vleiend zacht om al die tere levens. De winter weent, de lente lacht…

De witte sneeuw, waarmee de vlakten pronken, Boelt met de zonne tot haar schade en schand. Ze ligt en lacht en tintelt, wonnedronken, Totdat ze smelt en slijk maakt op het land. De witte sneeuw, waarvan de bergen vonken, Wanneer de hemel stooft en staat in brand, Die zonnelach weerkaatst, en zonnelonken, Blijft eeuwig hoog en eeuwig…

In de stille nacht roept het geluid van een trein eenzame echo’s…

ik heb ooit alle paden van de logica gevolgd zij gaven mij geen ander perspectief dan de doodlopende weg ik wist waar ik was en weer zou zijn na vele stappen er bleek iets te ontbreken voelde dat het bestaan inspiratie en intuïtie totaal uitgeschakeld had juist het onvoorspelbare gaf mij een flow deed mij kicken als ik op twitter…

Herinnering lacht Echo’s tussen de heuvels Het bos uit mijn jeugd…

Je vertelde mij dat het uit was tussen ons ik zag je niet weer Pijnlijk traag verdwenen de echo's van je bestaan…

meneertje mooiprater werd de mond gesnoerd en duizend woorden vielen zonder echo's om weer op te rapen…

Maar langzaam vervagen de letters op papier, verdwijnen alle dagen met het levensvizier. Niet meer beleven, niet hier meer leven...…

ik leun tegen het potlood krijt mijn ogen met het stof dat mijn gedachten verlaat zie kleuren langzaam vervagen achter mijn luikende wimpers ik vernevel de contouren strijk het haar uit mijn gezicht en vertrouw de zachtheid toe aan het gehavende vel…

Vage beelden ver weg soms ook weer dichtbij. Herkenning, dan weer het niet meer weten. Zoekende handen met droevig vragende ogen. Een mond die wil spreken het niet kunnen verwoorden. Steeds maar weer herhalen van dezelfde verhalen. Een hart dat heel langzaam verdwijnt in vergetelheid.…

Het verdriet vervagen pijn minder voelbaar samen met aanvaarden het in je hart bewaren. Als morgen de zon weer zal gaan schijnen komt een lach terug in de schaduw van tranen.…

de wereld Om me heen Prikkels die Mij van alle Kanten naar Het leven staan, Overmacht aan Beeld en geluid Die op mijn Hersens een Onophoudelijk Bombardement Uitvoeren - Als ze dan Hun vernietigend Werk hebben gedaan En het alleen nog Woorden zijn die resteren Zijn ook zij voor mij Niet meer dan Geluiden die vervagen…

Daar lig je dan Stad van mijn Dromen die ik Liefhad en gehaat Heb, torenhoge Kerken met op De achtergrond Het cruiseschip Helemaal van deze Tijd - 'k rij Achter je langs Op nog geen kilometer Of twee en zie dat In de ruige wind van Deze morgen de Toppen van jonge berken Jouw contouren doen Vervagen - de paarden Hier…

Raadselig heimwee ging met de tijd vervagen. Alleen die ene liefkozing van lippen, die herinnering laat huidrillingen opdagen. Ze wacht, verlangt een nieuwe huid, een ander geluid, die verre stip uit handbereik al een adem lang. Ze luistert, verdwijnt in het lied van de wind.…

Verheven pieken, bergen echo's, verwrongen, en de hoeken rauw.…

Haar hand smoort droge snikken in smeken strekt de arm zich uit kreten sterven zonder geluid in de wanhoop van haar blikken Knikkend zoeken de knieën grond het lichaam buigt voor het geweld moe van het strijden en geveld door 'n schrijnende diepe wond Verzwakte handen weggekwijnd vangen nog even 't vol gewicht voordat ze in d'r neergang…

Herinneringen vergelen, illusies verwaaien, verlangens vervagen. Alleen onze fantasie die blijft, teistert ons lijf.…

Schaduwen tussen bomen fluisteren hun woorden in akkoorden van zachte bries groeien in mosstille geluiden door zonlicht gestrekt tot drempels over zanderige paden. Sluipend door en over elkaar geven elkander geen ruimte vormen zacht licht van de dag om tot nevelige schemer tussen verduisterend eikenhout tot nacht elk zicht ontneemt.…

Zoveel jaren waren ze al samen. Toen ging hij steeds meer vragen, zijn gedachten werden vager. Haar hoorde je nooit klagen, als ze weer kwamen, steeds maar weer diezelfde vragen. Al werd ze wel eens moe, als hij niet meer wist van wat en hoe. Met veel liefde heeft ze hem begeleid en nam ze voor hem alle tijd. Toch moest ze hem laten gaan…

De winter steelt schaduwen waar geluk slaapt en de kou niet meer is dan een droom die niet beginnen wil en liever gedachten bevriest. Of de dwalende angst verzamelt in de twijfelende sneeuw en grijze weemoed van het zwijgen en verliezen van elke gedachte waarmee niemand ontwaken wil.…

Waar ik was keek ik naar schimmen die wilden fluisteren. Volgde ik willoos woorden en echo's van wachtende stemmen die bleven roepen maar geen momenten vroegen. Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een…

zoals in schemerduister van de valavond alles zal vervagen zo zal het gaan met ons geheugen met uren van vervlogen tijd groeit taal tot onvolkomenheid verliezen woorden kleur en klank gaan zinnen telkens vaker mank zal kracht van taal en tijd verloren gaan in eeuwigheid…

Ik dacht zojuist aan jou net zoals gisteren en elke dag sinds het gemis begon hoe kon ik weten dat verdriet de leegte dieper maakt zoals het water traag de bedding schuurt van een rivier niemand heeft me ooit verteld waarheen een zwarte zwaluw vliegt als tijd de horizon vervaagt zoals ook jij me niet vertellen kon waarheen je zei…

weet niet meer wat dat dan is Tot mijn ogen, De dalende zon volgen, en De tijden van de dag weer zijn vervlogen En dat ik hem dan zo erg mis Als ik dan geluk heb, komt hij 's avonds in mijn bed Hij kruipt tussen de lakens, Raakt mijn huid, probeert Me goed te maken, en slagen Om Pijn slechts op afstand te houden En afstand te vervagen…

heel langzaam zullen we elkaar verlaten jij mij of ik jou en toch zal ik bij jou blijven of jij bij mij in gedachten zie je daarom gaan we elkaar nooit echt verlaten maar ooit ooit zullen we toch in elkaar een beetje meer of minder vervagen maar omdat nu verlaten te noemen nee dat is het niet immers we zullen elkaar nog…

Een liefde die niet meer streelde geen weg meer vond in mij Naderende stiltes in echo's Verder gedragen.…