Alle inzendingen over Een nieuwe adem?

Ik luister naar haar adem en fluister "Kan ik haar ooit weerstaan?"…

Als zij haar groene jurk uittrekt valt het dons van populieren ruist het ritselend blad Mijn mond valt er van open Er groeien horens door hoofdhuid gespleten hoeven trappelen Een wolk dimt het licht warmte komt uit de aarde een wesp cirkelt traag Zij geurt van kweeperen kaneel en zweet wit zoet het strelend gras…

Toch is geen enkel leven ademloos God heeft aan elk mens Zijn adem gegeven, zoveel houdt hij van ons door Zijn adem is niemand nutteloos. Kijk vol bewondering rond in je leven het is een reeks waar je stil van wordt dat alles is door God aan jou gegeven.…

onder de steile hitte een breed uitgemeten middagdutje achter gesloten oogleden onscherpe herinneringen uitnodigende gestes vertellen een paar stille vroege ochtenduren heb ik mijn liefde bekend - mijn liefde voor hen - en ook mijn liefde voor jou hebben zij uiteindelijk toegestemd zo leven zij, de uren in harmonie met jouw zijn dat…

Ik adem je, ik drink je ik geniet je met volle teugen je bent mijn gedachten en al mijn ingevingen ineen. Je bent mijn vreugde, mijn inspiratie vooral. Je bent mijn land, mijn lieve naburige natie je bent mijn woordenwaterval. Je bent voor mij, en wel meteen mijn elke vorm van redenatie, mijn nooit gedachte revelatie.…

zijn hand aan haar borst raakt haar diepbonzend hart stilzwijgend schreeuwt hij om liefde slaat zij haar ogen neer kan alleen maar ademen uit in uit…

je adem wordt wolk als wasem van je warmte in de winterkou…

wintermorgen jij bent al buiten en nu pas zie ik in de kamer van vannacht jouw adem : ijsbloemen op de vensterruiten…

weer naar buiten baant Zie hoe de afgeplakte wanden in de opgelapte badkamer een verbinding aangaan met het gecondenseerde vocht Ruik de geur van schimmels bij onvoldoende luchten door de keuze: warmte/kou in onverwarmde ruimtes Het wijze dak is regendicht de keldervloer van zware klei tussen die twee roert zich het leven en in die adem…

Het verhaal komt niet ten einde want ik ben steeds de nieuwe zin. Ga met mij mee, ik geef mijn kosmos steeds een explosief begin. Mijn adem, ik omarm je met heel mijn wezen!…

De adem die Mij het meest Nog beklemt is De adem die Mij door angst Is ingeblazen…

je hoeft niets te zeggen je huid ligt dichtbij je veert me zacht je raakt me aan ik hoef niets te voelen ik adem jouw hand ik roer je mond ik mond in jou.…

woestijnzand waait de hele wereld over ergens in de verre diepte van ijskoude oceanen het hete magma in zuurstofrijk water de zich splitsende algen en het woestijnzand van de Sahara dat neerdaalt in de Amazone en fosfor geeft aan de bladeren die zuurstof uitademen adem in, adem uit adem bladeren en algen en water en denk…

Op dat moment verloor ik mijzelf Ging vol en compleet, hele- maal op in jou Gecontroleerde volwassen eenheid In jouw weergaloze warm- tebron sta ik voldaan en onge- kleed, zonder jas Jij peilt, zucht, kust en haalt adem voor mij Spant spieren vol van geluk Doet wensen voor ons liggend op de maan Jij verlicht, staat op, verdwijnt…

Adem die door mijn longen blaast. Adem die gedachten laat kalmeren of als woedestorm venijnig raast. Ik voel mijn adem tijdloos leven. Ademend kijk ik steeds weer toe, hoe wolken komen en stil weer gaan. Vanzelf, zonder dat ik zelf iets doe. Zoals de wind waait, zoals de wind...…

maar wakker in het licht ben je er niet kinderen worden volwassen zien meer grijs dan grijs kan zien als wolken wandelen boven het stedenland en de zedenmeester zich omkeert in zijn bed tussen letters van zijn woorden heerst stilte tegelijkertijd afstotend wat in moedertijd zo dichtbij leek hongerige zuiverheid van naakte adem…

het is niet wat we bouwen het is wat we verlaten het zijn niet de slagen op de trom niet de grote gebaren het is dat we naar adem snakken als de stilte onhoorbaar blijft…

Adem het licht Adem de lucht Adem de wolken Achter elke zucht Adem de stralen Die alle donker In de uithoeken Van je hart voorgoed Doen verdwijnen…

van de ene op de andere herfst gooiden we geen bladeren in de lucht herkenden we de geur van het vergane blad klauterden we niet over een omgewaaide boom op het pad zagen we scheefgegroeide bomen het was onze geschiedenis die we ademden van de ene op de andere herfst…

het taanhuis die onze tuinen inlopen alsof wij hier wonen in een openluchtmuseum en hun onnozele brutaliteiten horen te prijzen als fatsoenlijke interesse Maar we kunnen ermee leven De bezoekers lopen rond in een parallelle werkelijkheid en wij hebben echte buren een wijde hemel, het wijde water en het groene eiland We kunnen hier ademen…

Een nieuwe stek Een nieuw verhaal Een nieuw vroeger geboren Een nieuw huis, alles kaal En weer opnieuw beginnen Achter in het oude huis hangt de herinnering aan elke spijker, elk mank Aan een nieuw gezin en alle spulletjes verzameld De liefde en rijkdom vergroot Nog maar pas was je er Pak ze in en neem ze mee Laat het nieuwe huis ze ademen…

Met de schittering van boven en beneden het glinsteren van water Nieuw leven ontstijgt in dampen Als adem die de dag opent bij een bron van rust Zal het morgen weer zo zacht zijn?…

Wie de ruimte in de leegte van de ouderdom weet te ontdekken of laat ontdekken of gewoon overkomt zoals met de liefde nieuwe liefde, nieuwe verliefdheid nieuwe verbondenheid, lotsverbondenheid die heeft weer adem heeft weer lucht heeft weer levendigheid kan weer leegte vullen net zoals het vullen van een leeg fotoalbum en/of een lege…

Zacht strelende zonnestralen, liefdevolle adem van de wind, de aarde opent haar schoot. De ogen half dichtgeknepen, het lichaam nog nat en onwennig, een nieuw leven koestert zich.…

plukken in de stroom van onze adem die tevens andermans adem is terwijl we volledig opgaan in onze aanwezigheid…

Weer reed ik door een holle weg waar aan weerskanten wilgen staan te wuiven met die praal en pracht als van nieuw zilver en dat groen als van olijven en vooral die frisse frisse adem…

Waarom zou ik ooit vermoed hebben dat je de draaiing van de schaduwkant zou nuttigen om me weg te krassen voor het gezang van een nieuwe lokroep Waarom, lieverd?…

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

de wind jaagt wolk tot over het duin de stad er achter wacht mij voor later voor nu voegt zand mij een nieuwe huid eten meeuwen krijsend schuim uit jouw schoot en adem ik water…

Uitgeblazen heb ik 2008 Ik adem 2009 diep naar binnen met al m'n kracht Het mag stromen door al m'n cellen In mij zingt een stem alsof het lente is die zegt laat al het nieuwe maar komen…