Netgedichten

netgedicht (nr. 42.415):

Adem

De ruimte is immens, zonder dat ik denk; verloren uren.
Nee, ik omarm de sterren vanuit mijn wens
met heel mijn wezen. Mijn adem schiet te kort,

slechts op die kleine aarde wekt mijn adem leven.
Mijn aandacht is gewekt en het kleurt de dag,
mijn gedachten zijn intens en zoeken mijn gouden wens.

Wat zal ik doen wat zal ik zijn, en ik zweef van geluk
over mijn kleine waterparadijs. Niet gevangen in eeuwigheid,
vrij om te kiezen, en wederom immens, schep ik jou als mens.

Mijn kroon zie ik in jouw ogen, ik heb je lief, wees mijn kind,
een koning in mijn ogen. Van voor alle tijden is het goed
en kwaad versluierd, maar je oog zoekt precies die grens.

Ik omarm jullie met heel mijn wezen in mijn mooie paradijs.
Ik wil alles voor jullie zijn, tegen elke prijs. Niet gevangen
in de tijd heb ik het bewezen, mijn liefde gaat zeer ver,

zelfs mijn dood doet leven. Op de kleine aarde
in mijn grote paradijs wekt mijn adem leven, nu en voor altijd.
In de ogen van zovelen zie ik de wonden van mijzelf,

maar als eerste in een rij ben ik vrij. Als graankorrel
in de aarde geef ik zoveel vrucht, dat vele handen moeten
oogsten, en zo zal het zijn. Het verhaal komt niet ten einde

want ik ben steeds de nieuwe zin. Ga met mij mee,
ik geef mijn kosmos steeds een explosief begin.
Mijn adem, ik omarm je met heel mijn wezen!