Netgedichten

netgedicht (nr. 42.416):

Doodmoe

Ze roept me, haar ogen vechten
tegen de lang verwachte slaap.

Ik ben er, je hoeft niet op te staan.
Kom, dan schud ik de kussens even op
en breng je straks koffie en brood.

Oké, ook de verwarming wat hoger.
Tot zo.

Ze roept me weer, zegt
dat ze even niet weet wat ze vergeet

en staart naar het oude behang
alsof in het diepe blauw
het antwoord ligt.

Oh, ik weet het weer,
haar gezicht klaart op.
Er ligt een kaart van pappa in de gang.