Alle inzendingen over Herken

Ik ken verken verhaal verdwaal Herken herhaal verhaal verdwaal Verbind verminkt verloor verstoor Even geen gehoor…

Ik herken de klank van de klokken die voor mij luiden niet meer maar wel de nagalm van de bruinrode dood die de folklore is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte…

je denkt en dat is taal zo'n beetje woorden en beelden maar niet in regels het vliegt door je hoofd ik herken dat in vogels ze bewijzen wat ik weet geordend als ze evengoed zijn…

Met elke stap is dichtbij wie me niet meer aankijkt niet meer vraagt of ik besta en niet meer begrijpt zonder mijn schaduw en een gezicht dat ik niet herken in alle vragen die me blind en hopend achterlaten dat ik niet meer eenzaam ben…

zo ver van de dag de eindeloze uren voel jij mij verder dan meer zo ver van hier herken jij mij mijn hart in dat van jou we dromen een ster en vergeten…

als ik je naam niet meer weet je ogen niet meer herken noem mij dan herinner me aan je stem zwaar en diep verzwegen in mij als ik het heelal in stil lievend zweven in jou verken…

als mijn broeders dicht bij het hart van God hun zilveren snaren zijn niet te evenaren hun stem in wie ik mijn Heiland herken de vreugde bloemen van mijn ziel…

er zijn nog ochtenden waarop ik een goeie morgen rondstrooi met de losse pols de echo gooit een klank terug ik herken hem niet hij kaatst langs het plafond stoort de spaarlamp…

Zozeer op de kern van de kosmos gericht, dat ik naam en stand van sterren vergeten ben, maar ik herken ze aan hun flakkerend licht wat in een ogenblik verdween, worden werelden uitgeluid, zonder te weten waarheen.…

Onze liefde- een verkleedpartijtje met ranja en wat nootjes Telkens weer vroeg jij: Herken je me nog? Ik knikte maar hoopte dat jij de koffer met vermommingen eens aan de weg zou zetten.…

Flaters weerleggen ze Eenmaal-en-andermaal: "Nee hoor, echt dáárin Herken ik me niet!"…

Tranen wellen op ik ben bezeten ik ben haar bezit ze duwt me onder mijn bebloede handen zonder waarschuwing: golven, haar golven overspoelen mij Golven eenzaamheid branding: ik herken het ruisen van een warme melodie…

negeren helpt niet tot ik ze oppak hun structuur doorgrond als ik niet opmerk wat voor mijn voet ligt val ik er over pas na duizend keer herken ik nu mijn eigen maaksels…

Jij zal daar staan met jouw haren in de wind ik herken je aan jouw gestalte ik weet dat ik op jou vertrouwen kan want jij bent de enige van wie ik weet dat jij deze rol voor me innemen zal.…

Jij zal daar staan met jouw haren in de wind ik herken je aan jouw gestalte ik weet dat ik op jou vertrouwen kan want jij bent de enige van wie ik weet dat jij deze rol voor me innemen zal.…

je bent niet dood maar toch ik herken je niet meer jij leeft maar bent weg Ongrijpbaar ben je verworden tot iets voor mij niets en dat raakt…

Terug in het mooie Parijs loop ik bij Saint-Germain Plotseling sta jij naast me ik herken je aan je ogen Je pakt mijn hand vast ik heb geen wil meer En laat me meevoeren acht hoog nabij de Seine Je sluit de deur achter mij ik herken de gele sofa Het schilderij aan de muur zwijgend pak je me vast Ik voel je volle lippen strelende…

ik in mijzelf Van hem iets wat hij nooit kon openbaren Het is zevenentwintig jaar geleden Dat hij het leven gaf Maar ik herken hem In mijn sober leven en mijn gestage wedloop naar het dreigend graf…

van wind of vliegeraars met blinde adem langs alle schelpen hulpeloos rondom de zeester rafelig blauw en oranje touw en het gezicht dat ik nog herken als mijn gezicht terneergeslagen van oorsprong ongemaskerd…

ze baggert haar verrot verleden op papier elke dag wel eentje post urmend naar zichzelf zucht per etmaal blij ik herken haar uitermate exact gewoon in mij…

dat ik mezelf even kwijt ben mijn lichaam herken ik niet mijn hormonen zijn van slag ik kan mijn draai niet vinden Ik wil weer even klein zijn kind zijn helemaal bij je wegkruipen schuilen Ik wil even niet meer weten wie ik ben ... dat ik ben ...…

geen geluid op een paar oorsuizingen na die ik herken als achtergrondmuziek geen licht op een flakkerende vlam na die me boeit als een nerveus schimmenspel niks levend aan de wand op een spin na die jullie meedogenloos slijmerig samenspint…

Er vallen woorden uit je mond Ze breken zacht rinkelend in kleine stukjes voor me op tafel Ik raap ze op, bekijk ze aan alle kanten Ik herken de glans van jouw ogen en noem ze letters.…

Zodat ik uitzie door het oog van mijn naald en sneeuwblind herken de zwerfsteen, sterfsteen onder mijn tong: splinter voor splinter slaagt hij erin niets te wegen, niets voor te stellen. ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1990', 2010.…

blijf maar nog even zoek een schuilplaats voor alles wat verdwijnt herken de lege plekken hang de metaforen aan de wilgen in het aanwassend duister blijf nog even tot de nacht haar onmetelijke armen spreidt…

De soepelheid van je onoverwinnelijke vechttechnieken betoveren me, ik herken ze, rapporteer ze, steek ze in mijn ziel, die net als jou naar gerechtigheid taant.…

ergens ben ik mijzelf uit het oog verloren en leef nu zonder spiegelbeeld zonder voetafdruk in het natte zand op de rand van het bestaan herken nog slechts mijn naam en vaag nog het gezicht dat toen het werd belicht er was en nog niet wist vandaag te zijn vermist…

Opgebaard lijk je wat stijfjes ik heb je niet meer aangeraakt Herken je wel, maar te rustig zo heb ik je niet meegemaakt Je bent nu overal en onzichtbaar ook in je laatste woorden van ik ben moe en het is mooi geweest jij blijft en groeit gewoon mee…

Het wordt erger met de jaren in plaats van dat het slijt dat verlammende gevoel van geconcentreerde onmacht De siddering in mijn lijf herken ik van iedere herdenking De ingedikte tranen van verstopt verdriet 4 mei 2008…

Zoek me Vind me Verscheur me Verknip me En blaas me uit Zie me vallen Zwaai me uit Maar raap me op Plak me Verbind me Zie me Herken mijn blik Maak mij jouw plan En vind me dan Jouw tweede ik…