Alle inzendingen over In een oogwenk

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, tezamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en elkander slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen. 'Slaap je al?…

Weg in een oogwenk, tussen mat loof. Veilig, in samenhang vervat - io vivat. Schept de A. Hippocastanum straks als eerste nieuw blad. Lentekanjer -…

In een oogwenk was het geschiedenis Een vaal doek schoof over het krot Aangevreten door de tand die duurt De huisbaas heeft de muren leeggemolken Gniffelend in zijn laffe vuist Betonrot en schimmel en wind Wissen de rest Leidingen geknakt Stroomdraden losgerukt Water lekt langs het plaaster Trekt een roestbruin spoor De laatste bewoner…

Wisten we hoe ons geprezen grijs goed in een oogwenk met kracht door neus en oor - we zouden de woorden wegvegen, voor altijd zwijgen, als we konden. ---------------------------------- uit: Parmentier, jrg. 12 nr. 1.…

Hier gonst de ochtend het licht dat ogen vult waarin de slaap nog sluimert Overrijp ligt het fruit in de koperen schalen van de tijd De dag glanst nog onwennig op beslagen ruiten en in een oogwenk bonst het hart de nacht vaarwel Voorbij zijn ook de late uurtjes de ontkurkte flessen het eindige naspel De dagen raken versleten…

Haar borsten zien er stevig uit, maar misschien slechts opgewekt door ingebrachte implantaten van twijfelachtig materiaal, dat oplost in vlees en bloed, niet in een oogwenk maar in de loop van jaren, onverwacht zoals granieten bergen door weersinvloeden en het wortelen van steenbrekende planten…

voorzienigheid gaf de dichte mist geen zicht was zonlicht een oogverblindend feit of deed het lot jouw ogen dicht de schaduw zienderogen afgedaan wat kan kijkdichtheid jou nog leren huilen wordt oogluikend toegestaan waarom jouw raam nog te blinderen waarom weer blindelings vertrouwen dat toekomst zal weer geven licht het lot kan in een oogwenk…

Ooit heb ik iemand gekend uit een verafgelegen vroeger ik kan hem slechts nog in oogwenken herinneren Zo weet ik nog - als ik heel diep graaf - dat hij voor mij een immense ballon aandikte die me meevoerde naar veiligzalige oevers En op een propere avond, het moet in de zomer zijn geweest, bakte hij broden voor iedereen van ingrediënten…

...Lonkende pracht in glorie der Perzische, als een gevangene-eis voor vrijheid In een oogwenk even subliem de prelude, van een nooit gesproken zwoelheid Robijnrood van lippen schittert en zwijgt, vreemd om het onbekende te plaatsen De ziel nieuwsgierig door afstand geneigd, in stijl al begonnen compromis te geven Courtisane met wit geweten…

In één woordje, door de winden Met hun adem weggespoeld, Is de hevigheid van vrinden In één oogwenk tijds verkoeld.…

Een oogwenk voor het vlottend watervlak te staan En naar 't verwarde spiegelbeeld te staren, Dat nog de trekken draagt, die de onze waren, En stil en eenzaam heen te gaan.…

hoe mooi zij was hoe licht zij zwaartekracht kon nemen tussen sterren die je speelde op gedroomde witte stenen Zoals astronauten zagen die als God er zouden staan dat zij misschien wel van papier was van haar grootsheid was ontdaan een blauwe fee die onaanraakbaar van de maan steeds had geschenen met een duim die je ervoor stak in een oogwenk…

als entiteiten zonder ID, verbreken de ketens als fabelwezens zwevende virale schimmen Voor ieder ongrijpbaar, ontsnapt uit de fles, tonen de geesten in wazige mist hun valse karakter op klaarlichte dag, onstuitbaar, niet langer te dimmen Kruipen bij voorkeur bij nacht en ontij in aders van duivelsgebroed, doorkruisen in oogwenken…

bevroren kijk ik naar het zeil waarop het water grote kringen vormt traag verandert in zwembad met rimpelingen zand loopsteigers hete muur voelbare herinneringen het strand van Schier doemt op verlatenheid met plukjes mensen een tractor trekt een huifkar zon schuilt achter donkergrijs gordijn dat openscheurt het perspectief is in een oogwenk…

Een oogwenk voor het vlottend watervlak te staan En naar 't verwarde spiegelbeeld te staren, Dat nog de trekken draagt, die de onze waren, En stil en eenzaam heen te gaan.…

bloeien Leeft er angst en zingt de hoop De takken van weerzijden Raken elkaar in top Nu is dat simpeler onderscheiden Er zit geen hullend blad meer op Bijna aan ’t end gekomen Je zal het altijd zien Rest een brugje te dromen Van verder moeten of misschien Daar kom ik drie dames tegen Leeftijd en herders aangelijnd Die mij in hun oogwenk…

ik vraag me af of er verschil is tussen droom en belofte aanraakbaar met de hand op roerloos bezit, volstrekt en zonder eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist…

hij zou mij als een polder indijken mijn onzekerheid op een boezem uitlaten zodat er weer regen ging vallen liefde mislukken jij dacht o god kon ik nog maar een kind om- dragen kleine vrede in vruchtwater laten deinen tegen stom toeval of noodlot tot er geboren wordt tot de dood wij kenden elkaars gedachten op het scherpst van een oogwenk…

Het vertrek verrast je in een oogwenk Ergens in december wanneer de dag twijfelt tussen ontwaken en de sluimer van paarse lucht. Wanneer men een slordig zeil hijst Met slingers en handen die wapperen naar haar. Alhoewel ik toen huiverend over de reling leunde. Verdraag ik de ruis, de grijze toon van havens niet meer.…

die nacht was 't volgens de postkaart begonnen te sneeuwen als motten dansten de vlokken rond de panden om vervolgens zacht op bomen, boerderijen en huizen te landen alsook op struiken en heggen: gelijk een groep spreeuwen een stevige bries kondigde zich voorts vanuit het oosten aan witte sneeuwgordijnen sierden in een oogwenk de bomen waarin…

elke dag, leef je leven; geniet maak herinneringen, voor altijd raak jezelf, je eigen waardevolle ik niet kwijt en probeer iets extra's te geven op bijzondere, speciale dagen zodat een ander ook ervaart, om liefde hoef je niet áltijd te vragen deze ontvang je, krijg je, als geschenk niet alleen met Valentijn, maar ook weleens in een 'oogwenk…

Eenmaal in de droom Strookte mij de zoom Dezer waaiende gewaden, En ik mocht een oogwenk baden In die wervelstroom. Sedert pleegt de dag, Als een jonge lach Die zich loswindt van de lippen, Immer aan de wil te ontglippen Van mijn zwak gezag.…

Die van diepe affectie is wat ik bedoel, Je had het in een oogwenk voor elkaar. In een kroeg kwam je voorbij, Waar ik achter bleef tussen scherven van kort geluk. Want een ongelukkig woord van mij, En ons gouden moment was stuk. Gedurende een latere reis door een duisternis, Was je niet aan mijn zij en dat was goed.…

Wist je, dat geen mens weet: wanneer het voorbij is, je leven dat ooit heel pril begon net als bij iedereen het leven, wat ooit is ontstaan en gegeven kan voorbij zijn in een oogwenk, een tel een moment, dat je daar bewust van bent!…

De moeder bekeek het een oogwenk stil, En noemde 't een pover ding; Toen grootje 't bezag door haar pleten* bril, Was 't, of zij schreien ging.…

In het stomme gekrijs van haar kleuren vuurs, Zij spookte een oogwenk van tijden duurs, En nestte zich in het gezinder Als een zich zonnende vlinder, Gebed in kolkingen sulfer, Van gloeiend en gulden pulver, En lokte in ‘t stralend venijn, Een vleermuis van karmozijn. Nu verzwonden zij is… naar waar gevlogen? Naar waar zij van kwam?…

Soms is het plotseling stil zomaar stil héél stil je kijkt luistert en hoort niets helemaal niets dan een aanzwellend geluid het landschap lijkt open te scheuren de natuur doet voorzichtig een stapje terug dan is het weer stil plotseling zomaar stil héél stil…

mij lijkt de tijd voorbij wanneer ik omhoog kijk tot een wankelend ogenblik men ogen voor het grenzeloze sluit…

Het vertrek verrast me in een oogwenk Ergens in de lente wanneer de dag twijfelt tussen ontwaken en de sluimer van paarse wolken. Ergens waar de zigeunerkoningin vlucht in haar paleis, bedwelmd door de zeelucht. Geplunderd door de kalme piraat. Achteraf meet ik mijn maskerschade op.…

In een oogwenk sta ik weer hier in de tijd van nu en alledag, Waar ik alleen ben en mij afvraag ben ik gevangen in mijn eigen rag, Terwijl mijn verdriet onuitgesproken woorden van eenzaamheid vertaalt? Kus dan mijn tranen en vergeet mij niet, dat de vrede over mij daalt.…