Alle inzendingen over Kasteel te ver?

Het was een mooie zondag, de koningin was thuis op kasteel Windsor, de paleiswachten waren op hun post en het park rond het kasteel was vol toeristen.…

Bij mij mogen zo honderd van hen in mijn kasteel hun tehuis vinden, al heb ik dat kasteel helaas niet, maar anderen wel en dat bedoel ik maar. Vele leegstaande kastelen kunnen prima van dienst zijn.…

ooit was ik geheel vrij in de adel gelogeerd bij Freule Franchine I.W.Q Oeuwtewaal tot Sliptegen ten kastele Heucheneut niet ver van Wanperzegen waar blauw bloed met acte de présence werd gefrappeerd het gebeurde dat de Freule geschrokken op sprong zij zag plots de hooischuur op en neer hippen en dacht dat er twee olifanten lagen te wippen…

Wolkenstapels verzinnen witte feeën en kastelen, hoog in de betoverde lucht, waar ze meedrijven op mijn gesloten ogen. De koele aarde penseelt deze indrukwekkende stilte in mijn leeg en wankel hart en vult het met warme beelden van deze ontroerende dag.…

ik vertel je over dromen en wolkenstof hoe de wind geen woord verspilt enkel stilte draagt in groot vertrouwen hoe dit laatste mijn handen vouwt wijzend naar het lichte tij jij vraagt me dan waar de zee begint en voor ons uit ligt slechts de waarheid golven groot de horentjes in het zand…

Een slinkse kasteelheer uit Utrecht beroept zich op een middeleeuws recht. Vanop zijn toren schalt hij de horen en opent het penningen-gevecht…

soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

Het lijkt ver, maar is dichtbij, het lijkt trouw, honds, zeg maar. En "en" eraan vast Is het mooiste woord gemaakt wat er op de wereld bestaat!…

en te na we kastelen helaas iets te weinig…

je aanbidt sneeuwwit en flintert het, waar de vorst het kroont koningwintert het, je bouwt lucht voor zijn kastelen, draagt bomen als juwelen en grift ze zonder penselen…

Om jou waad ik mij ver door veel te diepe wateren en volg met schroom de adem en de kronkelpaden van je veel te warme bloed. Om jou bouw ik kastelen in de tuinen van mijn dromen en leef erin met jou als ik de wereld ooit verlaat.…

Kastélen bouwen, vergéét het maar, ruíne's blijven over, in deze welvárende, zich aan de afspraak houdende staat! Toé nou, men. Balkenende, wanneer stópt u nou met deze niet ná te komen afspraken, kortom met deze Ellende?…

Ode aan Bok de Korver Leg bloemen tulpen rozen boeketten Neer op zijn graf Want daar rust een held Die zijn leven op het Kasteel voor Sparta gaf…

Want een kást van een huis is een soort van kasteel en daarvan zie ik er in mijn flatje niet zoveel.…

Ja, straks begrijp je, zelf in duisternis, Niet meer, wat onder en wat boven is, En twijfel je in wiss'lende kontemplatie, Of soms de Melkweg is een rodelbaan, En of je in sneeuw'ge nevelvlek ziet staan, Beneden, ver, een blauwe konstellatie.…

onder mij - o grimmig gerucht- stapelden getijden zich op, verzwegen het vormloos brok, aaneengeregen- beklijfde als lucht-kasteel overspoelde de mijmering over stille geheimen omdat ik mezelf had verloren- in hoe de duiker toegang zocht tot verzonken sporen……

Hij heeft ook een kasteel met zijn buste op een console. Een villa met veel grond. Daardoor trekt hij het jaar rond en drinkt elke dag een verse cocktail. Hij waant zich in het paradijs. Doch wordt hij misschien niet oud met al zijn grillen en vereis krijgt hij het vlug koud. Kan hij de ballen niet meer tillen.…

Terwijl ik in een kasteel aan de Rhône woon, iedere dag bij een zessterrenrestaurant uit eten ga, mijn overdekte zwembad met champagne is gevuld, mijn butler een model uit de ranch van Playboy is, ben ik er nog niet over uit waar ik dit jaar eens met mijn plezierjacht naartoe zal gaan.…

geluiddicht zijn de wanden de ruimtes gevuld met steenwol niks kun je daar horen alleen in jezelf gekeerd alsof de tijd stil staat wanneer de kier geen zonlicht meer doorlaat weet je ga en leef niet snel niet langzaam maar deins daar ergens tussen in voorlopig staat alles nog stil muurvast geplakt aan regels die nu eenmaal gelden wij…

ik slotgracht mijn kasteel haal de bruggen op en leg het droog het laatste bier staat te verschralen omdat niemand het komt halen ik zoek de torenkamer want mijn gram zoekt snel een hamer zonder roze blik de trap verwentelt langs het klokkentouw en wint zo hoogte ik wankel als mijn laatste uurtje luidt, kijk wat aarzelend…

Ik bouw mijn kastelen hier in 't zand, droom de dromen die ik wil, in kleur. Ik leef míjn leven hier op 't strand, ver weg van gedoe, gehannes, gezeur. Met niets anders voor me dan de zee, kijk ik naar wolken die overdrijven. Waar ik heen wil of ga, géén idee, ook niet of ik wel hier wil blijven.…

Maar toen hij terugkwam, spoorslags, was het kasteel verdwenen, of was er nooit geweest, en hij kwam niemand tegen, de geur van rozen was hij kwijt. ------------------------------ uit: 'Alleen liefde', 2002.…

vanop een afstand zie ik jou, je zit naast mij ik weet niet hoe dit komt en of het zo zal zijn misschien zijn we zacht voor elkaar, bouw je kasteel na kasteel, rusten we uit in het zand, adem jij jezelf in mij en met iets van een teken, mag het een droom zijn, vallen we uit de eenzaamheid, spoelt de zee een woning en woorden waarin we blootsvoets…

Vocht ik me een weg naar het kasteel voorbij Goblin City Mijn wil is even sterk als de uwe En mijn konikrijk is even groot U heeft geen macht over mij…

De spiegelzaal van het kasteel Versailles; De mens gereflecteerd in een veelvuldig Perspectief. Geschiedenissen werden hun Spiegelreflexen te machtig en vervielen van Positief naar negatief.…

De korrels metselde ik tot dromen en kastelen aaneen, mijn glimlach de mortel. Maar de golven leefden zo snel. --------------------------------- uit: 'Dun land', 1994.…

zo uitgesleten zijn de traptreden die je moet beklimmen onder het licht van de brandende zon kijk je omhoog naar een kasteel en daarna omlaag naar een rivier kanootjes en kinderen eeuwenoud landschap waar wij net zijn of niet eens…

De lucht, nooit zag ik er kastelen in. Waarom iets rekken dat al is doorgeknipt en niet uit doolhoven leidt? Met de witte stok sla ik mij.…

In vlammenpracht, die pralend hem omvangt, Rijst hoog de ruiter op zijn donker ros, De wapperende manen waaien los Van 't edel dier, dat naar 't gebied verlangt, Waar reiner lucht het vonkelend omprangt, Waar het zal dolen door 't fantastisch bos Van sprookjesrijken, waar met vreemde dos Onaardse kleur 't onaardse land omhangt. De ruiter…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan. Zij…