Alle inzendingen over Klok

de laatste rustplaats van Albert Camus ik had de eer aan zijn graf te staan zijn sobere steen te betasten de sfeer te ademen van het vergaan in het zuiden van Frankrijk mag de tijd misschien trager lijken doch vluchtigheid is ook hier van alle dag wij wanen ons onaantastbaar en klampen vast aan het leven en kijken bewust niet naar de klok…

geen blad bewoog de lucht was loom en zwaar beladen als in een hoofdpijndroom voelbaar hing de stilte om ons heen in een klamme greep van niet verroeren de klok tikte steeds luider de seconden af als bij het wachten aan een graf een flits verscheurde het donkere gifgroen de donder knalde raak onze actie kwam te laat in brekend…

wie nog droomt in avontuur wollen zoetigheden en het zekerheidssyndroom ontwaakt met stille wensen en vluchtige kijkers gaan van klok naar deur voorspoed in het lied raakt het lijden het schalmt de wereld rond het nestelt zich in duurzaamheid maar vergeet de gulle lach de kapstok volgehangen met beelden van krijsende oorden haakt het…

De kleur bepaalt de sluier van het vergezicht, omhelzing van puur paniek, los van berouw en spijt hebben zich op het kussen van verlossing neergevlijd, de klok de nieuwe slag aanvaardt en zich met de tijd verzoenen laat .…

de ochtend fluistert dauwend herfst trekt draden in het vroege licht ze knispert met bevroren vingers een witte lach als vergezicht klokken luiden weemoedig tonen gedachten dromen in nostalgie de wind is bezig luchten op te schonen bomen kleuren in hun bladmagie ik zie de zomer in zijn vruchten het rijpe rood de kleur van…

zijn vannacht weer heel intiem geweest ik heb ze rood gekust toen lachen ze ontblootten blikken stemden glanzend in fluweelzacht hebben we genoten in flarden muziek zong liefde haar lied en fluisterde passie de wereld bestond even niet alleen je handen op mijn huid in een zacht intens bewegen het feestgedruis ging langzaam uit de klok…

ik heb de schrijvers en hun schrijfsels allang naast mij neergelegd ze raken mij niet meer ik ben er aan gewend het zijn de schaduwen op straat rond mijn bestaan zij volgen al jaren mijn passen de straten weten hun afdrukken het papier kent hun gezichten de winkels weten van hun komen alle klokken staan gelijk en mijn jas verbergt de…

de ochtend huivert fluistert dauw herfst trekt draden in het vroege licht ze knispert met bevroren vingers in een witte lach als vergezicht klokken luiden hun weemoedig tonen gedachten dromen in seizoenennostalgie de wind is bezig luchten op te schonen bomen kleuren in hun bladmagie ik groet de zomer in zijn vruchten het rijpe…

nu de laatste uren wegtikken op de klok gaan mijn gedachten uit naar hen, die ons ontvallen zijn en zo gemist worden luiden wij straks een nieuw jaar in een nog ongeschreven jaar waarin wijsheid, eerlijkheid en vrede de boventoon mogen voeren een jaar vol lieve mensen die het beste met je voor hebben je make-up corrigeren indien nodig…

lentefeest de dominee sprak dungelipt over het beest dat Satan heet maar het puntje van zijn tong glinsterde zon wanneer hij jou aankeek hij wuifde toen jij weer de kerk verliet de naden van je kousen zaten nog rechter in de leer dan de meningen van alle pausen zij wezen weer genadeloos naar het door hem vervloekt gebied de klokken…

robijnrode avond ondergaande zon werpt bloedgloed op de zandvlakte droog stof waait op dwarrelt doelloos over dorre bloemen leven lijkt verdampt dit doodse landschap is niet veel meer dan een roodbruine schets op vergeeld papier ogen turen in de verte de weg naar nergens eindigt in die vage lijn trillend aan de einder een klok…

Het uur heeft geslagen Meteen vergeten we de tijd en wensen we elkaar alle goeds en verveling toe dat zalige alles kunnen bij het rustgevende tikken van oma's klok zonder de wijzers van een agenda die Actie!…

Staande klok staat al vierenhalf jaar stil op half vijf. De nacht is zo zacht als de vacht van een eekhoorn die zijn droom penseelt.…

Tot de klok het middaguur slaat. Daarvoor mag je me niet storen. Ik wil dat je me slapen laat. Maar vanmorgen werd bekend, een uiterst droevig geval. Datzelfde weekend vol gepland. Dat weekend wat jij niet halen zal.…

Weer luiden klokken overal, in duisternis en heelal. Dan fluistert een zachte stem: opstaan, het is tijd om naar school te gaan.…

Zoektocht naar mezelf Mijn persoonlijkheid verloren In het doolhof van gevoel Onderdrukt verlangen Sluimering van constante Climax Bij alles wat ik doe Denk ik aan jou Mijn hart slaat Een race tegen de klok En dan weer stilte Alleen een harde steek De leegte is Onmenselijk Gemeen en Onnatuurlijk Zo is het niet bedoeld Liever duizend…

De klok heeft geslagen, het aftellen is geweest Buiten is men vrolijk, knallend volop feest Binnen lig ik wakker, de geluiden slechts gezoem Alleen mijn tranen komen buiten als ik jouw naam hardop noem Al die vreugde en gezelligheid, ik gun het jullie allemaal Kan zelf alleen niets geven want mijn wereld is te kaal De enige omarming krijgt mijn…

De klok heeft geslagen, het aftellen is geweest Buiten is men vrolijk, knallend volop feest Binnen lig ik wakker, de geluiden slechts gezoem Alleen mijn tranen komen buiten als ik jouw naam hardop noem Al die vreugde en gezelligheid, ik gun het jullie allemaal Kan zelf alleen niets geven want mijn wereld is te kaal De enige omarming krijgt…

Stil staan de naalden van de kleine klok overheerst door het tikken van toetsen die verloren uren in de spelden poetsen koffie koud vergeten verbitterd tot slok Omgekeerde mok boven de gootsteenput dampend terug naar de stilstaande tijd waar steken gewist en zoekend verwijt roerloos verspringen beticht van gemijmer nutteloos rammelend in…

de lakens is het veilig Maar ik weet dat ik vlucht Voor de donkere nacht daarbuiten En wat daar op mij wacht Om mij op een onbewaakt moment Mee te sleuren in de nacht Ik draai van zij naar zij Krijg het erg benauwd Mijn huid vertoont rode vlekken En mijn voeten zijn zo koud Toch zal ik moeten slapen Dus ik doe mijn ogen dicht De klok…

aangrijpend het onwelkome bericht gedrukt op zachtgroen met klaprozen dat Dood ook in het voorjaar actief mysterie is waarvoor zij zwichtte de pijnigende stilte die wekenlang zich oorverdovend manifesteerde luidt nu de klok zet uitroepteken maakt het aardse leven definitief tot begrensd gebied levensfase onaf met onherroepelijk gesloten…

je weg en laat me verwachten Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je schuilt onder dromen en vlucht als het klaart Wat blijft is de stilte , de storm die bedaart Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Geen klok…

Nu is de klok voor mij. Boodschappen zeulen tot ‘k erbij neerviel, Een fors gezin verbruikt ook veel nietwaar? Die tijd is over, het is voorbij en toch, al was ’t loeiend zwaar, voor geen miljoen Had ik ’t willen missen, zou ik het over willen doen!…

koesteren het gevoel van verbondenheid bij geloof in een bewegende schemerlamp welke licht van de schaduw afleidt Rond acht uur knarsen twee zilveren lepels over suikerklontjes in de sennapeulenthee naast de trommel aangekocht vanillegeluid van lekkere koekjes klinken zo gezellig hoe goed kun je het hebben zo met z`n twee en een Zaanse klok…

Alle gehuwden, krijgen voor de ambtenaar deze tekst te horen, vooraleer ze in de ‘echt worden 'verbonden’ Maar geen mens verwacht dat die tijd van bovenaf wordt bepaald, nog minder dat je in tijd van oorlog en ziekte door de klok kan worden ingehaald.…

Ik herken de klank van de klokken die voor mij luiden niet meer maar wel de nagalm van de bruinrode dood die de folklore is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte…

Soms lijkt het wel of ik gisteren nog knikkerde mijn eigen fiets uit ballorigheid de sloot in flikkerde Soms lijkt het wel of ik gisteren nog belletje trok appels pikte uit de boomgaard de klepel stilhing van de klok Soms lijkt het wel of ik gisteren nog zwemmen leerde mij afzette tegen alle regels en me overal vanaf keerde Soms lijkt…

Vannacht hebben we gedronken Elkaar omarmd en gekust Sprakeloos de belofte gesproken In jou, in mij, voor altijd voor elkaar Hoe kwetsbaar lig jij nu in mijn armen Zo vertrouwd, mijn wang tegen je rug Wieg ik elke ademtocht met je mee Kruip ik dichter tegen je aan Het tikken van de wijzers van de klok Gaat over in het kloppen van jouw…

de tijd die jij mij had gegeven waarbinnen ik kon beslissen of ik al zou gaan of toch nog even van jouw liefde zou vergewissen tikt de klok gestaag achteruit verruilt de zon zich voor de maan voel ik weer jouw lippen op m'n huid wetend dat ik je zal moeten laten gaan schittert het zonlicht nog één keer door jouw prachtige lange haren geeft…

ruiten nestelt zich in parallellen en meridianen en vraagt mij om de ogen te sluiten doch in woekering en met psalmen kreunend durf ik mij niet te uiten de spiralen van het universum reiken mij meermalen de sluiers van het stof maar ik zet tegen beter weten in steeds weer de rouwmuur zonder vensters neer wat verheft mijn zijn tegen de klok…