Alle inzendingen over Koude grond

grond die beminnen is een ander verhaal waar ik niet meer aan deelneem waarbij zware brandkastdeuren van onderaardse bankkluizen worden dichtgeslagen mij met een dreunende gong verpletterend tot een platte bloembol soms nog?…

Met de ontnuchtering van de koude grond. Die zijn oor te luister legt aan de hartslag van de ochtendstond. Pompt een nieuw optimisme heel sereen wat muzikale warmte door al mijn bloed- vaten heen. Een cardiologische ochtend- serenade in de opmaat naar wat vreugde om een nieuw begin.…

Aan den blanke waterkant waar kleine bloemkens bloeien daar hoort men het ruisend ranke riet dat daar stil van kleur verschiet door voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen…

Heden zag ik hoe twee zwanen spiegelend in 't blauwe water gleden Hoe madeliefjes met hun witte sprietjes zich ontdeden van de koude grond Hoe een onbekende uit een busje naar me zwaaide alsof we een verbond Hoe een vrouw haar mobiel uitliet en hond Hoe hij blij, opspringen wou naar mij en zij die hem nog net op tijd verbiedt, zich excuseert…

Ach huil maar niet mijn vriend Zie ’t als een nieuwe start als tulpen in de koude grond bollen groeien en ontspruiten tot bloemen met een kloppend hart Ach lach nu maar mijn vriend En voel de warme stralen ‘t gevoel van puur geluk waarmee de zon kan pralen.…

de winter is mij sympathiek heeft weinig te verbloemen ontsluiert slapende geheimen verstopt in het dorre hout of onder het verstorven loof de solitair maakt blij, naakt als hij is scherp afgetekend in de ruimte doorzichtig als mijn haag onthult hij rustig wachten op leven van de koude grond haast onbespied komt 't licht in dit seizoen…

blad waait van de oude eik valt neer in koude grond als ik zo naar mijn opa kijk de trekken om zijn mond groeven in doorleefde huid zijn blik op mij gericht pijnlijk straalt hij weemoed uit soms vallen ogen dicht rustig wiegt de schommelstoel een leven vol verhalen met de dood als hoogste doel waarnaar gedachten dwalen even trilt zijn…

In de supermarkt stond je met je soortgenoten de koude grond zo op te fleuren dat ik wel stil naar je kijken moest. Bijna de donkerpaarse tulpen naast je, afgeprijsd, gekocht, hun droge kopjes hingen net teveel. Twee dagen later was jij afgeprijsd, je violet nog steeds zo fel, jouw knopjes klein en teer hingen nu gebogen neer.…

Op de koude grond zat hij Met zijn rug tegen een muur In weer en wind en regen Iedere dag, uur na uur Een zwarte zonnebril op Vuile vegen op z'n toet Versleten, oude kleren aan Op de grond een vieze hoed *Blind* stond er op 'n plank Hij zat daar als bedelaar Als mensen wat geld gaven Zei hij:'k ben u dankbaar Als het donker ging…

grond een penetrante geur dus dit is wat er over is een zielig hoopje schroot niet meer dan enkel kattenpis flirtend met de dood ik laat je liggen in het gras ken geen moment van spijt want alles wat er vroeger was is nu verleden tijd…

Ik ga gebukt, gedrukt door last en zorg van vele jaren Ik denk in de verleden tijd, ik denk aan sterven Laat, voordat een andere lente komt een zachte dood mij komen werven dan kan ik rusten, rottend in de koude grond…

Een aardmannetje dicht bij de koude grond spreidde zijn bedje 's nachts heel gezond tussen die zoet zacht rode vruchten met zwarte pitjes; soms nog niet rijp maar waterig witjes. Overdag bij zonnige zomertijd hield hij met hark en schoffel zijn bedje bij héél toegewijd.…

Op de schrale vlakte schuurt de wind langs halmen, het is beter buigen dan breken en massaal raken ze de grond met de toppen van hun ranken schraperige lijf. De zompige koude grond dempt het geklik, hij luistert aandachtig en geconcentreerd. Hoor de brullende zee, zijn krullen schuimen in de wind, meeuwen worden papiersnippers.…

met pijn en gesloten mond ligt een man op koude grond op zijn buik alleen te zijn en een rug die schreeuwt van pijn op een kleine stoel gezeten een mensje, het kan niet eten vader weg naar het gevang lange tijd, het maakt hem bang man is op een plein gezet niet gelijk, maar na 't gebed in de naam van hunne leer ging de stok wel 50 keer…

Mijn buurvrouw is pas gevonden liggend op de koude grond, haar lichaam al totaal ontbonden een kennis die haar zo vond. Weken had ze daar gelegen, niemand die er wat van wist, vast een hartinfarct gekregen we hadden haar nog niet gemist.…

zelfs het laatste licht kwijt de winter komt steeds nader en kou, slechts onderhuids verwarmt door af en toe een zachte glimlach van herinneren, bevriest zelfs de laatste dagen springend van wak naar wak snijden dagen geen sterren meer in ademen loos voor vragen over zijn en ooit en toen pak ik een dikke trui heb jij het ook zo koud…

Hij heft wanhopig zijn handen vangt het allerlaatste stof en breekt gedachten af zijn passen gaan moeizaam hij hoort alleen nog maar het gillen en krijsen van zoekenden naar een zilveren vogel verschuift het geluid hij kijkt nogmaals omhoog en huivert…

grond Vol met liefde, wijsheid gaat ten onder Kennis, iemand waaraan jij je bond Er is nog hoop Jij mag mij Ik jou ook Dus laat al je kennis varen Want alleen zo zal het gaan De pijn is te verzachten Alleen ik loop er achteraan Maar wees toch blij Samen, wij…

Aan de rand van afstand Voorbij de afgrond van jeugd Waar onafgerond Overduidelijk onkruid wordt verbrand Het decor voor vergane deugd Ziel zwart omrand Ziedende sjacheraar Zonder spoor van vreugd Neergeslagen zwaargewicht Gescheurde huid, ogen bont Onbevangen vlagen van overwicht Eindigen in de touwen, Gevangen, knock out, op de koude…

Onder deze zerk vergaat een eerzame vent die niet verliederlijkte, als een batavier, en die zijn leven – nu bereids een monument – niet schond door rond te razen als een dolle stier. Een machtig mensenkind wiens inzet voor de Ander en voor de Maatschappij schier onnavolgbaar bleek. Geen cynicus, maar desondanks een rots, en schrander. O lof…

sinds de waarheid op zijn kop staat lijkt zuiverheid overbodig Weesgegroetjes hebben afgedaan daar het ongeloof zich uitstrekt valse triestheid druppelt op de knoppen die zich schuilhouden voor de zon verlegenheid zich kleurt roze wanneer wind hen talmend wiegt…

pasgeboren blauwe druifjes bibberend op een kluitje beetje wanhopig…

Vandaag komt de wind uit een verdomd koude hoek, ik denk dat ik de knop van de verwarming maar opzoek, want vandaag zit ik te rillen, van mijn kleine teen, tot warempel mijn billen...brrrrrr…

al zou je willen, lief, de liefde is toch niet te dwingen de warme deken trok je met gemak over ons hoofd maar met de barst in beider ego's hoe spijtig de ontdekking werd juist ons falen weer ontbloot…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

passeer als een kind de brug schiet voorbij vanuit het raam kijkt hij op een snelweg een cirkel het oogst vanuit grafen dubbel eind in linnen vocht stijgt omlaag potgrond op een doelloos schip brug na brug het fundament schudt je wakker zo zie je maar je ziet maar…

Als de vlinders komen steek ik de riek in de grond. Als de krekels sjirpen blijf ik hele nachten buiten. In de grijze herfst duw ik patronen in het geweer. Eenmaal was er een vrouw. Ze kon er niet tegen. Ik zag haar niet eens vertrekken.…

Koud dons, zo zacht, zo mooi, bedekt de sneeuw de dorre grond. En ziende zijn de ogen blind, maar wat niet is kan toch bestaan. Onder de laag van koud vernis leeft laag op laag. Sporen leiden ons weg van het vergaan. Maar in de zomer, wacht maar, in de zomer komt de warme grond tot leven.…

'K heb kouwe poten, bromde hij Geen wonder antwoordde zei Op de sokken die je draagt Staan sneeuwvlokken, dus als je 't mij vraagt: Zorgen DIE voor koude voeten.…

Het huilt buiten, koude tranen ‘t giet de ganse dag ‘t regent nu al dagen morgen ook, zoals ik zag Op ‘t nieuws! Het plenst buiten, koude tranen vermengen zich op mijn gezicht met de warme die van binnenuit stromen naar benee, qua gewicht Van mezelf.…