Alle inzendingen over Kuil

Hij graaft graaft met beide handen Geen schep noch schop voor handen Mijn goede raad zou hier en nu ......verzanden Hij graaft zich kuil en kanalen dijk en wering Langzamerhand bouwt hij zijn kasteel Met toren en kanteel hij slotbewoner.…

En liever ook niet lopen op het strand Want dat ligt vol met kuilen en met zand!…

Het leven is lachen, het leven is huilen, het leven is hobbels, het leven is kuilen. Het leven is blijdschap, het leven is verdriet. Hoe iemands leven is, dat zie je meestal niet.…

Wanneer aan zee de kuilen op gaan raken Dan graven we er simpel eentje bij ‘Dat kan ook vice versa volgens mij’ Dacht Zonneveld, ‘want alles kun je maken’ Een denktank tilt de heuvel naar de top In werkelijkheid zien zij er tegenop…

Zonder kuil of val, niet boven het maaiveld. Geen lange zinnen, dat leidt maar af. Niet denken, beginnen. En rijmen voor straf. Van een dichtershand, luchtig en licht. Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

hij viel draaide spiraalde voeten gespreid verwachtte de klap maar die bleef nog uit zag etages passeren fragmenten van leven steeds sneller langs glas de gil uit het gras er bloeien nu bloemen in de kuil waar hij lag…

Een dagje naar het strand, met Rutte mee Om na die spannende vakantieweken De kop maar weer eens in het zand te steken 'Graaf kuilen voor een ander.' 'Leuk Premier!' Een beetje langs de branding donderjagen Om straks weer water naar de zee te dragen.…

Wat was het vroeger fijn in de natuur We crosten, sloopten bomen, groeven kuilen We pisten, vingen vlinders om te ruilen We bliezen kikkers op en stookten vuur Nu kun je daar alleen nog maar van dromen Er staan nog meer verbodsborden dan bomen…

Wat of ik echt van je borsten vond waarop ik antwoordde met groot en zacht Zo indrukwekkend dat een student uit Leuven van verwondering en vanwege wat tussen zijn oren van zijn fiets afrolde Maar dat het ook van de drank kon zijn of een kuil in de weg en dat ik je nooit doormidden zou zagen en nog een keer om niet meer alleen te zijn…

We gaan vandaag naar Zandvoort bij de zee Een dagje zwemmen en wat pootje baaien Of in een kuil ons lekker bruin te braaien We nemen broodjes en ook koffie mee Daar komen jongelui het strand opstromen Ze willen toch niet op de koffie komen?…

De machteloosheid graaft een donk're kuil waarin het ongeluk mij stort. Tenslotte bedelft de eenzaamheid me met de eeuwige vergetelheid. ik ben levend begraven en dood ga ik door het leven.…

Toen bloedde uit 'em het wonder der dieren, en er kwam een verlangen naar de smaak van pas gedolven aarde, de nestgeur van een kuil.…

Daar een schep gelegen, In een kuil die voor haar gegraven is. Nu slechts nog een plas, Door hoeven uitgeslepen.…

het kampioenschap terraszitten buiten met oude klare bij de strandstoelen van mijn eigen zandberg rolt een raceauto een kuil in het zand voor de meisjes in de klas graaf ik mijn graf onder de waranda schommelend aan de laagste tak door de tuindeur de zwarte schapen van de elite voetbalsport rennen langs de lijn…

Ik doe nog steeds net alsof ik nooit val in die kuil…

In een strak opgemaakte kuil zich aan het koude laken warmen, herten grazend op het dek. Voor ogen kwam een heks, ontvleesde botten aan haar romp, van kirren niet meer bij. Paniek. Waarna men weer het enge grootje beffen wou.…

De koppen wil je niet tellen de tel gauw kwijtgeraakt Je hebt jezelf wijsgemaakt: ze zijn met ......velen Ze willen een stekje met je delen ter grootte van een postzegel waarop je niet met een ander maar met jezelf kunt dansen Een kuil willen graven een kasteel misschien niet voor een ander maar voor zichzelf…

Stapel de stenen in de bouwput van het leven sloop scherpe kanten, maak zachte ronde hoeken let op de val kuil, sommige wanden zijn onbegaanbaar door een té ingrijpende sloop leef je het leven dubbel en blijf je op zoek naar die ene draad, die wijsheid met warmte verbindt…

Met de kale vlakte vol kranen en kuilen in het hart van de stad heeft men grootse plannen. Het Paleis komt terug met zijn doden, hun dromen, verleden en toekomst, levensgroot en in kleur. Wat bleef van de oorlog: massieve uniformen op een oud bleek journaal- het vergeten verhaal van een verre historie die nooit is geweest.…

Als onvruchtbaar baar ik woorden Die niet bloeien en niet rijmen Niet klinken als de akkoorden Die leven van het eigen bestaan Ik val in herhaling en kuil En klauter dieper onvoldaan Tot ik hele zinnen huil Verdwaal in lettergrepen van zand Ze waaien weg en spoelen aan Maar zelfs niet naar een kant Zelfs niet aan een enkel strand…

wie kent nog de namen, terwijl een woord niet ondenkbaar is, wie kent nog de stad terwijl straten verhuizen, later dan nu het lichaam dat de vorm aanneemt van begeerte, de stem die de mond napraat grenzend aan taal in de ruimte van begrip een kuil nog voor het avondlicht gegraven met een laaghangend verleden voor zich uit wachtend op een…

met lege handen graaf ik kuilen in mijn achterland tracht mij bloot te leggen waar ik ben gestrand een vrouw met eigen denken innerlijke kracht die zichzelf verpandde met alles in haar macht gedreven door hormonen en wat er werd verwacht wroet met gezouten vingers in haar vertrapte hoop vergleden zandkastelen waaruit mijn ik weg…

verstoord door van vergeten gedachten de korsten, de kuilen, de keien, de betonwonden, ontwaken haar krachten. winddoorwoelde zeewalg opvrijende is d' erg irritante, bakkeleiende menswoekering (aurorakotssliertje in het blauw gapend ochtendkwartiertje). blaast ’s een eeuw en weg is de plaag. Gaia vindt vast een ander pleziertje.…

mijn oom had een hele dikke boom twee schommels een erf vol kuilen en kakelende kippen witte en bruine maar ’t mooist waren zijn varkens pasgewassen zeugen, biggetjes roze die knorrend een stuk zeep verslonden oom had niet alleen een hele dikke boom maar ook hele grote handen…

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

de hand ligt zijn er meerdere mogelijkheden je pakt het met de andere hand je kijkt er met argusogen naar je keert het resoluut de rug toe je negeert het volkomen je gaat erover dagdromen je schakelt Openbare Werken in je geeft het aan de hond (die eet toch alles) je wacht tot het weg is je aait het paait het naait het je graaft een kuil…

Ik heb de weg alleen gelopen vol met hobbels en kuilen met stenen in elke vorm en kleur. Ik zocht er naar antwoorden uit mijn verleden die mij weer nieuwe kracht zouden moeten geven, voor nu en in het heden.…

Stoppen stoppen ik ga stoppen, ik kan het niet meer aan, Geen dag dat ik niet denk daaraan, huilen huilen altijd weer huilen, Ben ik er bovenop, altijd weer nieuwe kuilen, pijn pijn altijd maar pijn, geen ene dag zonder, Waarom nou nooit eens dat wonder boven wonder, Jalours jalous waarom altijd jalouzie, ik kan er niet meer tegen, nee echt…

Haar borsten prikkelen Haar mond, intens, verblijdt Haar 'gevarendriehoek' meestal in onmin met veel tegenzin Soms schampert haar schede en sombert tot later zijn later zijn Daar de leugen niet waar is; bezijden waarheid Puur naar eigen inzicht slechts wordt geprikkeld daarna ontwikkeld De kuil was gegraven jij, dom en onnozel…

Balanserend over smalle pad van het leven Zoekend naar vaste grond en steun Gaan we voetstap dagelijks verder Langs rivieren, rotsen of ravijn Bij voor of tegenspoed Zo nu en dan dwalend, dan zeker wetend Waarnemend de bermen van het pad Struikelend of mijden de kuilen Volgend de richting naar één doel Naar het eind, de horizon.…