Alle inzendingen over Libelle Waterkant Natuur

En mensen langs de waterkant kijken naar schepen die voorbij varen, terwijl aan de andere kant van hen het verkeer voorbij raast. Rennen of stil staan in het leven waarin menigeen zich haast. Natuurlijk evenwicht is als yin en yang. Iets dat men eigenlijk niet vinden kan... Toch is men er mee bezig, bewust of on- bewust.…

Ogen gesluierd stralen aan de waterkant met zonsondergang doordat de passie meer biedt dan in de stoutste dromen.…

Komt en gaat de zwervelinge heerlijk als een libelle fleurig, zwierig in de rondte teruggevlogen naar het beginnen weet zij de man te beminnen tot een hoogtepunt te brengen gaat en komt de zwervelinge om een liedje samen te zingen op het gras, bij de seringen.…

Een zee met bruisende energie Het heet je altijd welkom Het geeft je vrijheid van emotie Verbonden met de natuur De wereld van leven en geven Dat is de waddencultuur Daar kom je pas echt tot leven.…

Hij en zij samen op het strand langs de waterkant hand in hand Allebei alleen maar zwijgen nadenken terwijl donkere wolken dreigen Jij en ik de golven spoelen aan het wordt vloed blijven we of zullen we gaan Beiden zo kwetsbaar in de natuur zeggen niets maar begrijpen elkaar op het late uur Ik en jij als de golven van de zee…

paaiende karpers spelen aan de waterkant een waar spektakel onstuimig spetteren zij hun kuit en hom in het rond…

Daar sliepen eens zo elegant Drie zwanen aan de waterkant Ik dacht ik loop eens verder want Ik zie ze straks in dromenland.…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

boven het zwarte ven dansen twee paar libellen in 't rond met haakse vlucht, omarmd door stil, roestig veen zometeen zal het lijken of dit nooit bestond ze dollen nog wat doelloos en gaan weer heen…

Gedachteloos loop ik door het veld genietend van heel de natuur verder niets dat voor mij telt als deze schoonheid fris en puur.…

in een fluisterboot verdwalen tussen lelies pijlkruid wijst de weg rietkragen markeren traag golvende waterkanten…

Je danst met het beeld in de deining als een fata morgana waardoor wij weer even naast elkaar aan de waterkant staan.…

De wereld is van de libelle in zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht toen stilte ons kwam beminnen introvert, onder het lachen van de maan.…

in een vroege koude zon zie ik een paar meeuwen langs de waterkant wie zijn jullie vraag ik me af maar ik fiets verder…

17 gram botjes en veertjes, mooiste kleuren, dit roestige kaneelbruin, zwart gestippeld, een kleine winterkoning kleurt de struiken, ik voel dit tere en slordige hoopje veren oprecht leven, bruin en zwart gespikkeld, kwetsbaar hoopje licht en lucht, donker asfalt, dit vogeltje: teer, een zacht kloppend hartje, grootste woorden helpen nu niet…

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

wat donkere wolken drijven samen de hemel wordt plots hel verlicht gekraak, gedruis … een bliksemschicht een foto waard, die luchtopname. in mum van tijd, wat tellen later als hemelsluizen opengaan verlangen akkers drooggestaan... naar bakken vol met regenwater. de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

De groene kalmoes langs de waterkant en dotters met een kleed van gele bloemen, de pluimen van de basterd-amarant waar rond omheen de honingbijen zoemen. Het heeft de schijn van ongerept’ natuur, maar kijk je goed dan zie je toch een kraan; ook floepen lampen aan (rond negen uur) die tussen struiken op een paaltje staan.…

op dit gezicht is alles te vinden de glimlach heel vaag en de houding om alles te begrijpen, alles op zijn plaats met in de achtergrond het bos met de eiken nimfen dartelen gevleugeld kwinkelerend voorbij hand in hand als libellen, in elkaar geklonken de wind van zee fladdert in vlagen met hen mee…

Verscholen in het groen, een camera geklemd in je hand, je glimmende flits gericht op een vogel aan de waterkant.…

de kringen die je in 't water zoekt zijn al lang verdronken zo ook de naam die je hem gegeven had vlak boven het natte oppervlak danst 'n libelle sneller dan haar schaduw doch dat ontrafelt haar mysterie zeker niet eenden trekken 'n nieuw spoor hoorbaar is je zucht bij het achterlaten…

Een molen in rust verbonden met de polder een bewaarde schat…

aan de waterkant - een doorzichtige heli - beekjuffer in nood? met een snoepduik vangt een ijsvogel een visje - breken van water hap in regenboog - beekforel waant zich even wereldkampioen!…

Een treurige wilg met zijn hangende takken water schept een band Zie hem daar staan langs de kaai waar zijn stevige stam eervol, waardig en edelmoedig uitstraalt maar hij benijdt zijn vrienden die met hun verbluffend knappe voorkomen en mooie verticale lijn best wel opvallen tussen de menigte. Geprikkeld en gevormd hij is, keer op keer…

Roep mij en ik hoor je, schreeuw om mij ik geef mijn hand, ik zal je altijd redden als een drenkeling optrekken van de waterkant maar roep mij, zodat ik weet, dat je mijn bestaan erkent. Ik hoor je altijd!…

als het avondrood door de bomen schijnt en de zon op de dag heeft geschenen is het heerlijk vertoeven aan de waterkant de stilte en de rust doen goed de drukte van de dag is verdwenen…

een grijze bedoening sla de waterkant dan oeverloos kleine jongen haal je vader maar hij vliegert wel als jij dat wilt als dat is wat jij wilt godverdomme kleine jongen is dit dan alles deze herfstachtige vertoning met de grijze vlieger en de donkere waterkant het dalen dalen dalen liggen gaan en roepen ze waren met teveel, nee…

Het meisje aan de waterkant zag de wolken grauw nabij Sinds hij haar had aangerand vierde haar verdriet hoogtij…