Alle inzendingen over Misschien lost alles

Nee, gaat mijn leven iets voorbij, Dat 'k zelf niet goed kan zien - Dan is 't voor andre', en niet voor mij, - En toch - misschien - misschien!…

Misschien heb ik de tijd wel nodig Om te weten wat ik mis Misschien heb ik de tranen wel nodig Om te beseffen wat het was Je gaat zonder reden of waarom Je verlaat me zonder te schelden of te tieren Misschien heb ik de woede wel nodig Om te zien wie jij bent Misschien heb ik het onbegrip wel nodig Om te vergeten waarom het begon…

Misschien heb ik de tijd wel nodig Om te weten wat ik mis Misschien heb ik de tranen wel nodig Om te beseffen wat het was Je gaat zonder reden of waarom Je verlaat me zonder te schelden of te tieren Misschien heb ik de woede wel nodig Om te zien wie jij bent Misschien heb ik het onbegrip wel nodig Om te vergeten waarom het begon…

Misschien, dat zo'n regering, dan wat langer zit...…

O, in het weekend als het van je moeder mag kunnen we elkaar nog zien ook doordeweeks en anders steeds misschien.…

Misschien was de lucht toen niet blauw, Of leefde ik meer dan nu met de zorgen.…

De grootste boosdoener van ons CO2 overschot Dat is wetenschappelijk bewezen, dat is de zon De regering wil dat misschien liever zijn vergeten Sinds het "geolied" vullen van de schatkist begon Misschien zit de meest vervuilde lucht Wel tussen menig politicus zijn oren Zal er ooit misschien één van hen de ware bron van de luchtvervuiling…

En misschien zie je me dan staan. Maar als het zo moet hoeft het niet, Want in mijn ogen is iedereen gelijk. En toch, Hoop ik dat je me ziet staan, Misschien……

Misschien is niets of wel iets de gedachten van een eeuwige twijfelaar doordrongen door het wel of niet het spel wordt gespeeld niet uitgesproken naar gevoel het conflict de trots ongekend onbemind gecamoufleerde waarheid misschien, misschien het antwoord op een vraag dat niemand verdient ik lach en ken de waarheid door en door…

Misschien tast je de verte verder af dan nodig verte en verhemelte zijn op zichzelf genoeg…

Misschien niet de eeuwigheid, maar toch een stukje rust gevonden in het ruisen van de zee. Weg van de mensenmassa’s van de grote stad, waar de mensen als atomen schuren; flaneurs zonder boodschap. Misschien niet de totale vlucht van alles dat zeer doet en nutteloos lijdt, zonder reden of doel.…

Ik ben ’t brein dat aan je denkt ’t hart dat voor je klopt ’t lichaam dat naar je verlangt ’t oog dat naar je kijkt de deur die voor je open staat ik ben de hand die naar je tast de mond die je zoekt ik ben gewoon niks.…

niets is wat het lijkt het is zoals het is en hoe je het bekijkt of iets lijkt op wat het lijkt jij bent als ik op een dag ik kijk naar jou en glimlach…

Misschien is het goed dat je bent weggegaan Want wie blijft komt nooit terug...…

Maar misschien mis ik wel het houden van. Ik mis nog steeds onze gesprekken. Maar misschien mis ik wel een goed gesprek. Ik mis nog steeds de vreugdesprong van mijn hart als ik je zag. Maar misschien wil ik gewoon weer vrolijk kunnen zijn. Ik mis nog steeds je meedenken in. Maar misschien mis ik gewoon iemand die meedenkt.…

Wanneer zien we elkaar weer Misschien wel nooit meer Ik blijf hopen op de dag dat je bij me bent Maar in ieder geval het is fijn dat ik je heb gekend Misschien zie ik je een andere keer Misschien..., misschien niet meer…

nee zeg ik dan zeg jij tegen de stilte in mijn hart in jouw bloed voel je ons strelen handen nee zeg ik dan zeg jij nee beter vergeten stille herinnering blijft…

Gooi dat allemaal overboord Kijk dan wat je overhoudt tenslotte en dat is dan wat voor een herinnering kan doorgaan Misschien dus ga nu zitten en wacht niet en schrijf op en streep door begin dan pas met verfraaien of het tegenovergestelde daarvan…

Misschien moet ik worden als het gras: dicht bij de grond, ongezien wanneer je het vergelijkt met de eik, maar goed voor iedereen die van groen houdt en zelfs voedsel wil zijn voor anderen.…

zich met een gestolen verwachting Geen hoop verloren is een toekomst waarin zijzelf een plaats had Nooit zal het dierbaar zijn Licht kan zuiveren, filteren net als de tijd Maar hier kan licht van dag noch tijd het Niets doen wijken Ze sluit de ogen en denkt in de verte zover als eigenlijk niet kan dat vergetelheid vrede brengt Misschien…

Het dierlijke in mensen is wat wij niet wensen is wat wij niet wensen te zien Dat wat wij in alle toonaarden zullen ontkennen zullen blijven ontkennen omdat wij niet willen en kunnen wennen aan de gedachte dat we in bepaalde opzichten beestachtiger zijn misschien Het menselijke zien in het dierlijke gebeuren mogen we daarentegen volstrekt…

misschien had ik beter moeten weten maar zo is het niet gegaan Ik weet niet wat het is, misschien heb ik in de verkeerde vijver gevist.…

Misschien een hoop verloren van wat verkregen is. Misschien iets nieuws geboren in bange duisternis. Misschien samen verder al doen we dat alleen. Misschien een goede herder al is het er maar één.…

Misschien zou je naast me komen zitten. In dat halflege café met die vuile lambrisering omdat de stoel naast me toch leeg was of omdat je mijn kwetsbaarheid herkende.…

lezen over zeven zeeën vliegen daarvoor zijn die vleugels kikkerperspectief je mooie kont ons niet gezien We gaan naar buiten we gaan weer leven we gaan misschien wel voor altijd…

als begripvol elkaar begrijpen en meelevendheid echt medeleven is als liefde echt liefhebben en respect elkaar respecteren is als menswaardigheid menswaardig en medemenselijkheid echte naastenliefde is zou er dan misschien geen oorlog meer zijn zou er dan misschien overal vrede zijn…

de ochtend ademt zacht en ik kijk naar september meimaand van de herfst ik zie de lindebomen met hun brede kronen en de witte berken als verfijnde dames ze kennen de waarheid van de jaargetijden ik geniet van mijn land waar de hemel het halve landschap is misschien droomt de zon van een vijfde seizoen het stemt me gelukkig in deze…

gemoed maar misschien ook niet…

de stilte van de dagen die we herdenken op vier mei zij die vielen, zij zijn dood het tekent ook de angst angst voor wat nog komen gaat zie de haat en nijd om je heen lees de kranten, kijk op straat is er nog geloof in leven leven met normen, leven met waarden het zijn zo van die dingen om even bij stil te staan angst voor wat de toekomst…

Deze straten glanzen het aangezicht Van ons nog steeds terug. De winterdag Herinnert zich het vallen van uw lach, Maar ons huis toont het donkere bericht Van uw afscheid. Dit nauwgezet verslag Legt mij sinds jaar en dag voor het gericht. Hoe vreemd dat ik het evenwicht Tussen de sintels en het vuur vermag. En weer houd ik ons kort geluk…