Alle inzendingen over Misthoorn roerdompen

Ik hoor de misthoorn in haar stem -…

Poëzie is, voor mij althans, niet het vermoeid, roerdompig droevig geroep om de gemiste kans. Het is meer iets van op klompen lopen, knarsen op het grint. Wie dit vindt zal niet mee kunnen komen met lome en oude symbolen: de bleke maan voor 't bleke lief is eerder week dan apocrief.…

Ik ben onzichtbaar in het café, als een stoel – met een kop koffie.…

buiten lijfelijk bereik vloeit een warme gloed als zwijgende voorbode van de tanende hartsvloed dit weemoedige vuur zinkt in de oever van het land de avondzon blijft achter als kringen in het zand ’s avonds wordt het stil alleen wat doffe klanken in ’t riet ’n roerdomp, alsof die zeggen wil je hoort me wel maar ziet me niet de wind…

1 Riet, halsstarrig gras de onbeweeglijke roerdomp, een schreeuw ontmantelt de mist, het water klotst zwartademend. 2 Op de plomp volgen zilveren druppels, een aardegroene kikker sprong in de diepbruine sloot. 3 De welige ogen van de man, de zachtwitte lelies, met handen uit karmozijn, een dromende visser te zijn. 4 Om…

Over het weiland klingt de misthoorn van de trein. Het ventje in zijn bed hoort het aan. De wijdsheid van het geluid maakt hem extra klein. Beneden hoort hij de"koekoek"van zeven gaan. Zijn moeder is al op. De lucht van verse koffie is omhoog gegaan. Zij klapt haar handen onder aan de trap. Het teken dat het ventje op moet staan.…

En al heb je ginder eens de koekoek gehoord die dag wellicht een roerdomp het zichtveld verstoort al heb jij honing geproefd en mooie bloemen gezien bij elk moment komt echt een en en nadien. De dagen worden immer elke ochtend geboren bij het jubelen van het gloren, om elke avond weer vertrekkend te gaan onder het licht van de maan.…

Mijn ogen zwerven langs de oevers van versteende silhouetten Zij zijn de roerdomp op mijn stoutste dromen, de stuurlui aan lager wal Ik zucht de dag voorbij, strek mijn handen uit naar de tastbaarheid van alledag en pluk de bloem der vergetelheid om aan mezelf te ontsnappen Hoe vluchtig is de geur van een laatste adem in het…

Maar het was deze oever, waar het gebeurde dat ik bij maanlicht, onder het knopen van netten, tegen het bosrijke donker daarginder iets wonderlijks mompelde, iets dat ik zelf niet begreep - over een roerdomp bijvoorbeeld, en niet over helden. Wat was het? Waar kwam het vandaan?…

schepen liggen in de haven onbeweegbaar aan zware ankers vormen eentonig geborgen in de misthoorn van de morgen zelfstandig getekende kranen helpen de wachttijd dragen huizen op de wal hebben de diepgang van roerloos verleden masten die in de ramen opsteken een havenstad waar het gerucht in een schelp wordt geblazen tritons onder bruggen…

er ligt een hoofd op het flinterdunne ijs midden op de kreek, even voorbij de brug sleepsporen met bloed komen uit het riet een roerdomp staat als een bundel te kijk het hoofd slaapt met open ogen en mond aan de oostkant ingesneeuwd, blond haar in de wilgen schateren roeken het land toe macaber beeld in een kalend landschap één nacht ijs…

Als de klok eindelijk zwijgt, klinkt alleen de misthoorn op mijn boot. Ik breng de mensheid samen in de dood. ------------------------- uit: Locus, 2003…

Roerdomp Vleugels klapwieken. Lucht Onzichtbaar.…

spelend op het korte gras tot een vos het pakte binnen in zijn kluis las hij boek na boek maar geen licht ging hem op geen vriend verscheen in het voorbijgaan blinkende uit de traliën hij zong in parken en woestijnen luidkeels het hooglied van verlangen: de winter is voorbij de zangtijd genaakt sta op mijn duive en kom een roerdomp…

de koude steen een hert en na lang zoeken een beklemd konijn wiens gillen over zee verdwenen was binnen in zijn kluis las hij boek na boek maar geen licht ging hem op geen vriend verscheen in het voorbijgaan blinkende uit de traliën hij zong: de winter is voorbij de zangtijd genaakt sta op mijn duive en kom een roerdomp…

opgeworpen aarde met de bolling van een oud huzaar, je nagelriem verankerd waar het water lestig vele monden voedt, je armen die de vleugels vangen van een vers gesmede slagpin ik ken je, je hart verscheurt de horizon in kwelderlijke prachten waar geen zee je onbemind laat stuiven als de wind voortijdig door de repen van jouw knoken voert, de misthoorn…

Vooral op dagen dat bomen bijna bladerloos het voorjaar omarmden wij kraai,roerdomp en reigers zagen. Sommige dieren onweerstaanbaar grappig ons brutaal stil aanloerend inspireerden, naast het kleurenpalet ook meeldraden en het verwilderen van mos mijn kussensloop in die tijd vulde met weilanden wulpen en reeën.…

Omdat ik geen tijd heb is ongewassen in badjas de dag verdoen het fijnst Mezelf zijn, thuis in mijn stadsbunker - voor het venster dat spiegelt aan de buitenkant Als je daarlangs vliegt zie je mussen van het voer verjaagd worden door eenden die daarna vluchten voor het meeuwenleger dat vier maal zijn snavels heeft gehard in het maagzuur…

Ik zing - maar gij zijt van veren en gij staat Als een roerdomp, een seinpaal van de treurnis. Of zijt gij een buizerd - dáár - een wiegende buizerd? Of in het zuiden, lager, een ster, de gouden Stier?) Mij heeft niemand meer genezen.…

Hoe bil je spleten: in een poepele poortpang – of met kakcenten?…

De roerdomp bromt van verr', En de uil krast ginds en her, De vledermuizen zweven; Der dorpsklok hol geschal Wenst goede nacht aan al, Wat adem heeft en leven. De mens van werken moe Sluit de ogenleden toe, Vergeet de bange zorgen: De stilte houdt de wacht, De rust geeft nieuwe kracht, En sluimert tot de morgen.…

Ik lees in roerdomp, riet en reiger, in het ruisen van de wind nog die weide van de leesplank die ik vroeger las als kind. Scherend over spiegelbaai gaan vier vliezen plots te water, spat een wolk van duizend druppels, storm van onverwacht lawaai.…

Dan klonk het als geroep van een roerdomp Te middernacht, die schreeuwt uit het moeras, Zoodat de reiziger in het boschgras Dat langs den grijzen straatweg groeit, blijft staan, Onder de bladerschaduw; in de maan Gaat hij dan verder, vol verwondering. Wat is er in de verte schemering? Bevangt de lucht ontroering?…