Alle inzendingen over Moeder Aarde

Onverwachts ziet zij de aarde bewegen geen scheuren geen gaten nee alleen een licht bijna soepel bewegen net als een moeder in haar eerste jaren toen passen nog veerkrachtig genoeg waren om de echte wereld buiten te houden en terwijl het grind krijst onder de zooltjes van haar wit gevlochten zomersandaaltjes waarin roodgelakte…

Gij vals loeder uw moeders hoeder zou zich schamen voor zo’n wanproduct als gij zijt. Ik beklaag u niet eens, dat is niet mijn aard, ik verafschuw u en doe dit bedaard zodat U weet, dat ik uw kaart lees!…

EVEN EEN ZONDAGGEDICHT VAN FOPJAKJE Op de bodem van mijn bestaan vond ik na de psychose mijn moeder, mijn geloof en mijzelf ik zal nooit meer op eigen benen staan maar ik vond daarin de kracht om door te gaan en ach als je in de hel bent geweest is de aarde een paradijs en de hemel heel dichtbij als je zover van huis bent geweest in je eigen…

Vanmorgen al, ergens op Bali Een berg-gorilla baby geroofd, Vocht de moeder zich dood. Hoe moet je je wapenen tegen vernietiging van onze natuur De idioten die vanmiddag de aarde verbranden in Brazillie Protesteren schiet niet op.…

Raas als de woedende wind die de Aarde weer verschoont In een flinterdunne hemel woont de wachter die gezwind zijn poorten sluit Een dwaze moeder huilt haar ziel in stukken en o, verbaast het jou, mijn kind dat de vissen plastic proppen eten... men moest eens weten...…

Alle revoltes van de wereld wissen de smart van de moeder niet, alle vooruitgang verhindert niet dat ik dictators haat, ook die in mijzelf, ongewenste waarheden doen de nacht verbleken.…

Was dat mijn moeder? - hoogst ontdaan stond zij beneden aan de dijk, het avondmaal weer in haar tas. Haar fiets beschrijft geen taal. Dat dood mij zo verging berooide mij, wat was er met het hiernamaals gedaan dat men mij kende en terug zag gaan? --------------------------------- uit: Carabas ontvlucht (1982)…

geloof me moeder ik heb van je gehouden jij was in alle opzichten een grootse sterke vrouw een van hen die eigenlijk de wereld baarde jij leerde ons van alles de werkelijke waarde leerde ons te vechten hoe we onze ruggen moesten rechten hopelijk zijn we naar jou gaan aarden jij was een toevluchtsoord wat misschien te weinig in dank…

Voor onze aarde is dat niets. Voor een mens duurt een leven even. Waarom leven wij alsof even eeuwig is? In sleur, in verveling of lusteloos? In angst of in beven? In oorlog, in haat of altijd boos? In anderenverwijt of in zelfbeklag? Geniet toch van uw terminale dagen! 'Dien het wijf dat moeder heet!…

We zouden samen naar de Aarde gaan Daalden af in Moeders schoot Maar jij ging er vandoor Na een dag al Hooguit twee misschien Hield jij het voor gezien Ik bleef zitten Om geboren worden Waar ik helemaal geen zin in had Zo alleen Nu zoeken we elkaar langs veilige wegen Nee, ontwijken heeft geen zin Want we komen - ons - altijd…

Het kindje, dat geen tonge en heeft, nu zingen kan; en ‘t aaien van moeders hand- en mondgebaar vriendtoevig tegenkraaien. De vogels zingen, de aarde zingt, de kruiden en de blommen... de zomer is, de grote zon, de koning is gekommen!…

respect voor sommige baantjesjagers en kletsmajoors in de 2e kamer nee dus – ook niet voor de veilingmeester die voor de rijken der aarde een Rembrandt Mondriaan of Banksy voor miljoenen feilt met een klap van z’n hamer maar respect voor hen die hun lichaam hebben laten knakken soms door weer en wind de grondwerkers de kabelleggers de…

Het aanzien van een anders lijden maakt ziek en vreeslijk machteloos en als je helemaal niets kan doen omdat je moeder lijdt, dan wordt je boos... Niet boos alleen, maar ook opstandig omdat je moeder geen kracht meer heeft jij slechts alleen maar toe moet kijken hoe haar lichaam het langzaam begeeft...…

Zoals bladeren vallen in het bos laten wij de toekomst los De zandloper van het leven loopt leeg eens ‘t einde in zicht Als ons hart en handen beven doet de dood onze ogen dicht Er is nog tijd er zijn nog dagen en warme armen om ons heen En vooraleer we stil vervagen enkel een naam nog op een steen houden we het leven vast Zijn we op aarde…

ik wilde zo graag de zorgen van jouw gezicht wissen je handen pakken om samen weer energie te gaan delen de lift omhoog naar nieuwe horizonten of omlaag naar minerale bronnen het leven genieten in aardse essentie de warme geosfeer die in eigenheid geluk geeft dat in zeer ruime mate voorradig is omdat wij die spirit rechtstreeks…

Zo gaat dat sinds de mensheid Regeert over deze aardbol De kolder in de koppen Het afslachten van eigen soort Maar in deze tijden van oorlog Wordt het niet gezien als moord Dus sterven duizenden mensen Onder een vaandel van de vrede Maar de leiders van de aarde…

De aarde bloost verlegen kleuren haar hart pompt heftig lavastromen als de azuren hemel lokkend lacht.…

het zijn niet je ogen die mij hebben veroverd het is de blik vol liefde waarmee je handen het nieuwe plantje met zwarte aarde zachtjes toedekken jij hebt het met warme vingers bekleed een zonnig plaatsje gezocht in een wereld vol gelijken en toch ben jij steeds anders naar haar gaan kijken zij vangt iedere ochtend…

En de aarde beefde onder al dat leefde zo snel dagelijks leven veranderd in een hel niet wetend wat hen overkwam daar in het exotische Bam dat verre land door droefheid overmand bedolven onder tonnen steen niet horend het kermende geween van hun geliefden zoekend wanhopig weinig resultaat boekend…

Aarden in het hemelse bestaan geeft ons vurige zonnegloed. In de volheid van de maan heeft het daglicht geen schijn van kans. Jouw uitstraling is mijn grootste goed.…

De aarde beefde weer opnieuw met al zijn grote kracht duizenden doden zijn er weer door natuurgeweld omgebracht. De mensen zijn radeloos paniek onder hen is zo groot vergeefs lopen ze te zoeken maar die gezocht wordt is dood.…

het rondde in goud de massa wit gebundeld licht waaierde uit in krachtige stralen die hun intensiteit zelf bepaalden met energie overgoten baadde aarde in de bron van de zon waar scherpte en rechtlijnigheid het credo van de eeuwigheid zong…

zij is verschroeide aarde wie haar bezat, heeft haar verzengd en liet slechts sintels na zij is een schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen…

O de wind viel en ketste terug rakelings langs de takken van de kale bomen, van boven naar beneden, van de hemel naar de aarde en dook in het gloeiende hart van de narcis en zoog.…

Zet morgen maar een valhelm op uw hoofd, Dan komt de Mir als klapstuk naar beneden En Mir betekent in het Russisch vrede, Iets wat mijns inziens niet veel goeds belooft. Want gaat de vrede waar dan ook aan stukken Dan krijg je meestal grote ongelukken.…

In de omhelzing van de natuur In de kleuren van de zonsondergang wanneer ik door het gras naar de horizon kijk met de aarde voelbaar onder mij met de getijden en de kringlopen van de natuur luisterend, wakker glanst mijn levensgeest in de schoonheid en heiligheid van alle leven…

Als een sluier hangt de nevel trots over de maagdelijke grond niet van plan op te geven wat de gretige wolk op aarde vond Droevig, neerslachtig geeft de aarde haar bezit al haar prachtige juwelen opgeslokt in oneindig wit…

vergelijken merkwaardige boventonen voert drijft het spel van geven en nemen op merkwaardige stromingen een totaal onverwachte kant uit zelfs onvertogen woorden hebben wij tijdens hun werkjes nooit kunnen horen zij wisten dat wit hun bron was geworden waartoe alle kleuren in samengaan behoren hun delen was van mystieke aard…

Haal de spiegel voor me weg Het praat zo moeilijk tegen mezelf De spiegel praat met mijn woorden mee Zo praat ik echt niet graag Laat je ware aard eens zien Spreek en keertje je eigen woorden Het zijn dan, mijn woorden niet Maar, de jouwe Vergeet dan niet dat jouw woorden Die jouw mening vertegenwoordigen De spiegel zullen breken Het…

vergeten voelen als jij voor altijd aan mijn zij zou zijn – gewandeld op de avenue waar jij nog preuts je rokken hield toen de wind op mijn bevel jou gaf een koele bries Het carillon leeft in klanken voort en speelt je naam dapper en zo wijs – en als ooit wij samen schouwen naar de hemelpoort zal ik Amor danken dat ik met jou mocht maken deze aardse…